Niet biechten maar wel naar het gekkenhuis

Dinsdag 21 mei 2024

Het was weer eens een frisse nacht maar zodra de zon zich laat zien wordt het al snel aangenaam. Onze buren zijn al in alle vroegte vertrokken maar daar hebben we absoluut niks van gehoord. Gisteren zeiden ze dat ze niet al teveel lawaai zouden maken bij het vertrek om ons niet te storen. Wij doen het vanmorgen héél rustig aan want de uitchecktijd is hier 12.00 uur. De wekker ⏰ heeft een rustmorgen.
We hebben niet al teveel op het programma staan, we zien wel wat we onderweg tegenkomen en waar we uiteindelijk vanavond terecht zullen komen.
Om 11.50 uur gaan we op weg. Hit the road!

  
Er wordt in West Virginia flink aan de weg gewerkt want om de haverklap staan er borden met “Roadwork ahead” en “Be prepared to stop”. Het lijkt wel of er vandaag gewerkt wordt aan alle wegen die op onze route liggen. Ze pakken het hier meestal heel grondig aan met als gevolg dat er mijlenlang slechts één rijbaan open is. Maar het moet nu eenmaal gebeuren en deze tijd is daar qua omstandigheden natuurlijk geschikt voor. 
Na een uurtje zijn we gearriveerd in Weston, een op het eerste gezicht alleraardigst stadje. We parkeren de camper op de parkeerplaats 🅿️ van de plaatselijke Dollarama waar we meteen maar even naar binnen gaan want de watervoorraad moet dringend aangevuld worden.  
We gaan aan de wandel door het slaperige stadje. Buiten ons is er niemand op straat. Af en toe rijdt er een auto voorbij. Er liggen een paar mooie gebouwen zoals het Lewis County Court House en het postkantoor. En, jawel hoor, er zijn hier ook kerken. Op drie van de vier hoeken van een kruispunt liggen de St.Patrick Catholic Church (waar je 30 minuten vóór aanvang van de H. Mis je zonden kunt opbiechten), de First Baptist Church en de St. Paul Episcopal Church.  
Verder liggen er aan Mainstreet enkele meubelwinkels, maar voor de rest zijn de meeste zaken gesloten. Sommigen zijn al langer dicht gezien de stoffige uitstraling. De bistro is wel geopend, maar helaas vinden we geen koffiepauzeplek. Dan maar gewoon wat rondwandelen. Zoals we tijdens deze reis al vaker hebben gezien hangen ook hier aan de electriciteitspalen banners met foto’s van “hometown heroes”. Namen krijgen een gezicht op deze manier. Een mooi eerbetoon. 
We zien dat er even verderop een gigantisch groot mooi gebouw ligt. We willen het eigenlijk alleen maar op de foto zetten en een mevrouw die aan komt rijden in haar auto stopt zodat wij onze plaatjes kunnen schieten. Waar vind je zoiets vandaag de dag nog? Juist, hier in de USA 🇺🇸. We bedanken haar en ze zegt “I didn’t want to drive into your picture”. Ik vraag haar wat voor een gebouw dat is. “It’s the Lunatic Asylum, you can visit it. It’s open to the public.” We bedanken haar en weg is ze. Het gekkenhuis dus. Daar willen we wel even een kijkje gaan nemen. We lopen over een bruggetje over een gezellig kabbelend beekje en dan staan we voor de ingang van het (voormalige) gekkenhuis.  
Met een prachtig park over de hele breedte van het gebouw ziet het geheel eruit als een plaatje. We zien vrouwen buiten lopen in witte uniformen, witte kousen en een wit kapje op het hoofd. Ze doen denken aan Nurse Ratched uit One Flew Over the Cuckoo's Nest.

Als we dichterbij komen komen er gelijk twee van die types op ons af. Hello! Did you come to take a tour? Ja een tour lijkt ons wel wat. We zijn nl. nog nooit in een gekkenhuis geweest. We vragen naar de mogelijkheden. Er zijn tours van 45 minuten en tours van ruim 1 uur. 45 minuten  is te doen ware het niet dat er pas om 14.00 uur een tour is. Dat vinden we te laat want we moeten nog een flink stuk rijden vandaag. We mogen wel even binnenkijken in de hal en twee ruimtes bezoeken alsook de souvenierwinkel (uiteraard). Doen we dat toch, kunnen we in ieder geval zeggen dat we in een gekkenhuis zijn geweest😂.

