USA we are back! maar met hindernissen

Ja, ja, het is weer zover: ZOMERVAKANTIE!!
En dat houdt in, voor ons althans, de jaarlijkse trip "overseas". Ondanks dat onze vriend Donald sinds begin dit jaar Commander in Chief is in the States wagen we toch de oversteek. We gaan tenslotte die kant uit omdat we het land geweldig, de natuur overweldigend en de mensen ongelooflijk vriendelijk vinden. Even was het nog spannend of de absurde regel er door zou komen dat we geen iPad, laptop en camera mee zouden mogen nemen in de handbagage, maar gelukkig is dit plan (voorlopig?) in de ijskast gezet. 
De koffers zijn twee dagen geleden al gepakt. Kleine koffer nummer 1 gaat, als deze gevuld is, in grote koffer nummer 2. Kleine koffer nummer 3 gaat, als deze gevuld is, in grote koffer nummer 4. De weegschaal geeft bij beiden 23 kg aan dus dat biedt perspectief voor de terugreis. We mogen nl. per persoon 2 koffers à 23 kg inchecken. Pure luxe!
Omdat de mogelijkheid bestaat ruim van te voren thuis in te checken en de bijbehorende boardingpasses te printen ga ik zaterdagmiddag achter de laptop zitten en voer de administratieve handelingen uit die nodig zijn om e.e.a. te regelen. Reservationnumber: check! Passenger names: check! Enter.......
Er wordt nog wat aanvullende informatie gevraagd, zoals paspoortgegevens en het adres van de eerste overnachtingsplaats in the USA. Even invullen, gegevens controleren en verklaren dat alles naar waarheid is ingevuld. Enter.......
Getver! Leo mag vliegen van Amsterdam naar Reykjavik en vervolgens van Reykjavik naar Denver. Ik mag vliegen van Amsterdam naar Reykjavik maar het vervolgtraject van Reykjavik naar Denver, jammer dan. Op dit moment zit dat er dus niet in en moet ik me morgen (zondag) melden bij de transferdesk. We gaan er maar van uit dat het te maken heeft met een bug in het systeem en dat morgen alles aan de Icelandairbalie door de Icelandairbaliemedewerker rechtgebreid gaat worden. Voor de zekerheid probeer ik telefonisch contact te krijgen met Icelandair. Wellicht dat een Icelandairtelefoonbeantwoorder licht in de duisternis kan brengen. Ik hang 5 minuten in de wacht en dan zijn er nog steeds 17 wachtenden vóór mij. Dat duurt me te lang. Morgen zien we wel verder. 
Vandaag is het de dag van laatste was draaien, koelkast vakantieproof maken, rugzakken zo economisch mogelijk inpakken, reispapieren nog maar eens checken, pinnen buiten Europa aanzetten en gezellig bij broer en schoonzus op de koffie gaan.
De planten worden bij elkaar gezet zodat de plantenwatergeefster er gemakkelijk bij kan en het nee-nee-plaatje zit weer op de brievenbus. Wat ons betreft kan de reis beginnen. 
En nu maar duimen dat ook ik morgen toestemming krijg.

06.15 uur zondagmorgen 16 juli 2017
De dag van vertrek (hopelijk) is aangebroken. 
Na een laatste hebben-we-alles-vakantieproof-gemaakt-check sluiten we de voordeur achter ons en dalen we af naar de parkeergarage. Koffer 2 (met daarin koffer 1) is gisteren al in de auto geladen en nu laden we koffer 4 (met daarin koffer 3)   in de, voor deze gelegenheid door het neerlaten van de achterbankrugleuning vergrootte, kofferbak van onze Suzuki. TomTom krijgt z'n plekje op de voorruit en om 08.00 uur gaan we op weg naar Schiphol. Het is erg rustig op de weg en na een kleine twee uur staan we al voor de slagboom bij de parkeergarage P3. Creditcard in de automaat, "uw reservering is herkend" en de slagboom gaat omhoog. We vinden een geschikt plekje op de vierde laag waar onze Suzuki zal verblijven gedurende de komende vier weken. Even een foto maken van het bijbehorende bord want we weten bijna zeker dat we over vier weken absoluut geen idee meer hebben waar we onze auto hebben geparkeerd. Nog een laatste check en dan gaan we met onze koffers en rugzakken richting de uitgang die zich precies tegenover de halte voor de shuttlebus bevindt. Na een paar minuutjes stappen we in de bus die ons netjes aflevert voor de vertrekhal. Het is ondertussen 10.30 uur.
