It’s freezing cold

Dinsdag 18 december 2018

We zijn al gewend aan het tijdsverschil van 6 uur dus als de wekker roept is het meteen rise and shine. Wat we thuis nooit doen maar hier in de States altijd is de tv aanzetten, in eerste instantie het local news volgen en dan meteen, dat is traditie, overschakelen op NBC Today - live from Rockefeller Plaza. Het weerbericht geeft aan dat het koud is vandaag. Freezing cold. Vanmorgen  geen bovenbuurvrouw aan de deur, klaarblijkelijk werkt de föhn. De eerste vaststaande activiteit staat vandaag op het programma: een bezoek aan het Tenement Museum in de Lower Eastside.

Als we buiten komen is het inderdaad freezing cold en we lopen flink door richting subwaystation 15th Street/Prospect Park. Hier schaffen we bij de kaartjesautomaat twee 7-day-unlimited-rides metrokaartjes aan waarmee we, inderdaad, 7 dagen ongelimiteerd gebruik kunnen maken van de subway. Via de F-train en vervolgens de A-train komen we in de Lower Eastside waar zich het museum bevindt en waar ondertussen ook de rand van Chinatown is. Een soort olievlek die alsmaar groter wordt. Omdat het freezing cold is heb ik freezing hands. Altijd handig om handschoenen in het appartement te laten (het zal wel meevallen met de kou). Er zit niks anders op dan op zoek te gaan naar een winkel waar ze handschoenen verkopen. Het winkelaanbod in deze rand van Chinatown is “Chinatowns”. Ik ga een winkel binnen waar een Chinatownjongeman achter een minitoonbank op een kruk hangt. De winkel is een meter breed en twee meter lang. Een Chinatownmevrouw komt op me af en ik informeer of ze handschoenen verkoopt. Dat is het geval en de collectie is buiten op straat uitgestald. Had ik dus niet gezien. Nadat ik de collectie heb bekeken heb ik de keuze uit zwarte en grijze exemplaren met van die rare vingertoppen voor smartphonegebruik. Ik informeer of ze er ook heeft zonder die rare vingertoppen. Die heeft ze, gebreide. Ik zoek een designerpaar uit in een werkelijk afgrijselijke kleur paars/rose voor $4 en waar, hoe handig is dat, geen verschil is tussen de rechter- en de linkerhandschoen. Maar ik heb geen koude handen meer en daar gaat het tenslotte om. Het is ondertussen tijd voor Starbucks en omdat er binnen geen zitplaats vrij is gaan we buiten aan de overkant van de straat in de zon op een bankje zitten. 

Het wordt zo langzamerhand tijd om ons te melden bij het museum. Wikipedia schrijft het volgende:

“The building at 97 Orchard Street was contracted by Prussian-born immigrant Lukas Glockner in 1863 and was modified several times to conform with the city's developing housing laws. When first constructed, it contained 22 apartments and a basement level saloon. Over time, four stoop-level and two basement apartments were converted into commercial retail space, leaving 16 apartments in the building. Modifications over the years included the installation of indoor plumbing (cold running water, two toilets per floor), an air shaft, and gas followed by electricity. In 1935, rather than continuing to modify the building, the landlord evicted the residents, boarded the upper windows, and sealed the upper floors, leaving only the stoop-level and basement storefronts open for business. No further changes were made until the Lower East Side Tenement Museum became involved with the building in 1988. As such, the building stands as a kind of time capsule, reflecting 19th and early 20th century living conditions and the changing notions of what constitutes acceptable housing.”

We hebben de tour “Hard Times” geboekt en om 13.00 uur voegen we ons, samen met nog 8 anderen, bij onze tourguide. Buiten bij de ingang van het appartementencomplex krijgen we de eerste informatie. Vervolgens gaan we naar binnen en staan we in de smalle, donkere gang. De tijd heeft hier stilgestaan. We krijgen een idee hoe de mensen hier hebben geleefd en hoe zwaar het leven was. We gaan de smalle trap op naar boven en komen in een van de appartementen. Door de verhalen van de tourguide komen de mensen tot leven. We krijgen de verhalen te horen over een Duitse immigrantenfamilie en een Italiaanse familie. Enorm boeiend en de tijd vliegt voorbij. Na ruim een uur komt er een einde aan de rondleiding en is het tijd om afscheid te nemen. We kijken nog even rond in de altijd aanwezige museumwinkel en schaffen een herinnering aan voor in onze kerstboom.

Omdat het vandaag zo’n mooi weer is besluiten we de metro te nemen naar het World Trade Center en bij One World Observatory helemaal naar boven te gaan naar het Observation Deck dat zich op de 102e verdieping bevindt.

Als we uit de metro stappen staan we meteen in het prachtige nieuwe station dat hier is verrezen en sinds twee jaar in gebruik is. We vergapen ons. Calatrava’s Oculus: wonderschoon!

En buiten, ja dan word je weer met de neus op de feiten gedrukt en komen de beelden van die verschrikkelijke 11e september naar boven. We lopen rond en staan stil bij Memorial Plaza. Al die namen......

De ingang van One World Observatory ligt tegenover Memorial Plaza en omdat we een sightseeing pass hebben hoeven we niet in de rij te gaan staan voor tickets, we kunnen zo doorlopen richting de security en dan naar de lift die ons naar de 104e verdieping brengt in 45 seconden. En dan begint het maken van foto’s, veel, heel veel foto’s. We hebben een schitterend zicht op Manhattan en omgeving en als de zon achter de horizon verdwijnt verandert het prachtige panorama. Fotomomenten!

We storten ons weer de 104 verdiepingen naar beneden en lopen vervolgens nog even door de Oculus. Voor vrijdag is de weersverwachting 100% regen, dus  is dat een perfecte dag om hier naar toe te gaan. Nog even een beker koffie en dan is het tijd om de metro naar huis te nemen. Het is druk, superdruk en ik vind dit allesbehalve prettig. Heel veel mensen opeengepakt in een kleine ruimte waar je niet uit kunt als er.....  We nemen een andere route, een detour, die minder druk is. 

Omdat het wat laat is besluiten we bij Joe’s Pizza eten-to-go te halen. Joe’s Pizza ligt op de hoek van de straat en vijf jaar geleden hebben we hier ook al eens eten gehaald. Joe staat achter de toonbank en heet Gus. Hij is bezig met het maken van een pizza van het model fietswiel. Ik informeer bij Joe, die Gus heet, wat hij ons aanbeveelt. Hij kijkt me aan met een blik van wat is dit? Deze blik houdt hij een paar tellen vast en dan somt hij op wat er allemaal in de vitrine staat. Uiteindelijk gaan we voor de Lasagna en de Spaghetti met meatballs. Normaliter komen de klanten hier binnen en weten wat ze willen. Of ze komen de telefonisch doorgegeven bestelling afhalen. Maar niemand vraagt aan Joe, die dus Gus heet, wat deze aanbeveelt. Wij wel, toeristen.

We lopen huiswaarts met een grote doos Italian food. We hebben bij het bestellen geen rekening gehouden met de grootte van de Amerikaanse porties en we eten dus twee dagen spaghetti met meatballs.

Als we thuis komen ligt er een bericht dat Mr. Melzer onder de voordeur heeft geschoven: morgenvroeg vanaf 10.00 uur is er korte tijd geen warm water vanwege werkzaamheden aan de hotwaterline.

Wat een supergeweldige dag.