Rain Man

Vrijdag, 27 december 2013. 
Omdat we op tijd richting Manhattan willen gaan loopt de wekker vandaag een uurtje eerder af. En daarom ook vanmorgen geen gebakken eitjes met bacon als ontbijt maar koffie en een bak muesli. Om 09.00 uur doen we de deur van appartement D6 achter ons dicht, dalen de 4 verdiepingen af en lopen de inmiddels vertrouwde route richting subway station. Voor de bouwvakkers die het schoolgebouw even verderop in de straat aan het opknappen zijn is de dag enkele uren geleden ook al begonnen.
Het is rustig en we hoeven zoals gewoonlijk niet al te lang te wachten op de F-train. We arriveren na een kwartier bij station Broadway-Lafayette, verlaten de F-train, lopen vervolgens via via naar station Bleecker Street waar we 6-train naar Bowling Green nemen. Daar aangekomen gaan we weer bovengronds en lopen we snel richting Castle Clinton, de plek waar de kaartjes voor de boottocht naar het Vrijheidsbeeld en Ellis Island verkocht worden. We zijn benieuwd hoe lang de rij wachtenden zal zijn. Duimen maar!
Gelukkig valt het mee en in tegenstelling tot gisteren is de rij wachtenden buiten het Castle maar een paar meter lang. Zodra we op de binnenplaats zijn vindt vervolgens de verdeling plaats richting de 5 kaartverkooppunten. Uiteraard kiezen we de verkeerde rij want er is o.a. een groep bestaande uit vier mannen die elk apart een kaartje aanschaffen en dat vervolgens met de creditcard afrekenen en er is een Chinees, of Koreaan of Taiwanees die geen woord Engels spreekt en het geduld van het meisje dat de kaartjes verkoopt danig op de proef stelt. Maar dan zijn we dan toch aan de beurt en schaffen we eindelijk de kaartjes voor de boottocht naar Lady Liberty en Ellis Island aan. Het gaat dan toch gebeuren; ik ga naar het Vrijheidsbeeld! Voor Lei is dit de tweede keer want hij heeft de Lady reeds eerder bezocht en is zelfs tot in de kroon geweest. Dat zal vandaag niet gebeuren want de kaartjes om in het binnenste van het standbeeld te mogen kijken zijn tot februari uitverkocht. We volgen de bewegwijzering richting de ferry en dan is duidelijk dat we niet alleen zijn. Langzaam maar zeker zijn er toch al honderden mensen die allemaal geduldig staan te wachten. Zo af en toe schuiven we een paar meter naar voren en dan staan we weer stil. Alles bij elkaar duurt het ruim anderhalf uur alvorens we binnen gelaten worden in een soort grote Neptunustent die is ingericht als securityruimte met scanapparatuur zoals op de luchthavens. Jassen, tassen, sjaals, horloges e.d. moeten in bakken die via de transportband door de scanner gaan en wij zelf mogen onder het detectiepoortje door. We veroorzaken geen alarm dus dat is mooi meegenomen. Verder maar weer in de volgende rij om te wachten tot we aan boord mogen van de boot. We hebben al twee boten zien vertrekken gedurende de tijd dat we hebben staan te wachten. Maar dan is het gelukkig zover; we mogen aan boord en zodra het maximale aantal passagiers is bereikt wordt de loopplank naar binnen gehaald en gaan de trossen los. Er volgt een mooie tocht die ons op een schitterend zicht op de skyline van Manhattan trakteert. De camera's van de passagiers maken overuren, zeker ook zodra we Lady Liberty naderen. Wat is ze mooi en indrukwekkend groot!
