Saskatchewan heen en terug.

Vrijdag 24 juli 2015.
Vandaag is dan DE dag voor Bianca en Jeroen; ze gaan trouwen! We hopen dat ze de dag van hun leven hebben. Jammer dat we dit niet kunnen meemaken.
Het was een koude nacht, maar dat heeft de Canadian Pacific Railroad er niet van weerhouden een aantal malen met veel lawaai voorbij te razen. Het is doodstil om ons heen. Alle buren liggen nog op een oor. Alleen onze naaste buren, drie heren op leeftijd in een puptentje, zijn al vertrokken. Vroege vogels!
Na de gebruikelijke ochtendrituelen (van bed zitje maken, ontbijten, afwassen, opruimen, met de bezem door het huis, afkoppelen) is het vandaag mijn beurt om achter het stuur te kruipen. Stoel en spiegels goed zetten en dan gaat het als eerste naar het visitorcenter aan de overkant, want het wifi-bereik is dermate dat we aan deze kant van het spoor er helemaal van verstoken zijn. Nou is dat niet dramatisch, maar wel lastig. Terwijl ik mijn verslag de wijde wereld in stuur bekijkt Lei de roadmaps en maakt een plan de campagne. Het lukt me niet om foto's bij het verslag te plaatsen en na een aantal pogingen geef ik het op. Een dezer dagen nog maar eens proberen.
We werpen nog een laatste blik op het ei en dan gaat het richting het oosten over de highway nummer 16, ook wel genaamd de Trans Canada Highway oftewel de Yellowhead Highway. En yellow is een kleur die we laatste dagen veelvuldig hebben gezien. En ook vandaag is het yellow, yellow, yellow wat de klok slaat. Zo ver je kunt kijken velden met koolzaad (canola). Nummer 16 is een weg van slechte kwaliteit en veel spoorvorming dus het is constant bijsturen en goed opletten. Heel vermoeiend.
Verder is het -buiten al dat gele geweld- een niet al te boeiende weg, zeg maar gerust het is een saaie, rechte, lange weg. Voor de broodnodige variatie besluiten we in Manville een kop koffie te drinken. Nou mooi niet dus want Manville bestaat uit een tankstation en een convenience store en that's it.  Als we via "mainstreet" Manville weer willen verlaten zien we een liquor store. In Canada is bier en andere sterke drank niet verkrijgbaar in de supermarkt maar alleen in zgn. liquor stores. We zetten ons huis aan de kant van de weg achter een pick-up met een enorme aanhanger die als huis fungeert. Onze kaboutercamper past hier met gemak drie keer in. Fotomoment!
De liquor store is er een van het type "dat zie je alleen maar in films" en achter de toonbank staan twee dames op leeftijd. Een eerste blik op het wijnaanbod doet ons besluiten dat we het deze vakantie houden bij bier. Gemiddelde prijs van een flesje wijn is ruim CAD 20 (€ 15). We pakken heel royaal een doos met 24 blikjes Molson uit de koeling en rekenen af, CAD 49,85 !! Debbie, de ene oude dame, vraagt of we het bonnetje willen. Als ik zeg dat ik het als souvenir voor mijn boek wil hebben kijkt ze me aan of ik niet goed snik ben. 
We vertrekken weer en gaan even later in Vermilion bij Tim Hortons koffie en een donut naar binnen werken en nemen meteen maar voor thuis nog een doos met donuts mee. Zeg je Canada, dan zeg je Tim Hortons! 
Verder maar weer richting Lloydminster, de enige Canadese grensstad, gelegen in Alberta èn in Saskatchewan. Omdat dit zo uniek is staat er in het plaatsje een zgn. marker precies op de grens van beide staten. Een absolute must om te zien! Goed opletten dus dat we de bordjes met de verwijzing naar dit unieke item niet missen. Het is druk op de weg want aan weerskanten liggen motels, winkels, restaurants. Dus twee handjes aan het stuur, de verkeerslichten (die hier aan de overkant van de weg hangen!) in de gaten houden en ook nog eens letten op de verwijzingen naar de marker. Jawel hoor, links gaat het naar de marker en we rijden helemaal rechts. Dan maar rechts afslaan naar WalMart want we hebben nog het een en ander aan boodschappen nodig. Zien we daarna wel weer verder. De eerste cd's belanden in de kar: Sam Smith voor CAD 10 (€ 7,50) en een Country-cd voor hetzelfde bedrag.
