Verslag nummer 4!

Zaterdag 30 april 2016.

Vandaag staat een bezoek aan Malaga op het programma. We zijn hier al herhaalde malen geweest dus is het een beetje bekend terrein.
In de haventerminal van Malaga is het gebruik van wifi niet "free" dus gaat er van hieruit geen blog-update de wijde wereld in. Misschien dat we straks in de stad een Starbucks of een McDonalds tegenkomen waar dit wel het geval is. En anders is het vandaag een wifi-loze dag. 
De wandeling vanaf de boot naar het oude stadscentrum duurt ongeveer 30 minuten. De zon laat zich nog niet meteen zien maar zodra we op de plaats van bestemming zijn is dit wel het geval. Heel fijn! Zeker omdat we geen zonnebril hebben meegenomen. Wat we heel erg op prijs stellen is het feit dat men de rode loper heeft uitgerold. We voelen ons een beetje "royal". 
We wandelen, wandelen en wandelen. Af en toe gaan we een winkel binnen maar het eindresultaat van dit winkelen bestaat uit slechts 1 (één) aangeschaft item. We drinken tot twee keer toe café con leche en besluiten dan om weer terug te wandelen richting de boot. Op de hoofdstraat komen we terecht in een kleine optocht over de rode loper. Drie muzikanten (een met een Spaanse doedelzak, een met een marstrom en een met een halfdiepe trom) lopen al musicerend voorop en een kleine groep netjes geklede dames en heren volgen. Het einde van de straat én van de rode loper is ook het einde van de optocht. 
We gaan naar het toeristenbureau aan de overkant van de weg om te kijken of daar wellicht wifi is, maar helaas is dat niet het geval. Er is wel een wc dus maken we daar maar gebruik van. Als we naar buiten komen ziet Lei aan de andere kant van de straat (dus waar we vandaan zijn gekomen) de bekende grote gele M. Weer terug naar de overkant dan maar. Het is er vreselijk druk met als gevolg ook enorm veel lawaai. Ik vind een plekje om te zitten en ik ga aan de slag. Het internet werkt, maar is tamelijk traag. Geduld is hier dus een schone zaak aangezien het alles bij elkaar ruim een half uur duurt voordat het verslag en de foto's op het blog zijn gepubliceerd.
Na deze digitale activiteit gaan we weer wandelend terug naar de boot waar we rond de klok van vier uur arriveren. 
"Hello! Welcome home!" 
We drinken een kop koffie en nemen er voor de gezelligheid iets lekkers bij. De foto's worden geüpload en er volgt een strenge selectie. Niet goed? Beetje wazig? Weg ermee! 
Om kwart voor zes gaan we weer met ons 4en naar de La Fontaine Diningroom voor het diner. Een kwartiertje later worden de trossen losgegooid en zet de kapitein koers richting Gibraltar. Hij vertelt ons via de intercom dat hij de vaart er flink in zal zetten omdat er een fiks windje wordt verwacht en hij voor die tijd veilig in de haven van Gibraltar voor anker wil liggen. Dat is wat ons betreft een prima idee.  
Zoals gewoonlijk is het eten om je vingers erbij af te likken. Dat doen we niet want we zijn netjes opgevoed. 
Na het eten gaan we via de winkeltjes naar de Ocean Bar om mee te doen met de quiz "raad de plaat uit de jaren 80" gepresenteerd door showhost Jan uit Zuid Afrika. We bakken er niet veel van maar we hebben wel plezier.
Daarna gezellig de dag doorgenomen in de PianoBar met als entertainment Piano Bob en een aantal gasten die denken te kunnen zingen. De jongens en meisjes achter de pokertafels in het Casino staan er een beetje verloren bij want er zijn (nog) geen gokkers die hun geluk willen beproeven.
We maken nog een avondwandeling over het dek en raken in gesprek met een ouders heer die ons vertelt dat aan de overkant Marokko ligt. We zien in de verte de lichtjes van een stad en op het water de verlichting van een drietal schepen. Aan de hemel straalt helder een ster. Nog één rondje over het dek en snel nog even naar het Lido (via de trap uiteraard) voor een late snack en koffie die we meenemen naar de hut. Om 23.45 uur leggen we aan in de haven van Gibraltar.

