Vrijdag 12 juli 2013

Het is alweer de zesde dag van ons verblijf hier in de States. Time flies when you're having fun!Zoals gewoonlijk begint de dag als de wekker om 06.45 uur reveille blaast en de gebruikelijke ochtendrituelen van start gaan. Wat we thuis nooit doen doen we hier wel; meteen 's morgens de tv aanzetten en afstemmen op ons favoriete ochtendprogramma NBC Today, live vanuit de studio bij Rockefeller Plaza in New York, de plek waar we in december weer rond zullen lopen.Het ontbijt stelt niet zo heel veel voor, koffie, cereals met melk en een kleffe variant op het koffiebroodje. Omdat de "ontbijtruimte" niet al te groot is en ook niet al te gezellig oogt besluiten we het ontbijt in onze kamer te nuttigen. Lei gaat de spullen halen en ik hou me dan nog even bezig met het hergroeperen van de bagage. Dat is een kwestie van elke dag bijhouden zodat het niet meteen na de eerste week al een puinhoop is en we niks terug kunnen vinden.Nadat we het ontbijt hebben verorberd is het weer; koffers in de auto, ijsblokjesbak vullen, cooler inruimen, tas met informatiemateriaal voor onderweg in orde maken, TomTom programmeren, kamer voor de laatste keer controleren (je zult toch maar iets vergeten en daar na 100 mijl rijden achterkomen) en dan uitchecken. Hit the road!De eerste stop is 50 meter verderop bij Sheplers waar we gisteravond de drie cowboyjeans voor Lei hebben aangeschaft. Wat wil het geval? Gisteravond is Lei allerlei informatieboekjes die we hebben gekregen van de bejaarde informatiedame in het Oklahoma visitorcenter aan het doornemen als hij plotseling een coupon tegenkomt van Sheplers. Deze coupon geeft bij aankopen recht op 20% korting. Sh.........!!! We gaan gewoon informeren of we eventueel de korting alsnog kunnen krijgen onder het mom van niet geschoten is altijd mis. Dus op naar Sheplers, maar helaas gaat de winkel pas om 10.00 uur open en het is 09.00 uur. Een uur wachten vinden we toch teveel van het goede en daarom beginnen we aan het programma dat we voor vandaag hebben opgesteld.We rijden naar het centrum van Oklahoma City en TomTom brengt ons zonder probleem naar het Oklahoma City National Memorial. De plek waar op 19 april 1995 een bom explodeerde en heel veel mensen hun leven hebben verloren. Er is nu een park waar 168 stoelen staan opgesteld en elke stoel draagt de naam van een slachtoffer. Er staat een aantal kleine stoelen, voor de kinderen die ook zijn omgekomen. Aan weerskanten van het park staat een grote rechthoekige massieve poort (arch) met daartussenin een waterbassin. In de ene poort staat 09.01 en in de andere staat 09.03 ; de minuut vóór en ná de aanslag. Het waterbassin is maar 1 cm diep en de bodem bestaat uit zwart graniet dat ervoor zorgt dat er een prachtige reflectie in het water ontstaat. Het is een mooie, serene plek. Er zijn twee parkrangers van de National Park Service aanwezig en om 10.00 uur zal een van hen uitleg geven over het ontstaan van het memorial en wat er die dag in 1995 gebeurd is. We gaan onder een boom in de schaduw zitten naast de poort 09.01 en wachten even op de ranger. Ze vertelt waar precies het gebouw heeft gestaan waarvoor Timothy McVeigh de auto die vol zat met explosieven parkeerde. Het is een enorme klap geweest die zo'n impact heeft gehad dat er in de directe omgeving tientallen gebouwen dusdanige schade aan de fundering hebben opgelopen dat ze uiteindelijk moesten worden gesloopt.Tijdens het verhaal komen er plotseling een aantal soldaten in marine uniform bij de poort staan en vertelt de ranger dat er een ceremonie zal volgen omdat een van de soldaten eerst eervol zal worden ontslagen en vervolgens opnieuw zal worden ingezworen en de eed zal afleggen omdat hij heeft bijgetekend voor een volgende periode van 6 jaar in the navy. Omdat het een openbare aangelegenheid is mogen er foto's gemaakt worden. Het is verschrikkelijk indrukwekkend; de soldaat in zijn ongelooflijk witte navy uniform met tegenover hem de officier die er nog onberispelijker uitziet en de achterban die bestaat uit een aantal soldaten in verschillende navy uniformen. Voeg daarbij nog een familielid die behoort tot de band ZZ-Top en het plaatje is compleet. Het is een kippenvelmoment als de soldaat de eed aflegt en we zijn er allemaal stil van. Als de ceremonie voorbij is gaat de ranger verder met haar verhaal dat ze heel mooi en objectief vertelt. Ze (ver)oordeelt Timothy McVeigh niet maar legt uit wat zijn beweegredenen en achtergronden zijn geweest die hem tot deze daad hebben gebracht. Nadat ze het verhaal heeft beëindigt bedankt ze ons voor de aandacht en nemen we afscheid. We gaan