 
Nadat we weer “vrij” zijn lopen we weer door de straatjes van Weston terug richting de parkeerplaats 🅿️ waar onze camper staat. 
We zien dat John Wickland has retired (lucky John!), dat Gaaserud het Congres in wil en Mike Stuart graag Attorney General wil worden.  

 
Het is ondertussen behoorlijk warm🥵 geworden en we vinden het mooi geweest. We rijden weer verder over de 19 noord. Een voor de afwisseling lange, smalle, omhoog en dan weer omlaag kronkelende weg waar dan ook nog op sommige plekken aan de weg wordt gewerkt. Bij Clarksburg gaan we weer de Interstate 79 op. Even lekker doorkachelen en mijlen maken, denken we🙄. Bij Fairmont zijn ze aan de weg aan het werken. Roadwork ahead! 
Omdat we geen camping gereserveerd hebben en er door al die wegwerkzaamheden 🚧 toch enigszins vertraging is ontstaan nemen we de eerste de beste gelegenheid de afslag naar…. Cracker Barrel🥳.

 
Daar kunnen we in ieder geval op de WiFi om te kijken wat er allemaal in de buurt aan campings liggen. En omdat we er toch zijn eten we gelijk ook maar wat. Onze waitress is Susan, een dame van middelbare leeftijd. Wij hebben er de gewoonte van gemaakt om telkens wanneer de waitress of de waiter zich voorstelt meteen te antwoorden met “I’m Sonja” en “I’m Leo”. Dat verwachten ze niet. Verbazing alom maar dan volgt meestal een gesprek. Nu dus ook. Susan kent ook een Leo en that’s a nice guy. Ik zeg dat deze Leo ook a nice guy is. Ze vertelt verder dat ze getrouwd is geweest met een Leonard en nu is ze Mitchell aan het daten. Daar gaat ze in oktober mee trouwen en hij neemt haar volgend jaar mee naar Portugal 🇵🇹 en Italië 🇮🇹. Ze is very excited want ze is nog nooit out of the country geweest. Die Susan toch. We bestellen koffie en gaan dan de uitgebreide menukaart bestuderen. Deze is in alle Cracker Barrels waar je ook komt exact hetzelfde maar toch hebben we altijd royaal de tijd nodig om een keuze te maken. 
Susan komt vertellen dat ze een verse pot koffie aan het maken zijn en dat het een paar minuten langer zal duren. Dat geeft niks want we zijn er toch nog niet uit wat het eten betreft🤔. Uiteindelijk moeten we toch een keuze maken en zoals gewoonlijk is het een prima keuze. En het eten is meer dan genoeg. Zoveel zelfs dat ik aan Susan een box vraag. Ik ben niet de enige want meer dan de helft van de gasten gaat naar buiten met een box.  
Voordat het eten op tafel kwam hebben we snel een camping opgezocht en geboekt zodat we in ieder geval verzekerd zijn van een plek vanavond. 
We laten de tip voor Susan achter op de tafel, gaan in de winkel de rekening betalen en ik loop dan nog een rondje door deze altijd met leuke spulletjes gevulde winkel🥳 waar ook nog eens toffe countrymuziek op de achtergrond speelt. En zelfs op de wc🚽 is het gezellig vertoeven😅 met een muziekje op de achtergrond. 
We beginnen aan de laatste etappe van vandaag en i.p.v. wegwerkzaamheden is er nu langzaam rijdend verkeer vanwege een vehicle fire bij milemarker 10.  
Maar dan arriveren we uiteindelijk om 18.10 uur op onze eindbestemming, de Sand Springs Campground in Morgantown gelegen aan een very bumpy road die dringend onderhoud nodig heeft. Onze reserveringsbevestiging hangt buiten aan de deur van the office maar er is nog iemand aanwezig om ons te verwelkomen en te wijzen waar we kunnen gaan staan.  
We zijn er! En we zijn in the middle of nowhere waar internet 🛜 en wifi niet bestaat. Maar waar wel rattlesnakes and copperheadsnakes😱 zitten. 

We hebben vandaag 174 km afgelegd.