Zondag 01 mei 2016

We kunnen al om 07.00 uur aan land gaan maar dat vinden we een beetje vroeg en dus gaan we eerst op ons gemak ontbijten. 09.30 uur is een mooie tijd om het schip te verlaten en vervolgens al wandelend naar het stadscentrum te gaan. Omdat het zondag is zijn de meeste winkels gesloten. Alleen de souvenirwinkels waar de meest afschuwelijke prullaria te koop is en een aantal juweliers en leerwinkels is geopend. Er hangen A4-tjes op de winkelramen met daarop de vermelding dat de gasten van de "Rotterdam" vandaag extra discount krijgen. Ja, ja...... dat zal wel.
We kuieren door mainstreet. Het is vreselijk winderig en na verloop van tijd hebben we het gewoon koud. Behalve Jos, die vindt het een aangenaam temperatuurtje. We schieten wat plaatjes van o.a. de residentie van de gouverneur, de kathedraal en de bekende Rots van Gibraltar, wat dus een gewone berg is. Normaal gesproken zou je hier dus echt geen foto van maken want om nou te zeggen dat het een wonder der natuur is, nee dus. En ook het feit dat zich hier ontelbare apen bevinden draagt er niet toe bij dat we er enorm enthousiast van worden. Eigenlijk worden we sowieso niet enthousiast van Gibraltar. Maar we zijn er nu eenmaal dus nemen we een kijkje.
In de Ierse Pub houden we een koffiestop zodat we weer fris en uitgerust aan de terugweg kunnen beginnen. Op het plein hebben de plaatselijke vrijwilligers een enorm groot podium opgebouwd vanwege de 1-mei-viering. Een zanger met gitaar staat zich verschrikkelijk uit te sloven. Wellicht is het een lokale beroemdheid want er staat vrij veel publiek voor het podium. Er is echter één vervelende bijkomstigheid: de volumeknop van de geluidsinstallatie staat op 500% en je kunt je eigen gedachten niet eens meer verstaan. Dus rest ons maar een ding en dat is zo snel mogelijk vluchten. Nog een laatste blik in de glasblazerij en de uiteraard aanwezige winkel en dan blazen we de aftocht. 
"Welcome home!"
Tijd voor een lichte lunch en daarna weer het gebruikelijke uploaden van de foto's en het bijwerken van het verslag.
We nemen afscheid van Gibraltar en varen door de nauwe Straat van Gibraltar richting de Atlantische Oceaan. We zijn niet alleen in de Straat en er is duidelijk een heen- en terugroute. Is natuurlijk ook nodig om te voorkomen dat er ongelukken gebeuren. Het ziet er heel indrukwekkend uit al dit scheepvaartverkeer en dan ook nog aan de ene kant Europa zien liggen en aan de andere kant Afrika. Twee werelddelen die heel erg dicht bij elkaar liggen, geografisch gezien althans.
Vanavond is het gala avond in de La Fontaine Diningroom en gaan Leo en ik "op sjiek". Jos en Kitty daarentegen gaan "smart casual" eten in het Lido. Dat is het mooie van samen deze trip maken: gewoon doen waar je zin in hebt zonder allerlei verplichtingen. 
Na het eten treffen we elkaar weer in de Ocean Bar waar we uiteraard de cocktail of the day bestellen. In de Ocean Bar zitten ook Juliana, Bernard en hun kroonprins. Even uitleggen: aan het tafeltje achter ons in de La Fontaine Diningroom zitten elke dag een vreselijk lelijke oudere mevrouw met naast haar haar enorm chagrijnig kijkende echtgenoot en tegenover hen hun zoon van het type nerd c.q. wereldvreemd. Zij draagt een bril van het type vlindermodel zoals indertijd koningin Juliana ook droeg. Vandaar dat wij haar Juliana noemen. Dan heet haar echtgenoot vanzelfsprekend Bernard en is hun zoon de kroonprins. So far so good.
