Venlonaren in Nederland

Maandag 17 juli 2017.

De wekker hebben we dusdanig geprogrammeerd dat er om 07.00 uur allerlei alarmbellen gaan rinkelen. Rise and shine!
De zon staat al behoorlijk te schijnen en de eerste gasten hebben het motel al verlaten. Speciaal voor de vroege vogels bestaat de mogelijk om vanaf 06.00 uur te ontbijten. Wij gaan om 08.30 uur richting de ontbijtruimte.
Het is het bekende gezicht: een kleine ruimte met vier tafeltjes en langs de wand een buffet met grote potten koffie, bekertjes yoghurt, mini cinnamonrolls, brood om te toasten, cereals en de altijd aanwezige mogelijkheid om zelf wafels te bakken. 
We verzamelen de spullen en nemen ze mee naar de kamer. Enerzijds omdat er geen rafeltje vrij is en anderzijds omdat het niet altijd even gezellig is in dit soort van ontbijtruimtes. 
We zoeken op het internet waar zich de dichtstbijzijnde Wal-Mart bevindt en maken een boodschappenlijstje. Het is toch wel lastig als je niet beschikt over je eigen toiletspullen. Het feit dat ook de schoenen, badslippers, regenjacks in de vermiste koffer zitten is vervelend. Maar nog veel vervelender is dat we nu ook niet beschikken over onze road-atlas, de kaarten van Colorado, Wyoming, Utah, Nevada, Arizona en al het andere informatie materiaal dat toch wel handig is om bij je te hebben als je gaat roadtrippen. Maar goed, het is nou eenmaal niet anders dus moeten we roeien met de riemen die we hebben.
We checken om 10.45 uur uit en gaan op weg naar Wal-Mart in Thornton. Het is heerlijk weer en vanmorgen op tv werd er een temperatuur van 98 graden Fahrenheit voorspelt (= 35 graden Celsius). Goed vol te houden want de luchtvochtigheid is niet hoog. Hit the road!!
Deze Wal-Mart heeft een iets andere indeling dat wat we gewend zijn dus is het in eerste instantie even de weg vinden. We gaan op zoek naar een tempex cooler want dat is een absolute must. We vinden een exemplaar met een hardplastic "draagriem" en een deksel dat vastgeklemd kan worden. Handig, dan hoeven we geen kofferriem te gebruiken om te voorkomen dat het deksel een eigen leven gaat leiden. Uiteraard worden er vier gallon water aangeschaft, fruit voor onderweg en voor de gezelligheid 's avonds in het motel wat blikjes bier. En natuurlijk de dringend noodzakelijke spullen zoals shampoo, haargel, deodorant, zeep, mascara (want zeg nou zelf: de deur uit zonder mascara da's echt geen gezicht!), zonnebrandspul, etc.
Als de spullen in de auto zijn geladen gaan we nog even terug naar de in Wal-Marts vaak aanwezige Subway en drinken een halve liter iced-tea (unsweetend). We bestuderen de plattegrond van Colorado die we bij het motel hebben meegenomen en leggen de route vast voor vandaag. We maken er een niet al te lange dag van en besluiten dat we naar het plaatsje Nederland gaan. Dan zien we daar wel verder.
De route loopt in westelijke richting van Thornton, Broomfield naar Nederland. De Rocky Mountains komen steeds dichterbij en het is een mooie omgeving. In Thornton liggen prachtige nieuwe wooncomplexen die allemaal omgeven zijn van parkachtig aangelegde tuinen met hier en daar een vijver. Verder rijdend richting Nederland verandert het landschap en wordt het heuvelachtiger. De weg slingert omhoog en de stuurmanskunst krijgt weer een opfrisbeurt.
Nederland is een leuke plek en we besluiten dat dit inderdaad de eindbestemming voor vandaag is. Als eerste gaan we naar het visitorcenter waar zich nog vier andere toeristen bevinden maar verder geen toeristische-informatieverstrekker. We kijken even rond in het visitorcenter dat een oppervlakte heeft van 2 x 4 meter en dat bomvol staat met allerlei spullen. Aan de muur hangt een kaart van Nederland en ernaast hangen twee paar klompjes (sh..... onze klompjes die ik altijd aan de binnenspiegel hang zitten ook in de vermiste koffer). Dan zwaait de deur open en komt er een in onze ogen tachtigjarige figuur binnen wiens spijkerbroek dringend behoefte heeft aan een sopje met een flinke schep vanish. De vier andere toeristen vragen informatie over de kampeermogelijkheden in de buurt. Ze krijgen allerlei tips van de informatieverstrekker en gaan tevreden naar buiten. Wij vragen hem of er overnachtingsmogelijkheden zijn in Nederland. Die zijn er! Weliswaar niet veel, maar toch. Hij mist twee voortanden.....
Als we hem vertellen dat we uit Nederland komen loopt hij naar de landkaart en vraagt of we een speld willen prikken op de plaats waar we vandaan komen. We prikken een blauwe speld in Venlo, naast een gele. Volgens de vrijwel tandeloze informatieverstrekker zijn wij de tweede party uit Venlo vandaag. 
We bedanken voor de informatie en nemen afscheid. Meteen lopen we naar de Boulder Creek Lodge en informeren of er een room vrij is for one night. Of we een reservation hebben? No, die hebben we niet. Jammer, dan is er geen room meer vrij. Teleurstelling alom! Maar geen nood, de vriendelijke blonde reserveringsjongeman gaat meteen aan de slag en belt naar de Sundance Lodge not far from here upon the hill. En jawel hoor, daar is nog plek. Raymond, de knul aan de andere kant van de lijn, zorgt dat number 11 open is zodat we ons kunnen installeren en zodra the guys terug zijn kunnen dan de financiële verplichtingen afgehandeld worden. We krijgen een post-it met het telefoonnummer van de lodge en meteen ook de prijs die is doorgegeven. De vriendelijke blonde reserveringsjongeman loopt mee naar buiten en wijst ons de weg die we moeten volgen om bij de lodge te komen. Wat een aardigheid! Thanks!!
Jeep Cherokee wordt gestart en we rijden de 1,5 mijl naar de Sundance Lodge. We zijn benieuwd. Aangekomen op de plaats van bestemming zien we on the hill een nogal rustiek aandoend complex met 12 naast elkaar gelegen "kamers" en over de hele lengte een soort van porch. Voor elke kamer staan twee stoelen op de porch.
We zetten Cherokee voor nummer 11. Naast ons staat een witte pick-up en naast de witte pick-up staat een van de guys. Het is Kyle, the new owner en hij is duidelijk heel hard bezig met het opknappen van zijn lodge. Maar ook weer enorm vriendelijk.
We handelen de financiële verplichtingen af en installeren ons. Het is inderdaad erg rustiek. Veel hout maar wel schoon, heel erg schoon. Kyle gaat verder met zijn werk en wij gaan de boodschappen opruimen en het plan de campagne opstellen voor morgen. Kyle gaat weg in zijn pick-up. Hè verdorie, vergeten de wifi-code te vragen.
En wifi is handig om eventueel een plek voor morgen vast te leggen, maar ook om te kijken of onze koffer al boven water is. Iets dat we eigenlijk niet verwachten, maar je weet het maar nooit. We maken dan maar wat foto's van de lodge en zijn omgeving.
Na een tijd komt Kyle weer terug en kunnen we het world-wide-web op.
De koffer is nog niet getraceerd en eerlijk gezegd verwacht ik ook niet dat we deze nog terug zullen krijgen. Krijg je weer zo'n verzekeringsgedeuns.