Strip, Strip, Route 66

Dinsdag 01 augustus 2017

Om 11.00 uur starten we, gewapend met onze nieuwe waterflessen, aan het herontdekken van de Strip, althans de linkerkant. De overkant komt morgen aan de beurt. Het is duidelijk dat we ons in woestijngebied bevinden want het is nu al erg warm. Dat belooft wat.
Tot 18.00 uur is het lopen, zweten, afkoelen in hotels c.q. casino's, verder lopen, zweten, weer afkoelen in hotels c.q. casino's, etc. etc. 
In één dag zien we Egypte, New York, het oude Rome, Parijs, Venetië en ga zo maar door. Wie het niet met eigen ogen heeft gezien kan er zich absoluut geen voorstelling van maken. Wat een luxe! En wat een oog voor detail!
Er is, sinds ons laatste bezoek in 2010, weer veel veranderd. Hotels zijn verdwenen en  er zijn nieuwe schitterende exemplaren voor in de plaats gekomen. Maar ook de shoppingmalls zijn nog groter geworden en de winkels nog luxer. Alle beroemde modehuizen zijn vertegenwoordigd en de ene winkel ziet er nog luxueuzer uit dan de andere. Voor ons betekent dit sowieso alleen maar windowshopping want dit alles kan ons budget zich absoluut niet permitteren.
Opvallend is ook dat we regelmatig het gevoel hebben dat we ons in Venlo in de buurt van de coffeeshops bevinden. Marihuana is hier nl. gelegaliseerd. 
En stonden er jaren geleden om de paar meter Mexicanen op een bijzonder irritante wijze seksclubs en escortgedoe aan te prijzen, nu staan ze heel sporadisch op een enkele straathoek.
Als we rond 18.00 uur total loss arriveren bij het Luxor realiseren we ons dat we één keer een kwartiertje hebben gezeten bij een van de ontelbare Starbucks-locaties, een half uurtje hebben gezeten bij Johnny Rockets Diner en als laatste bij New York New York tien minuutjes om een zelfgetapte frozen yoghurt naar binnen te werken. Logisch dat we total loss zijn. 