naar het museum dat is ingericht in het gebouw dat staat op de plek precies tegenover die van het verwoeste gebouw. Duidelijk zichtbaar zijn nog de sporen die de aanslag heeft achtergelaten en men heeft ervoor gekozen deze sporen ook zichtbaar te laten. Binnen is een mooie expositie ingericht die zich uitstrekt over twee verdiepingen. Het is indrukwekkend en onvoorstelbaar. Er zijn heel veel filmbeelden van de verwoesting te zien en er zijn persoonlijke verhalen van overlevenden en nabestaanden. Je wordt er stil van. Maar waar je helemaal stil van wordt is de ruimte die is ingericht ter ere en nagedachtenis van alle mensen die zijn omgekomen. Van elk slachtoffer staat een foto in een vierkant plastic kastje met bij elke foto een aantal persoonlijke spulletjes. De slachtoffers hebben nu een gezicht en een naam. Hartverscheurend! Nadat we een aantal uren hier hebben doorgebracht is het tijd om verder te gaan.Omdat het weer behoorlijk warm is besluiten we dat we de grote stad laten voor wat het is en gaan we op weg richting Arkansas. Maar eerst rijden we terug naar Sheplers. We melden ons bij de kassamevrouw en ik vertel haar dat we gisteravond drie paar jeans hebben gekocht en dat we daarna in het motel in een van de brochures die we hebben gekregen bij het visitorcenter een coupon hebben aangetroffen ter waarde van 20% . En of we die alsnog kunnen inleveren. Maar natuurlijk, geen probleem! Ze moet wel heel erg veel administratieve handelingen verrichten maar ook daar maakt ze geen enkel probleem van. Alles bij elkaar duurt het wel 10 minuten maar uiteindelijk hebben we dan toch een kleine $ 25 terugverdiend.Coupons knippen loont! Wij kunnen het weten! Dan gaan we nu dus echt op weg en rijden de interstate 40 oost op die we vandaag niet meer zullen verlaten tot we op de plaats van bestemming zijn aangekomen. We lunchen vandaag typisch Amerikaans, nl. bij een Sonic Drive-in. Bij elke parkeerplek staat een bestelbord. Je drukt op een knop, geeft je bestelling door en na een paar minuten komt er een juffrouw het eten brengen. Je betaalt en that's it! Je kunt het in de auto opeten maar wij kiezen ervoor om aan een tafeltje plaats te nemen precies tegenover onze parkeerplek. Lekker in de buitenlucht. Na een paar minuten komt er een meisje met een groot dienblad vol met mosterd, tomatenketchup e.d. en vraagt of we nog iets nodig hebben. Even later komt er een ander meisje vragen of alles in orde is. Je kunt er aan wennen aan deze klantvriendelijkheid. Ondertussen is het al weer 98 graden F. Als we verder rijden over de 40 oost zien we ineens een gebied waar duidelijk tornadosporen zichtbaar zijn; heel veel omgewaaide en geknakte bomen.We bevinden ons duidelijk in indianengebied en zien veel auto's met een kentekenplaat van de Muskogee Creek Nation. Ook het feit dat er casino's aanwezig zijn duidt hier op.Uiteindelijk arriveren we op de plaats van bestemming voor vandaag, Sallisaw.Zuinig als we zijn hebben we weer een coupon geknipt en we leveren deze in bij de office van Days Inn. Nadat we ons weer geïnstalleerd hebben besluiten we te gaan kijken wat er in de buurt aan eetgelegenheden zijn. Aan de overkant van de weg ligt een Western Sizzler maar hier serveert men het eten in buffetvorm en dat is een beetje teveel van het goede. We besluiten om naar het ernaast gelegen casino te gaan want daar hebben ze beslist een restaurant.Nou hebben we al heel veel casino's gezien maar dit is toch wel heel anders dan Las Vegas en Reno. Het is totaal niet glamourous en het publiek al helemaal niet. Een restaurant is er niet, maar wel een soort van etenbestelbalie, dus daar melden we ons dan maar. Op de etenbestelbalie staat een bordje waarop de dagschotel vermeld staat; catfish, fries, crabcakes en coleslaw. Klinkt goed dus doe die dan maar. Bij de bar bestellen we bier (dat men hier uit de fles drinkt) en we installeren ons aan een tafeltje in het casino zodat we de gokkende medemens kunnen observeren. Na een minuut of tien is het eten klaar en krijgen we een mandje met ruitjespapier waarop het eten ligt. Nadat we alles met smaak hebben verorberd constateer ik dat mijn tas stuk is dus moeten we noodgedwongen naar Walmart lopen om een nieuw aan te schaffen. Wat een opgave......We houden het voor gezien voor vandaag, het is 23.35 uur en het is mooi geweest.De trip van vandaag: 179 mijl.De trip van gisteren trouwens: 144,7 mijlDan nog een bericht aan onze volgers die regelmatig een reactie plaatsen: dank jullie wel voor deze leuke berichten die jullie deze kant op sturen. We lezen ze met heel veel belangstelling en vinden het leuk om iets te horen!