Vertrokken, gearriveerd en onderweg.

Zaterdag 06 mei 2023.

Vandaag is dan eindelijk de dag van de start van onze langverwachte trip naar Alaska. Na een laatste controlerondje door het huis sluiten we de voordeur achter ons.

Op het afgesproken tijdstip (08.10 uur) komt Mart in zijn bolide voorrijden en worden wij en onze koffers vervolgens netjes afgeleverd voor het station. We nemen de trein van 08.33 uur en geheel volgens planning arriveren we om 10.44 uur op de luchthaven Schiphol. Geen dassenburchten, geen ooievaarsnesten, geen sein- & wisselstoringen, geen koperdiefstallen. M.a.w.: geen vertraging. 

Het is héél erg rustig op de luchthaven. Ongelooflijk wat een verschil met een jaar geleden toen we ook rond deze tijd hier waren, samen met Mart en Marian, voor onze vlucht naar Edmonton waar ons camperavontuur begon. Toen waren er lange, lange rijen voor de incheckbalies, vervolgens lange, lange rijen voor de security en daarna nog bij de douane. En nu, niets van dit alles. Een normale rij wachtenden bij de bagage-afgifte en absoluut geen wachtrij bij de security en de douane. Gevolg van dit alles, na een uurtje is alles geregeld en zitten we om 11.45 uur al aan de koffie.

We hebben nu een zee van tijd want de vlucht staat gepland voor 15.45 uur. Maar op een luchthaven is zoveel te zien dat de tijd letterlijk voorbijvliegt. Om 14.50 uur staat het instappen gepland, dus rond die tijd zet ik, ter voorkoming van bloedstollende toestanden, de bloedverdunnende injectie. We mogen aan boord en installeren ons. Om 15.45 uur meldt de captain (Kirk?) dat twee passagiers niet op zijn komen dagen maar dat hun bagage zich wel in het ruim bevindt. En dus moeten de onderbetaalde bagage-afhandelende medewerkers de koffers zien te traceren en vervolgens verwijderen uit het ruim. Veiligheid voor alles. Al met al valt het qua vertraging nog mee want om 16.00 uurgaat de Boeing 777-300 de lucht in voor de vlucht naar Vancouver die ruim 9 uur zal duren. Een lange zit maar je moet er wat voor over hebben.

De verzorging bij KLM is prima. Als eerste krijgen we een fles water aangeboden en daarna een lichte maaltijd bestaande uit tapas, chicken tandoori en een Beemsterkaasje. Weliswaar een vreemde combinatie, maar we spoelen het weg met een royaal glas rode wijn. Halverwege krijgen we een bruine boterham met Beemsterkaassalade en een kop koffie en tegen het einde van de vlucht een pizza baquette, macaronisalade en een kokos-mangotoetje. Weer zo’n vreemde combi, maar ook nu spoelen we het weg met een royaal glas rode wijn. Tussendoor kijken we film. Ik ga voor “Elvis” (uiteraard) en “the Whale”. Lei kijkt “Deadwood” en “Cry Macho” van en met Clint Eastwood. Zo verdrijven we de tijd, maar eerlijk is eerlijk, het is een lange zit. 

We landen om 16.00 uur Vancouver-tijd op Canadese bodem. In Venlo is het dan zondag 01.00 uur. De douanecontrole is grotendeels selfservice. Bij een kiosk moet je het paspoort scannen, nog wat vragen beantwoorden en wordt er vervolgens een foto van je gemaakt. Daarna rolt er een soort kassabon uit het apparaat met 2 afbeeldingen van het type “most wanted criminals”. Vervolgens moeten we met de paspoorten en de kassabon naar een loket waar een vriendelijke douanebeambte vraagt of we drank, sigaretten en veel cash bij ons hebben. Nee, nee, nee. Blijkbaar is er om een of andere duistere reden in het systeem een melding komen te staan dat dit wel het geval is. Maar hij gelooft ons op onze blauwe ogen 👀 en ramt een stempel op de kassabon. We mogen het land in. Jippie. Dan op weg naar de bagageband waar vervolgens ons geduld danig op de proef wordt gesteld. Het lijkt erop dat de bagageafhandelaars hier ook een langzaamaanactie voeren want het duurt en het duurt. Na ruim een uur wachten komen dan eindelijk onze twee koffers aangerold. Opluchting alom.

