Bye Utah! Hello Colorado!

Maandag 07 augustus 2017

We hebben vanmorgen tot 10.00 uur de tijd om te ontbijten en doen het daarom lekker rustig aan. In de ontbijtruimte zijn, als we arriveren, drie van de zes tafeltjes bezet. Op ons enthousiaste "Good morning!" komt weinig respons. Zeker last van ochtendhumeur. Aan een tafeltje zit een oudere mevrouw met haar zoon die op sokken loopt. Aan een ander tafeltje zit een Indiase mevrouw met haar twee kinderen. Maar het ergste is de bezetting aan tafeltje nummer drie. Dat is een vader, moeder en twee zonen. Eentje van een jaar of zeven die duidelijk de pé in heeft en eentje van een jaar of vijftien die, zoals het lijkt, mamma's lieveling is. Pa zit er bij en zegt niks. Moeder begint overdreven te lachen als lievelingszoon iets zegt. Dat is niet zo heel erg, ware het niet dat ze dat aan één stuk door blijft doen. Wat een verschrikkelijk irritant mens. Aan hun taaltje te horen komen ze uit een of ander Arabisch land. Het begint ook de andere gasten op de wekker te werken want een voor een verlaten ze de ontbijtruimte. Het irritante en ook nog eens oerlelijke mens blijft maar lachen om zichzelf. We eten wat sneller dan gebruikelijk.

Tijd om de weg op te gaan. We verlaten Green River en rijden over de Interstate 70 in oostelijke richting. We verlaten de staat Utah en rijden de staat Colorado binnen. Bij Fruita zetten we Cherokee op de parkeerplaats van het Colorado Welcome Center. Het grote informatieverzamelen kan beginnen. Een enthousiaste 76-jarige heer voorziet ons van heel veel informatie en documentatie. Hij vertelt met grote passie en trots over alle mooie plekken in Colorado die we kunnen gaan bezoeken. Helaas hebben we nog maar een week dus we zullen een selectie moeten maken. Na een half uurtje gezellig te hebben gekeuveld nemen we afscheid en gaan buiten aan een picknicktafel onze buit ordenen. 

Schuin tegenover het Welcome Center ligt het Western Slope Vietnam War Memorial Park waar we uiteraard even een kijkje gaan nemen. Een grote legerhelikopter is het prominente middelpunt en als we het ding van dichtbij gaan bekijken klinkt er plotseling uit de luidsprekers "Paint it black" van the Rolling Stones en krijgen we vervolgens het hoe en waarom van deze plek te horen. Plaquettes met de namen van de gesneuvelden sieren de wanden en tegenover de helikopter staat een beeldengroep die het thuiskomen van de vermiste soldaat symboliseert en een bank met daarop de tekst "In memory of all brothers and sisters who never returned". Bijzonder  indrukwekkend allemaal.

Recht tegenover het Welcome Center is een andere speciale plek, nl. de dumpplek voor de campers. Er staan een aantal mooie exemplaren te wachten tot hun grey en black water gedumpt kan worden. Ook kan men hier de watervoorraad op peil brengen. Wat een service.

We rijden even naar DQ (Dairy Queen) om koffie te halen voor onderweg. Het wordt niet alleen koffie maar we gaan ook voor een medium Blizzard. Een soort van softijs in een beker en dan véél lekkerder. En heel veel calorieën.........

Tot overmaat van ramp krijg ik ook nog een coupon voor een free Jillybar en aangezien deze coupon alleen in deze locatie kan worden ingeleverd ga ik maar gelijk cashen. Ik denk dat ik een soort van mueslireep krijg maar nee hoor, ik krijg een groot ijs op een stokje. 

Na dit culinaire intermezzo gaan we op weg naar Colorado National Monument. 

"Colorado National Monument is een natuurpark met een oppervlakte van ruim 80 km². De naam van het in 1911 opgerichte park verwijst niet naar de naam van de staat, maar naar die van de bekende rivier. Het park ligt op het Uncompahgre Plateau, in het uiterste westen van de staat Colorado. Uncompahgre is een woord uit de taal van de Ute Indianen, een van de betekenissen van dat woord is “Rock that makes water red”. In het Uncompahgre Plateau zijn vier diepe canyons uitgeslepen, en ook nog enkele kleinere kloven. De vier voornaamste canyons heten, van oost naar west, No Thoroughfare Canyon, Red Canyon, Ute Canyon en Monument Canyon. Vanaf de hoog gelegen Rim Rock Drive kan je met de auto diverse uitkijkpunten bereiken vanwaar je een panoramisch zicht hebt op deze door steile rotswanden omgeven canyons, en op de alleenstaande rotstorens (monolieten) en andere markante rotsformaties die zich daarin bevinden. De rotsen bestaan uit Entrada, Wingate en Kayenta zandsteen, elk met hun eigen variaties in rode tinten."

Bij het Visitor Center is het uiteraard stempelen! En dan fotograferen, fotograferen, fotograferen!  We worden getrakteerd op weer een prachtige plek met een heel erg luie hagedis, diepe canyons, gigantisch indrukwekkende vergezichten, slingerende bergwegen, kortom prachtige natuur. En stilte, oorverdovende stilte. 

Na al dit natuurgeweld is het tijd om een place for the night te gaan zoeken die we vervolgens vinden in Grand Junction. Maar eerst nog even boodschappen doen bij de plaatselijke Safeway waar we een sandwich van een halve meter aanschaffen en homemade salads. We hebben nog yoghurt, fruit, kaas en bier in de cooler dus besluiten we vandaag niet buitenshuis te gaan eten. Vandaar de halve meter sandwich.

Een mooie dag gaat langzamerhand ten einde. Een dag met weer een gouden randje.