Juliana eet niet zo heel erg netjes en ik heb de mazzel dat ik steeds vrij zicht op haar heb tijdens het eten. Ze heeft ook nog eens een enorme uitstulping boven haar lip dus het plaatje is compleet. Vanavond heeft Juliana, vanwege het gala, een bloem in haar decolleté gestoken.
Show Host Jan uit Zuid Afrika draait plaatjes uit de jaren 60 en 70.
Kitty en ik gaan naar de front office om een uitdraai te vragen van de stand van zaken op dit moment wat betreft onze rekening. Het meisje achter de balie vraagt Kitty of ze de voicemailmessage heeft ontvangen. Dat verklaart dus het knipperende rode lampje op de telefoon!
Wat is het geval: er is 's avonds laat vrij veel rumoer afkomstig uit de boven ons gelegen keuken en dat zorgt er voor dat in slaap vallen niet altijd gemakkelijk is voor Kitty. Dat hebben ze gemeld bij de front office twee dagen geleden en het is inderdaad daarna iets minder geworden. Mooi! Als pleister op de wonde en als verontschuldiging hiervoor krijgen Jos en Kitty een diner aangeboden in het Canaletto Restaurant. Wat een service!
Kitty is er helemaal beduusd van. Morgenavond gaan ze lekker met z'n tweetjes Italiaans eten.
Vanavond gaan we naar de late voorstelling in de Showroom at Sea die begint om 22.00 uur en waar een Italiaanse zanger voor ons zal optreden. Aansluitend is er om 23.00 uur een Indonesian Crew Show en kunnen we gewoon blijven zitten.
De Italiaanse zanger kan heel mooi Italiaans zingen en hij heeft een sjanslok. Hij spreekt ons toe in het Engels met een voor Italianen zo typisch accent. Het is niet de eerste de beste Italiaanse zanger want hij heeft in Italië de rol van Jean Valjean gespeeld in de musical Les Misérables èn de hoofdrol in Jesus Christ Superstar. 
Na een uurtje is zijn optreden voorbij en is het even wachten tot de Indonesian Crew Show begint. We zijn blij dat we ruimschoots op tijd waren voor de eerste show zodat we de hele avond een mooi plekje hebben in de zaal. 
De Indonesische bemanningsleden trakteren ons gedurende een uurtje op zang en dans, gelardeerd met humor en zelfspot. Cruisedirector Michael kondigt de artiesten aan en geeft achtergrondinformatie over datgene wat ons geboden wordt. Als afsluiting vormt de hele groep een anklung-orkest en brengt twee stukken ten gehore. De dank van ons, de gasten in de zaal, bestaat uit een oorverdovende staande ovatie die ze allemaal met een enorme glimlach in ontvangst nemen.
Michael spreekt de zaal ter afsluiting toe en vertelt dat de meesten van zijn Indonesische collega's aan boord werkzaam zijn gedurende 10 of 12 maanden aaneengesloten. Er worden werkzagen gemaakt van soms wel 10-12 uur en dat 7 dagen in de week. Natuurlijk is het een vrije keuze maar toch. Ze verdienen een enorm respect en compliment want ondanks dit blijven ze de hele dag vriendelijk glimlachen en doen ze alles maar dan ook alles om het ons naar de zin te maken. Michael is zo trots als een pauw op zijn collega's, dat is duidelijk. En wij, de gasten, applaudisseren en joelen om aan te geven hoe we dit allemaal enorm op prijs stellen. 
Dan is het tijd voor nog een laatste cocktail of the day in de Ocean Bar waar zich ook de Italiaanse Zanger met sjanslok bevindt. Ik vertel hem dat we genoten hebben van zijn optreden en bedanken hem hartelijk. Hij glundert. Mille grazié.
Mooie afsluiting van weer een bijzondere dag.
Als we in de hut komen zit er een aap op ons bed maar later blijkt het een koala te zijn. Er liggen twee chocolaatjes en een kaartje met daarop de reminder dat we van acht de klok een uurtje terug moeten zetten vanwege het feit dat we morgen in Portugal arriveren en dus in een andere tijdzone.