De boot legt aan, we gaan van boord en dan is er als eerste koffie. Daarna meld ik me met mijn National Parks Pass bij het informatiekantoortje van de National Park Service. Er zit een lady National Park Ranger en een veiligheidsbeambte in kogelvrij vest achter de balie. Ik meld me met "Here I am with my Passport! Is there something to see here, because there are so many people outside?" In eerste instantie kijkt de man in kogelvrij vest verbaasd maar dan verschijnt er een brede grijns op zijn gezicht. "Well, there is the Statue of Liberty, right around the corner!" Serieus zijn kan altijd, nietwaar? Ik zet de tweede stempel van deze trip in mijn National Parks Passport en ondertussen komen er een man en zijn gezin binnen. De man zegt dat hij heeft vernomen dat er geen kaartjes meer te krijgen zijn om het voetstuk en de kroon van het standbeeld van binnen te bekijken maar hij vraagt aan de man in kogelvrij vest of deze wellicht iets kan regelen voor "een member of the law enforcement". Nou dat kan. Hij informeert waar de man werkzaam is en belt ondertussen met een collega. Vervolgens kan de man en zijn gezin het binnenste van het voetstuk gaan bekijken. Dit is een land waar militairen, veteranen, politie- en brandweermensen overal (terecht) een streepje voor hebben.
Wij wandelen over het eiland en fotograferen er lustig op los. De lady wordt van alle kanten op de gevoelige plaat vastgelegd en er is een aardige dame die ons tweetjes samen met de lady op de foto zet. Happy memory!
We gaan weer richting de boot en mogen aansluiten in de rij. Dit keer duurt het niet zo heel lang alleen hebben we weer mazzel met de groep die voor ons in de rij staat. Luidruchtige Italianen. Een vader en moeder met twee klieren van kinderen die constant aan het klooien zijn. Vader doet zo af en toe ook mee met als gevolg dat de twee nazaten alsmaar drukker worden. Heel gezellig als je dicht op elkaar gepakt staat in een wachtende menigte met twee klierende, op en neer lopende/rennende en tot overmaat van ramp ook nog luidruchtige, Italiaanse bambinos. Ik heb me vrij lang in kunnen houden maar op een gegeven ogenblik heb ik in het Venloos te kennen gegeven dat ik er genoeg van had en warempel: ze verstaan Venloos! Of zou het mijn gezichtsuitdrukking en toon geweest zijn? In ieder geval hebben ze zich verder koest gehouden.
We mogen aan boord en hebben geluk want de mensen na ons moeten wachten tot de volgende boot. Op naar Ellis Island. Dit is voor ons de tweede keer dat we dit eiland, waar vroeger de emigranten de eerste stappen op Amerikaanse bodem zetten, bezoeken. Het eiland is sinds kort weer geopend voor publiek want vorig jaar heeft Hurricane Sandy hier behoorlijke schade aangericht met als gevolg dat het geruime tijd gesloten is geweest. Men is nog steeds bezig met het herstel met als gevolg dat er maar een beperkt gedeelte is ingericht. Gelukkig hebben we vijf jaar geleden het compleet ingerichte gebouw bezocht. Het is en blijft een bijzondere plek van grote historische waarde.
Ook hier zet ik weer een stempel in mijn National Parks Passport. Na verloop van tijd gaan we weer naar de aanlegsteiger om de boot terug naar Manhattan te nemen.
Ondertussen is het drie uur en wandelen we nog even door Battery Park om vervolgens de subway richting Grand Central Station te nemen. Als we buiten op onze plattegrond staan te kijken hoe we moeten lopen richting Rockefeller Center vraagt een vriendelijke oude heer of we hulp nodig hebben. Die is altijd welkom en dus vertelt hij ons hoe we het beste kunnen lopen. We bedanken hem voor zijn hulp en gaan op pad. We hebben het plan opgevat om de NBC Studio Tour te gaan "doen". Iets dat hoog op het to-do-lijstje staat. We banen ons een weg door de menigte bij Rockefeller Plaza en vluchten de NBC winkel binnen waar we vervolgens naar de NBC-studiotour-kaartjesverkoopbalie gaan. We constateren dat er voor vandaag geen tour meer vrij is en daarom besluiten we na overleg dat we kaartjes reserveren voor de tour van zondagochtend kwart voor elf. De knul achter de balie vindt dat een prima idee en hij print voor ons de kaartjes. Ook weer geregeld.