Het is druk, heel erg druk. We dachten slim te zijn en uit te stappen bij vertrekhal 3 omdat zich daar de incheckbalie bevindt van Icelandair. Maar nu dus niet meer........
We mogen helemaal terug naar vertrekhal 1 want daar bevindt zich nu de Icelandairbalie. Men heeft het zaakje overhoop gegooid. Zal wel een nieuwe facilitair manager zijn aangesteld die, zoals dat zo vaak gebeurt, even zijn stempel moet drukken op het geheel en daarom maar alles door elkaar heeft gehusseld. We sjouwen met onze bagage door de drukke vertrekhal en zetten de blik maar op oneindig. Aangekomen bij balie 1 staat er al een fikse rij wachtende globetrotters. We sluiten netjes aan bij de rij voor de bagage-drop-off want we hebben tenslotte thuis al ingecheckt voor deze vlucht. We schuifelen langzaam naar voren en mogen ons na een dik half uur melden bij twee vriendelijke Icelandair-incheckbalie-medewerksters. We overhandigen onze paspoorten en de instapkaarten voor de vlucht naar Reykjavik en zetten de koffers op de band. 2 x 23 kg en een beetje. Mooi!
Ik val maar meteen met de deur in huis en vertel over het gedeuns wat betreft het inchecken voor de vlucht van Reykjavik naar Denver en het feit dat ik nog geen toestemming heb gekregen. "O ja, ik zie het al!" zegt vriendelijke Icelandair-incheckbalie-medewerkster nummer 1. Er wordt wat gerammeld op het toetsenbord en geschoven en geklikt met de muis. De printer ratelt et voilà! Daar komen twee fonkelnieuwe instapkaarten tevoorschijn (een voor Leo en een voor mij) waar beide vluchten op vermeld staan. Ik ben helemaal happy. Ik wist wel dat ik alle administratieve handelingen volgens de voorschriften heb uitgevoerd, maar toch.
We bedanken de vriendelijke dames voor hun medewerking en nemen afscheid. Ze wensen ons een prettige vlucht. Dankjewel!
Op naar de security waar wijzelf en onze bagage gescand worden. We scannen onze instapkaart bij het instapkaartcontrolescanapparaat en het poortje gaat open. We worden vervolgens via een pretpark-wachtrij-verwerkings-methode naar de streep geloodst waar we netjes moeten wachten en we -om de tijd te doden- meteen maar een praatje maken met de vriendelijke beveiligingsmeneer die met engelengeduld zojuist een oudere Italiaanse dame aan het verstand heeft proberen te brengen dat ze moet wachten, nee wachten, tot ze het sein krijgt dat ze haar spullen in de bakken kan doen. We hebben bewondering voor deze beveiligers. 
We krijgen groen licht van de vriendelijke beveiligingsmeneer om onze spullen in de daarvoor bestemde bakken te deponeren. IPads, camera's, navigatie, etc. halen we uit de rugzakken en doen we, evenals de rugzakken en mij tas, netjes in de bakken die vervolgens over de rollerbaan richting het scanapparaat rollen. Een woest kijkende dikke beveiliger houdt alles nauwlettend in de gaten. 
Leo gaat als eerste in het bodyscanapparaat en krijgt van de bodyscancontrolejuffouw te horen dat hij er niet zo serieus bij hoeft te kijken, er mag gelachen worden in het bodyscanapparaat, als je maar stil blijft staan. Hij wordt echter wel gefouilleerd. Dan ben ik aan de beurt en ook ik moet een fouillering ondergaan. Geeft niks, we hebben toch niets te verbergen.