Woensdag 02 augustus 2017

Het is 11.00 uur als we beginnen aan deel twee van het Strip herontdekken. Voor de verandering is het vandaag niet warm maar gewoon heet. 
We steken de Strip over en beginnen aan onze tocht. Als eerste bezoeken we het MGM Grand dat ooit het grootste hotel ter wereld was. Zoals bij alle hotels het geval is kom je, zodra je binnen bent, meteen bij de afdeling gokken. De slotmachines! Ik heb één regel: als ik al een paar dollars in een machine gooi dan alleen in een met Elvis-thema. Er staat een erg uitnodigend exemplaar en ik besluit een gokje te wagen. Ik stop er een biljet van $1 in en trek aan de hendel. Het resultaat is dat ik al vrij snel een tegoed van $6,50 heb. Cashen dus en vervolgens de winst binnen no time weer kwijtraken. Dollar nummer 2 gaat in de machine. Deze levert ietsje meer op. Na een aantal minuten bedraagt het tegoed $41,50. Weer cashen! Tegen beter weten in probeer ik het nog een keer, maar deze laatste dollar levert verder niks op. Toch een aardige winst, maar vergeleken met wat er zich hier allemaal afspeelt aan de goktafels is dit natuurlijk peanuts. 
We vervolgen onze hernieuwde kennismaking en gaan ook vandaag weer regelmatig een hotel/casino binnen om even bij te komen. De hitte mat behoorlijk af. We hebben vanmorgen al besloten dat we rond 17.00 uur onze gisteren gereserveerde kaartjes gaan halen voor de show van de Tenors of Rock in "Harrah's". Het was moeilijk kiezen uit het gigantische aanbod van allerlei soorten entertainment maar uiteindelijk hebben we dan toch een keuze kunnen maken. We combineren dit avondje uit met een etentje in "Toby Keith's - I love this bar & grill" ook in "Harrah's". Het is een toffe tent met uiteraard countrymusic op de achtergrond, aan de muren allerlei spullen van Toby himself; gouden platen, een gitaar, een shirt, en heel veel foto's. En uiteraard tv-schermen, heel veel tv-schermen en op elk scherm is een andere zender te zien. De waitresses hebben heel bijzondere werkkleding. Ze dragen superkleine zwarte broekjes en hun blote benen worden bedekt door zwartleren cowgirl-beenbeschermers die reiken tot halverwege hun bovenbenen. Een gedeelte van hun blote bovenbenen blijft daardoor zichtbaar. Dit alles past wel goed bij het imago van Toby Keith. Het eten is super en het water en het bier krijgen we geserveerd in een grote "masonjar", een inmaakglas. 
Er is gedoe in de booth schuin tegenover ons. Ineens komen er drie mannen met oortjes in en twee beveiligers binnen en lopen richting de booth. De twee beveiligers (met rubber gloves) gaan aan de tafel staan en praten met de man die in de booth zit. De drie "oortjes" staan op afstand e.e.a. te observeren. Een van de "oortjes" draagt een sheriffbadge aan zijn broekriem. De waitresses doen net alsof er niets aan de hand is en gaan gewoon door met hun werk. We hebben geen idee wat er precies gaande is maar we zien de beveiligers het ID van de man controleren en op hem in praten. Dat heeft blijkbaar geen enkel effect want nu komen de "oortjes" in actie. Met hun overredingskracht krijgen ze de man en naar nu blijkt ook een vrouw zover dat deze meegaan. Weliswaar onder enig protest, maar toch. Je moet hier geen gedeuns veroorzaken want dan ben je de sigaar.  Als het gezelschap weg is verschijnt er een man met een schoonmaakkar. Alles, maar dan ook echt alles wat op tafel staat gaat linea recta in een grote rode plastic afvalzak. Vervolgens worden de banken, de tafel, de vloer onder de tafel en onder de banken gedesinfecteerd en flink schoongeboend.
Sowieso tot we het restaurant verlaten blijft deze booth leeg en brengen de waitresses er geen nieuwe gasten naar toe. 
Langzamerhand is het showtime! en begeven we ons naar een van de theaters hier in "Harrah's". We hebben plaatsen halverwege de zaal maar de plaatsenaanwijsmevrouw is van mening dat we betere plaatsen verdienen en loopt met ons naar voren. We mogen op de vijfde rij gaan zitten. Aardige mevrouw. Tja en dan de Tenors of Rock: wat een geweldige show schotelen ze ons voor. Het zijn vijf gasten uit, zoals ze het zelf noemen, different parts of the Commonwealth die allemaal op WestEnd in London hebben gestaan. Ze trakteren ons op stevige rock, maar om te laten zien waar ze vandaan komen brengen ze ook een prachtig stuk uit the Phantom of the Opera ten gehore. Het is een anderhalf uur durende geweldige show. Naast mij zit een oudere dame afkomstig uit Canada die volgens mij met een iets andere verwachting naar deze show is gekomen, gezien haar reactie. Eigenlijk komt er helemaal geen reactie. Na afloop van hun optreden komen de mannen nog naar de foyer en gaan ze met eenieder die dat wil op de foto. 
Het is kwart voor tien als we Harrah's verlaten en het is nog steeds erg warm en ook erg druk op straat. We wandelen op ons gemak terug naar het Luxor. De Strip in de avond is ook heel erg indrukwekkend. Wat een overvloed aan licht. 
In tegenstelling tot overdag staan er nu toch behoorlijk wat Mexicanen, en dan met name oude mannen en vrouwen, sex- en escortgedoe aan te prijzen. En er zijn opvallend veel daklozen die over het algemeen stomdronken rondhangen of gewoon op de stoep liggen. En dan zijn er uiteraard ook nog de gasten die zielig zitten te zijn met een kartonnen bordje voor zich waar een of andere bedeltekst op staat. 
Oude, over de datum-showgirls staan op straat met veren op hun hoofd en willen op de foto gezet worden. Een blote juffrouw met glittersterren op haar tepels maakt enorme indruk op een 10-jarig jongetje dat aan de hand van zijn moeder loopt. Twee Chippendales in blote bast paraderen over de stoep en zijn duidelijk heel erg overtuigd van hun eigen "kunnen". En dan heb je nog Superman, StarWars-figuren, Spiderman en meer van dat soort entertainers die altijd mensen zo gek krijgen om met ze op de foto te gaan. Uiteraard voor de dollars. Bij Bellagio staat het zwart van de mensen die allemaal staan te kijken naar waterspuitende fonteinen. Het stelt absoluut niets voor want het water gaat alleen maar verticaal de hoogte in. Geen enkel showelement.
We zijn blij als we na deze lange maar bijzonder geslaagde dag de pyramide van Luxor zien en omdat we morgen weer vertrekken brengen we alvast een koffer en wat losse spullen naar de auto. Scheelt morgen een extra lange, lange wandeling. Het is nog steeds bloedheet. 

