Navajo's, Canyons and Arches

Zaterdag 05 augustus 2017

We hebben de wekker vanmorgen een uurtje uit laten slapen en 08.00 uur is een mooie tijd om de nieuwe dag te laten beginnen. De meeste van onze buren zijn al vertrokken als wij de spullen in de kofferbak van Cherokee laden. We gaan ontbijten in de cafetaria. Een Navajo-meisje vraagt wat we willen eten en een Navajo-jongen bakt voor ons de eitjes. We nemen er een Navajo-broodje bij en tappen zelf een grote beker Navajo-koffie. Het is rustig in de cafetaria; wij behoren -vergeleken met de gemiddelde Amerikaan die in alle vroegte op pad gaat- tot de gasten die laat vertrekken. En vergeleken met de gemiddelde Amerikaan zitten wij ook langer aan tafel. Telkens weer verbaast het ons hoe snel men hier eet. Zijn wij pas halverwege dan staat de (gemiddelde) Amerikaan al op van tafel. Aan natafelen doet men hier niet. Wij wel.
Het is bewolkt als we uitchecken en de Thunderbird Lodge verlaten om te beginnen aan de South Rim-drive door Canyon de Chelly National Monument. Als eerste natuurlijk het visitor center bezoeken om te stempelen en een routekaart op te halen.

Canyon de Chelly National Monument (U.S. National Park Service)
https://www.nps.gov/cach/index.htm

Tja, wat moeten we zeggen over Canyon de Chelly? Het is een supergeweldigmooie en gigantisch indrukwekkende omgeving. Regelmatig zetten we de auto aan de kant om te genieten van de prachtige vergezichten en dramatische uitzichten op de bodem van de canyon. Hier en daar staat een huisje met ernaast een stukje land waarop maïs verbouwd wordt. De paarden staan rustig te grazen. Af en toe zweeft er een "bald eagle" door de canyon op zoek naar een prooi. Bij de uitzichtpunten staan Navajo's die hun zelfgemaakte spulletjes proberen te verkopen. Ze heten je welkom en nodigen je uit om, nadat je van het uitzicht of de korte hike hebt genoten, te komen kijken wat ze te verkopen hebben. Ze zijn uitermate vriendelijk en absoluut niet opdringerig. Ook als je niets koopt en zelfs als je niet gaat kijken wensen ze je nog een mooie dag en een safe trip toe. 
Langzaam maar zeker begint de lucht steeds donkerder te worden als we beginnen aan de North Rim-drive. Dit gedeelte is minder spectaculair dan de South Rim. Ondertussen is het al vrij laat en uit de donkere bewolking vallen nu dikke regendruppels. We stoppen niet meer bij de drie uitzichtpunten maar rijden in een ruk door naar Utah. Voor de verandering rijden we weer eens door een prachtige omgeving met een geweldige mooie indrukwekkende natuur. Het is frisjes en de regen valt gestaag naar beneden. Plotseling moeten we remmen voor loslopende wilde paarden op de weg en even later zien we een grote groep Navajo's in hun pick-up-truck langs de kant van de weg staan. Ze kijken naar iets, maar naar wat? Dan zien we plotseling rechts van de weg een groep Navajo's te paard die -zoals het er naar uitziet- aan het racen zijn. Weekendvolksvermaak in het Indianenreservaat.
We houden halt in Blanding en proberen een overnachtingsplek te vinden. Helaas zonder resultaat want we krijgen telkens te horen: Sorry, no vacancy.
Dan maar doorrijden tot Monticello waar we uiteindelijk een plek vinden in de Canyonlands Motor Inn. Een niet zo heel bijzondere herberg, maar bij gebrek aan beter hebben we geen keuze. Gelukkig is het maar voor één nacht.
We wandelen naar het plaatselijke home-cooking-restaurant twee straten verder waar we het gevoel krijgen dat we in een set van een roadmovie terecht zijn gekomen. Het interieur is -zoals men het hier noemt- rustic. Wij zeggen: door de jaren heen verzamelde meuk. De waitress die ons verwelkomt en naar de tafel brengt (wait to be seated) heeft dikke, zwart-geschilderde wenkbrauwen en een grote rode roos in haar hals getatoeëerd.  De tamelijk volslanke waitress die de bestelling komt opnemen heeft een superstrakke jeansbroek aan en een superstrak rose t-shirt. Uit haar kontzak hangt een theedoek. We maken een keuze wat betreft het eten en drinken koffie. Het is duidelijk home-cooking want we hebben al onze derde mok koffie op als het eten op tafel komt. Het smaakt voortreffelijk.
De verzameling gasten is enorm divers. Van stoere jonge vader met zijn 6-jarig dochtertje, tot bikers met hun bikerladies, van twee oude vrouwen die elkaar heel veel te vertellen hebben tot drie mannen van middelbare leeftijd in wit overhemd waarvan ééntje zonder tanden, en een stel uit Venlo.
Na het eten wandelen we weer terug en lopen nog even de plaatselijke Dollarstore binnen want je weet maar nooit wat je nog kun scoren voor 1 dollar. Deodorant it is!
We bevinden ons nu weer in Mountaintime en daarom gaat de klok een uur vooruit.