De bakken met bagagespullen worden, nadat ze onder het scanapparaat zijn geweest, gesplitst. Rechts gaan de bakken met spullen waar niks mee aan de hand is en kunnen meteen door de rechtmatige eigenaren opgepakt worden en links rollen de "verdachte" bakken. Die blijven onbereikbaar. Twee van onze bakken zijn verdacht.
Na een grondige controle door weer een (het wordt langzamerhand vervelend) ontzettend vriendelijke beveiligingsmevrouw blijkt dat we geen drugs bij ons hebben en ook geen gevaarlijke stoffen en/of wapens. Poeh-poeh, wat een opluchting!
We mogen onze reis vervolgen. Het is ondertussen 12.00 uur.
Starbucks it is! Hebben we wel verdiend na deze toch wel enerverende ochtend.
Ook hier is het druk, druk, druk. Lei zoekt een plekje, ik bestel twee grande cafe latte en wacht geduldig tot mijn naam geroepen wordt ten teken dat de bestelling klaar is.  
Shoppen op Schiphol is niet meer ons ding en dus kuieren we na de koffie wat rond om vervolgens richting Gate D64 te gaan waar vandaan vlucht FI601 vertrekt. We worden geacht om 13.15 uur aanwezig te zijn want dan begint het instappen. De geplande vertrektijd is 14.00 uur. Het toestel staat er al en men is bezig met het lossen van de lading verse IJslandse vis die verpakt zit in grote tempex dozen.
Gezien het tempo dat gehanteerd wordt kunnen we nu al constateren dat never nooit 14.00 uur gehaald zal worden. Het is uiteindelijk 14.25 uur als kapitein Fjaoredael (hij heet wellicht Knut met zijn voornaam) een fikse stoot gas geeft en we met z'n allen de lucht in gaan. Nu maar hopen dat we niet al teveel tegenwind krijgen want de overstaptijd die we hebben op Reykjavik is fiks verminderd door dit oponthoud.
We zien wel.......
De vlucht verloopt vrij soepel. Af en toe wat turbulentie maar dat is te verwaarlozen. 
We drinken koffie en Lei gaat film kijken. Ik werk verder aan mijn eerste verslag en na verloop van tijd worden de oogleden zwaar. Turbulentie zorgt ervoor dat ik weer klaarwakker ben. Zo rond de klok van 15.10 uur IJslandse tijd (=17.10 uur Venlose tijd) verwacht Knut te landen op de luchthaven van Reykjavik. Het zal krap worden wat betreft de tijd die we hebben op IJsland om nog een kop koffie te drinken voor we weer in de plane stappen naar Denver. De instaptijd staat gepland voor 15.55 uur en de verwachte vertrektijd is 16.45 uur.
Knut is niet al te behendig wat betreft het soepel neerzetten van het vliegtuig. Zodra we de grond raken gaat het van links naar rechts over de landingsbaan. Knut kan wel goed vliegen maar het stuur recht houden, daar valt nog veel aan bij te schaven. We zijn blij als we rustig taxiën naar de gate. Althans we denken dat we taxiën naar de gate. Knut zet het toestel gewoon stil op een plek die ver, heel ver verwijderd is van welke gate dan ook. Even later meldt hij zich en vertelt ons dat de gate waar we verwacht worden nog bezet wordt door een ander toestel en we moeten daarom wachten tot dat toestel weg is. Da's niet zo mooi...... We wachten, wachten, wachten en de tijd tikt door. Nou wordt het wel heel erg krap en als het nog langer duurt dan moeten we alle zeilen bijzetten om onze aansluiting te halen. Uiteindelijk kunnen we weer verder en om 15.50 uur (!) staan we stil voor de gate. We willen eruit! Maar ja, dan moet de deur wel open gaan. De deur gaat open. De deur gaat weer dicht. De handyman die de "slurf" voor de deur moet parkeren is niet echt handy. De deur gaat weer open en dan worden we losgelaten.