 
Donderdag 03 augustus 2017

Uitchecken kan op heel veel manieren: via de tv (!), via de mail, via internet, via iPhone, via account en gewoon ouderwets aan de uitcheckbalie. Maar dat laatste is voor ons geen optie omdat er constant een heel erg lange rij uitcheckers staat. Wij checken uit via ons account. Gemak dient de mens! Het duurt een paar minuutjes en dan is alles geregeld. Het is 11.00 uur en time to say goodbye. Een laatste controlecheck om er zeker van te zijn dat we niks achterlaten en dan gaan we voor de laatste keer met de lift vanaf de 16e verdieping naar beneden.
Met onze bagage leggen we de lange, lange weg af naar de parkeergarage. We stoppen $30 in de betaalautomaat, laden de koffers en alle andere spullen in de auto, plakken TomTom op de voorruit en dan is het mijn beurt weer om achter het stuur plaats te nemen. We nemen, toch wel een beetje weemoedig, afscheid van het Luxor en van Las Vegas. 
We gaan op weg naar Kingman, Arizona en rijden via de Hooverdam. Eerst even stoppen bij het Lake Mead visitorcenter en voor het eerst sinds een paar dagen weer stempelen. We rijden niet over de Hooverdam zelf maar over de weg c.q. brug die hier is aangelegd na de gebeurtenissen van 9/11. Gevolg is dat we niks kunnen zien van de Dam zelf. Jammer, maar het is niet anders. We hebben in het verleden de Dam al een paar keer uitgebreid van dichtbij en van binnen bekeken.
We vervolgen onze weg tot Kingman dat aan de beroemde Route 66 ligt. Een bezoek aan het visitorcenter is altijd leuk en levert aardige gesprekken op. Zowel op het toilet waar een jonge moeder haar dochtertje van een jaar of acht in het dialect het een en ander uitlegt. Het meisje is helemaal flabbergasted als ik haar aanspreek in het Venloos. Maar ook het gesprek met de aardige visitorinformationmeneer die ons een Route66-paspoort overhandigt waar allemaal leuke wetenswaardigheden in staan over de plaatsen die we tegen zullen komen. Hij drukt ons wel op het hart dat we dit paspoort niet moeten gebruiken als we weer naar huis gaan, want dan halen we het nieuws.
Omdat het vandaag weer wasdag is besluiten we in Kingman te overnachten. We kiezen weer voor Super8 en nadat we ons geïnstalleerd hebben doe ik de was. Dit keer kost het in totaal slechts $2,50 
Eten doen we vanavond bij Cracker Barrel en bij de plaatselijke Wal*Mart gaan we nog even fruit halen want in onze cooler zitten alleen nog maar blikjes bier.
We zijn weer in een andere tijdzone beland, maar vanwege het feit dat men hier aan daylightsavingstime doet hoeven we de klok niet te verzetten.