Na het doen van de boodschappen volgt een hernieuwde poging om bij de marker te komen en jawel hoor, gelukt! DCV wordt even aan de kant de van weg gezet en als we het kruispunt over willen steken (bij groen licht) worden we bijna ondersteboven gereden door een niet-oplettende mevrouw die als een gek de hoek om komt scheuren en dus door rood is gereden. Net op tijd trapt ze op de rem. Adrenaline!!!
De marker wordt van alle kanten op de gevoelige plaat vastgelegd en we staan nu met een been in Alberta en met het andere in Saskatchewan. 
Onze roadtrip gaat nu verder door de provincie Saskatchewan, nog steeds over de Trans Canada Highway nr. 16.
Langzamerhand begint de vermoeidheid toe te slaan en daarom gaan we op zoek naar een overnachtingsplek. Die vinden we bij het Silver Lake, een regionaal park, gelegen in Maidstone. We zetten DCV op z'n plek en installeren ons. Rechts van ons huist een mum and dad met hun 3 kleine kinderen en 1 kleine hond in een grote trailer. Links van ons huist een jonge dad met zijn dochtertje in een eveneens grote trailer. En wij er tussen in met onze kaboutercamper.
Dad links van ons ligt languit in een stoel, de kids rennen en spelen en mum komt af en toe naar buiten, kijkt wat en gaat dan weer naar binnen. Dad besluit dat het tijd is om de bbq aan te steken en gaat platte dingen braden.
Jonge dad rechts van ons is druk in de weer met een grote aks en klieft hiermee boomstammen. Ook hij houdt van fikkie stoken want even later liggen de worstjes op het rooster. 
Wij houden het vanavond bij boterhammen want de zin om te koken ontbreekt. 
Na het eten zoeken we onze weg over de campground richting de douche. Deze bevindt zich op een plek tussen de grote jongens, de zgn. big rigs. Dit zijn de motorhomes van het type Munckhofreizenbus en zijn van alle gemakken voorzien. Ze sliden out aan alle kanten en de meesten van hen hebben achter de big rig nog een van, jeep of boot hangen. Er is er zelfs een met een huisje ernaast waar het kampvuurhout in ligt opgestapeld. De bewoners zijn allemaal heel vriendelijk en zwaaien enthousiast naar ons. De douches zijn, net als de big rigs, van het formaat heel groot en ook nog eens heel schoon. Maar voor alle zekerheid: flip-flops!
Ook nu hebben we geen wifi-bereik en zijn we a.h.w. verstoken van nieuws. Is eigenlijk wel lekker en geeft heel veel rust.
Vandaag werden we voor de derde keer deze reis aangesproken door mensen die onze DCV so nice vinden. De eerste keer was op de parkeerplaats bij de West Edmonton Mall waar een echtpaar ons vroeg waar we hem gekocht hebben. Zijn hebben een grote motorhome maar willen een kleinere aanschaffen. 
De tweede keer was bij Tim Horton waar een hele family erg veel interesse had omdat hij so cute is. Ik vertelde hen dat dit type, vanwege de afmetingen en de minimale ruimte, heel erg goed is voor de onderlinge verstandhouding en het huwelijk. Gelach alom.
De derde keer was vanmiddag nadat we hadden ingecheckt. De jonge dad met zijn dochtertje is met zijn mobieltje een foto aan het maken. Hij verontschuldigt zich maar vertelt dat zijn mum op zoek is naar dit type campervan en niet weet waar deze te huur/koop is. Er staat met grote letters Canadream op, vandaar de foto.
We vallen op met onze kaboutercamper!
Einde van weer een mooie, zonnige dag met veel indrukken. Tijd om van het zitje een kingsize bed te maken.