Rennen naar de terminal, kijken op de borden welke kant we op moeten, rennen richting douane, paspoort onder de zelfscanner, instapkaart onder de zelfscanner. Lei gaat als eerste. Groen licht. Ik volg. ROOD licht! Het poortje gaat niet open. Er komt iemand van de beveiliging die zegt dat ik uitverkoren ben wat betreft de random security. Nou dat weer! Ik moet me melden bij een juffrouw die mijn naam met een oranje marker kleur geeft. Ik sta op de lijst. Dat verklaart natuurlijk waarom ik thuis problemen had met het inchecken voor de vlucht naar Denver. Lei blijft achter en ik wordt gecontroleerd, heel streng gecontroleerd.
Mijn handen, voeten, middel, mijn schoenen en iPad worden gecheckt op explosieven (?!) en chemicaliën (?!). Dan is het de beurt aan mijn tas en mijn rugzak. 
Maar men vindt geen explosieven en geen chemicaliën. No explosives and no chemicals. Ik mag mijn schoenen weer aan doen en doe mijn spullen zelf terug in de tas en rugzak. De beveiligers willen dat graag voor me doen maar ik bedank ze hartelijk en zeg dat ik het liever zelf doe. En de tijd tikt door........ 
Ik ga op zoek naar de gate en wurm me door de enorme drukte. Ik moet naar gate D27 en ik hoop maar dat Lei daar ook naar toe is gegaan. Dat is dus zo. We zijn weer samen!
Door al dat gedeuns heb ik geen tijd gehad om naar de wc te gaan en tot overmaat van ramp ben ik ook nog vergeten mijn bloedverdunningsinjectie te zetten. Het instappen is begonnen dus dan kijk ik zo meteen wel in het vliegtuig. De boardingspasscontroleermevrouw roept verrukt als ze m'n instapkaart met securitystempel ziet: "Oh! You were the lucky one!" "Yes", zeg ik "and they found no explosives." Omdat het toestel niet aan een slurf staat maar midden op het vliegveld worden we er met de bus naar toe gebracht. Het is een mooi vliegtuig dat helemaal bedekt is met een afbeelding van het noorderlicht. Jammer dat je er niks van ziet als je binnen bent. We krijgen een flesje water van een supervriendelijke steward en omdat ik dorst heb als een paard vraag ik er nog een. Geen probleem. We installeren ons en dan is het wachten op de rest van de passagiers. Want ik was dus niet de enige die eruit is gepikt. Er waren er veel, heel veel. 
Om 17.45 uur, één uur later dan gepland, taxiën we naar de vertrekplaats.
De captain, hij heet volgens mij Olav of zoiets, verontschuldigt zich voor de vertraging die is veroorzaakt door de extra strenge veiligheidseisen die zijn opgelegd door de Amerikaanse overheid. Olav kan er ook niks aan doen.
Eindelijk beginnen we aan het volgende traject van deze eerste vakantiedag: de ruim 7 1/2 uur durende vlucht van Reykjavik naar Denver die we doorbrengen met lezen en film kijken en zo nu en dan een hazenslaapje. 
Als Olav het toestel behendig aan de grond zet is het in Denver 19.25 uur. In Venlo is het dan al 03.25 uur maandagochtend. Onze vliegreis is gestart op zondagmiddag 14.25 uur, 13 uur geleden.
Wat nu volgt is een opsomming van datgene wat er zich heeft afgespeeld nadat we het vliegtuig hebben verlaten.
Via een lange wandelweg gaan we richting de paspoortcontrole die hier in Denver geheel geautomatiseerd is. We moeten aan een paspoortcontrolescanapparaat onze paspoorten scannen, allerlei vragen beantwoorden (no, no, no, no, no), onze vingerafdrukken achterlaten en een foto maken. Dan komt er een soort ontvangstbewijs uit het apparaat dat we goed moeten bewaren bij het paspoort.
Vervolgens gaat het naar de lijfelijke paspoortcontrole en posteren we ons netjes achter de yellow line tot the officer ons roept. Paspoort met ontvangstbewijs afgeven, vingerafdrukken maken (weer), foto maken (weer). Stempel in het paspoort en verder naar de bagageband. Wachten, wachten.