Zondag 06 augustus 2017

Het begin van alweer de laatste week in the USA, wat deze vakantie betreft althans.
We zijn héél erg blij dat we deze herberg kunnen verlaten. Wat een verschrikkelijke plek. En niet al te proper. En geen ontbijt. En geen koffie. En geen tissues. En geen peertjes in de lampen boven het bed. En maar één pluspunt: de douche is goed. Deze  locatir komt niet in aanmerking voor het MAX-keurmerk. Gauw inpakken en wegwezen! We gaan op weg naar Arches National Park.

Arches National Park (U.S. National Park Service)
https://www.nps.gov/arch/index.htm

Ooit, in een ver verleden hebben we dit park al eens bezocht, maar omdat dit ruim 20 jaar geleden is is een hernieuwde kennismaking op zijn plaats.
En zoals altijd gaan we als eerste naar het visitor center om te stempelen en om een film te bekijken met informatie over datgene wat we te zien krijgen als we de route gaan volgen die op de kaart staat aangegeven. 
We starten onze one-way-trip die ons via een slingerende weg naar de mooiste plekken voert. Regelmatig stoppen we bij de viewpoints om ons te verbazen over datgene wat hier in de loop van duizenden jaren is ontstaan door de invloeden van het weer. En om fikse fikse wandelingen te maken die ons naar weer mooiere plekken en uitzichtpunten brengen. Telkens weer denken we dat het niet mooier, indrukwekkender kan worden en telkens weer wordt het tegendeel bewezen.
Fotograferen, forograferen, fotograferen.
Nadat we ons helemaal suf hebben gefotografeerd is het tijd om in Moab een overnachtingsplek te zoeken. Helaas, niks, nada en als er al een plek is dan vraagt men er een Hollywoodprijs voor. Moab krijgt zijn hotelkamers gemakkelijk vol want het is een plaats waar veel toeristen komen die van hieruit de Nationale Parken in de directe omgeving bezoeken. We gaan bij Burger King buiten op de wifi en zoeken en vinden een motel in Green River dat een aantal mijlen verderop ligt. 
De lucht kleurt weer donker en in de verte zien we de regen naar beneden komen. We hopen dat we voor de bui arriveren bij Americas Best Value Inn in Green River, maar helaas. In tegenstelling tot gisteren hebben we nu een puik motel. Een grote schone kamer, schone badkamer, schone koelkast, schone vloer, gewoon schoon. En peertjes in de schemerlampen.
Omdat het al laat is en ook omdat we meer dan 20 minuten moeten wachten op een tafeltje in het restaurant schuin tegenover het motel bestellen we een sandwich en een hamburger to go. Dat kan hier in alle restaurants; wat op de menukaart staat kan ook to-go besteld worden. 
Het plan de campagne voor morgen wordt globaal opgesteld.