Weer buiten besluiten we over 5th. Avenue te wandelen en ons te gaan vergapen aan de etalages van de superdure winkels. Cartier, Armani, Dolce & Gabana, Versace, Tiffany's, Valentino; kijken kijken, niet kopen! En wat is het druk. Onvoorstelbaar en na verloop van tijd helemaal niet leuk meer. Gelukkig, daar is de Trump Tower van onze vriend Donald. Altijd leuk om even naar binnen en vervolgens helemaal naar boven te gaan om vanaf het dakterras een blik naar beneden te werpen. Binnen is de inrichting hoofdzakelijk goudkleurig en Donald heeft als versiering (buiten de gigantische kerstboom en de prachtige kerstkransen) honderden witte en rode kerststerren door het hele gebouw geplaatst (of laten plaatsen). Zijn (zoveelste) vrouw Ivanka is van de opzichtige juwelen die ook te koop zijn. Kijken kijken, niet kopen!
We storten ons weer in de menigte van 5th. Avenue en lopen richting Central Park. Op de hoek ligt de Apple Store. Een gigantische glazen kubus met de welbekende appel trekt heel veel mensen aan en dat resulteert in een lange rij wachtenden. Wij sluiten aan. We gaan de kubus in en via een transparante glazen trap dalen we af en komen we in het Apple-walhalla. Economische crisis? No way! Honderden mensen vergapen zich in dit luilekkerland en er wordt driftig gekocht. De Apple-verkopers draaien overuren. En wij; kijken kijken, niet kopen. We gaan weer naar boven en besluiten de drukte van 5th. Avenue achter ons te laten en wandelen richting Columbus Circle. In het winkelcentrum gaan we op zoek naar koffie. We staan te wachten in de rij bij de koffiecounter en voor ons staat een figuur met een krant onder zij arm. Rechts op de balie ligt ook een krant die hij oppakt, weer teruglegt om hem vervolgens weer op te pakken. Hij is bijna aan de beurt om te bestellen en haalt wat geld uit zijn zak. Er valt een kwartje op de grond dat hij opraapt en vervolgens op de balie legt. Dan legt hij de eerder opgepakte krant weer terug op de balie en strijkt hem glad. Vervolgens pakt hij het kwartje weer van de balie. Hij is aan de beurt en de man achter de balie vraagt of hij hem kan helpen. Als de vreemde gast begint te praten horen we Dustin Hoffman in de film Rain Man. Hij zegt : "Hello my friend, do you have coffee?" (Dit is dus een koffiecounter.)
De man achter de balie: "Do I have coffee??" Rain Man vraagt wat deze kost en bestelt dan een kleine koffie. Ondertussen heeft Rain Man in de gaten dat we niet Amerikaans zijn en vraagt welke taal we spreken (Finish or Icelandic?). Omdat we dus echt geen behoefte hebben aan kontakt met deze figuur zeggen we "no". Het afrekenen gaat ook niet zo soepel. Hij veroorzaakt nogal wat verwarring bij het meisje achter de kassa. Vreemde vogel. Wij bestellen onze grote bekers koffie en gaan op zoek naar een plekje en vinden een tafeltje met twee krukken. Even bijkomen en mensen kijken.
Rain Man staat vreemd te zijn op een hoekje en op een gegeven ogenblik duikt hij achter ons op. Niet kijken! Weg is hij weer. En dan ineens staat hij voor ons en zegt: "If it's not Finland or Iceland, where are you coming from?" Lei zegt dan maar dat we from the Netherlands komen en dan verdwijnt hij. Vreemde vogel. Maar wel een heel griezelige overeenkomst met de geweldige vertolking van Dustin Hoffman.
Na de koffie duiken we meteen het subwaystation in dat buiten het winkelcentrum aan Columbus Circle ligt en omdat we ontzettend moe zijn gaan we niet buiten de deur eten vandaag. Aangekomen in Brooklyn lopen we naar Terrace Bagels, de plaatselijke deli. Hier is het moeilijk kiezen uit al het lekkers dat er te koop is maar uiteindelijk worden het wraps, potatosalad en spanish rice. Het is een gezellige boel en als we afrekenen krijgen we nog een kalender mee voor 2014. We zijn blij dat we weer thuis zijn maar nog blijer als we de vier trappen naar boven weer hebben beklommen.
Na het eten geen fut meer om het verhaal te maken, dus dat komt morgen wel.