Grote koffer 4 met daarin kleine koffer 3 komt in de tweede sessie over de band rollen. Dan komt er niets. Een hele tijd komt er niets en we staan met een groep van zo'n 50 personen geduldig en later ongeduldig te wachten. Opluchting als er weer koffers over de band komen. Alle wachtenden hebben hun koffer, maar wij dus niet. De band is leeg en blijft leeg. Ondertussen is er niemand meer aanwezig die ons verder kan helpen. We gaan richting "nothing to declare" en vragen de officer waar we ons kunnen melden vanwege lost luggage. Hij weet het niet. Handige Harry.
Naar buiten dan maar waar we een tachtigjarige vrijwilliger aanklampen. Hij weet het niet. Handige Harry number two. We gaan naar de recheckbalie. Daar weet men het niet. Handige Harriet. Terug maar weer en vervolgens naar incheckbalies waar twee jonge dames net aanstalten maken om naar huis te gaan. Zij weten in ieder geval waar we moeten zijn. Bij de recheckbalie. Daar zijn we geweest en daar wist men het niet. Ze gaat bellen. We worden geadviseerd om weer terug te gaan naar de recheckbalie. Ondertussen zijn we al een aantal keren van level 5 naar level 6 gegaan. 
Maar goed, om een heel erg lang verhaal iets in te korten: een aardige juffrouw heeft onze gegevens genoteerd en een rapport opgemaakt. Ons koffer blijkt op IJsland achter te zijn gebleven en zal morgen (maandag) met de vlucht van 18.30 uur arriveren op de luchthaven van Denver. Dan wordt deze bezorgd op het adres waar we verblijven. Tja, en dat is dus een probleem. We hebben geen idee waar we zullen zijn van maandag op dinsdag. Alleen het adres van onze overnachtingsplek aanstaande woensdag kunnen we doorgeven. Dat noteert ze en we spreken af dat ze ons belt zodra ze meer informatie heeft en als we dan weten waar we overnachten maandag en dinsdag dan kunnen we dat doorgeven. Er zit niks anders op.
Het probleem is dat in deze lost luggage o.a. al onze toiletspullen zitten. Ik informeer of ze eventueel toiletspullen voor ons heeft zodat we in ieder geval vanavond en morgenvroeg uit de voeten kunnen. Dat heeft ze en we krijgen allebei een tasje met toiletspulletjes en een t-shirt for the night. Ze verontschuldigt zich voor alle ellende. Zij kan er ook niks aan doen. Een of andere IJslandse jojo heeft de fout gemaakt.
Ondertussen zijn we een aantal uren verder en bel ik voor de zekerheid met het motel waar we de overnachting hebben gereserveerd om door te geven dat we dus heel erg laat zullen arriveren. No problem! We hold the room for you. 
Volgende station: de verhuurbalie van Alamo waar we de auto moeten ophalen.
Met de shuttlebus rijden we van de luchthaven naar Alamo. De gast achter de balie probeert ons een verzekering aan te smeren en is duidelijk geïrriteerd als we zeggen dat we die niet willen. Hij blijft aandringen en wij blijven volhouden. We krijgen de papieren en mogen buiten een SUV uitzoeken. Er staan er een stuk of tien en we kiezen de Jeep Grand Cherokee 4x4. 
Even kijken hoe alles werkt en waar alles zit, TomTom op de voorruit en rijden maar.
Het is niet prettig om in het donker te rijden over een onbekende weg na een lange, lange dag, maar uiteindelijk arriveren we dan toch na 25 minuten bij onze pleisterplaats in Henderson, het Super8 Motel.
De vriendelijke oudere heer achter de balie is happy dat we er zij en wij ook. We krijgen room number 101. 
Einde van een verschrikkelijk vermoeiende en niet helemaal zoals we hadden gehoopt verlopen eerste dag. Maar we zijn er en we kunnen nu wel moeilijk gaan doen maar daar schieten we dus niks mee op. Morgen maar eerst inventariseren wat we missen en dan gaan we wat noodzakelijke spulletjes aanschaffen. 
USA, we are back!!!