We gaan richting de uitgang en geven de kassabon af aan een kassabonnenverzamelende grensbewaker. En nu de borden volgen met de aankondiging “train to the city”. Even naar buiten, twee roltrappen omhoog en dan uit de kaartjesautomaat twee kaartjes 🎟️ 🎟️ trekken die toegang geven tot de Skytrain richting the Waterfront.

Een geweldige verbinding die indertijd is aangelegd ter gelegenheid van de Olympische Winterspelen. Binnen 25 minuten zijn we op de plaats van bestemming en hoeven we nog maar een paar minuten te lopen naar het Pan Pacific Hotel waar we een kamer geboekt hebben.We checken in en gaan naar onze kamer op de 19e verdieping met uitzicht op de haven. Sjiekdefriemel! Even de bagage wegzetten en vervolgens naar beneden om nog een rondje te wandelen en bij Subway een footlong sandwich halen. Langzamerhand slaat de vermoeidheid toe en gaan we terug naar het hotel. 

Zondag 07 mei 2023

Als we de gordijnen openen zien we beneden ons twee HAL-schepen voor anker ⚓️ liggen; de MS Noordam en de MS Nieuw Amsterdam en aan de overkant ligt de Regent of the Seas. 

Ook zien en horen we de watervliegtuigjes af en aan vliegen. Op de Canadese nieuwszender zien we dat in British Columbia enorme overstromingen zijn, veroorzaakt door hevige regenval en door snel smeltende sneeuw vanwege de hoge temperaturen van enkele weken geleden. In Alberta woeden meer dan honderd bosbranden. De noodtoestand is afgekondigd en in de omgeving van Edmonton en Edson zijn duizenden mensen zijn geëvacueerd. In deze gebieden hebben we vorig jaar rondgereden in onze camper. Heel bizar.

De bemanning van de HAL-schepen is aan het poetsen en regelmatig horen we omroepberichten waarna we mensen van boord zien gaan.

We hebben de tijd want we kunnen pas om 11.00 uur aan boord en aangezien het schip recht beneden ons ligt hoeven we niet lang van tevoren te vertrekken. Om 10.15 uurverlaten we de kamer, checken uit en lopen we binnendoor richting de Cruise Check-in. Het is druk. En er is malheur! Het internet werkt niet en er wordt geadviseerd om naar buiten te gaan, een wandeling te maken (take a stroll) en over 2 uur (!) terug te komen. Ja dag, mooi niet! Er zijn van die makke schapen die het advies opvolgen maar wij dus niet. Wij gaan dus echt niet wandelen met onze twee koffers en rugzakken. Bekijk het maar, we blijven in de rij staan. En maar goed ook want na 5 minuten is er witte rook en komt er beweging in de rij. We komen in een grote hal terecht. Naar links voor “Regent”, naar rechts voor “HAL”. Wat volgt is een lange, lange pretparkwachtrij die toch nog vrij snel beweegt. De incheckprocedure wordt handmatig afgehandeld door 15 mensen achter een lange balie en een enkele medewerker achter een incheck-kiosk waar het internet wel werkt. Als wij aan de beurt zijn kunnen we terecht bij een juffrouw  achter zo’n kiosk. Het is werkelijk een fluitje van een cent; paspoort scannen, je gezicht voor de camera en klaar. Alles palletti, you’re ready to go!

Op naar de volgende hal waar we van een juffrouw een kaartje krijgen waarop staat dat we goedgekeurd zijn. Ze drukt ons op het hart dat we dat heel goed moeten bewaren. Ja juffrouw. Weer pretparkrijen richting de security, de bagagecontrole en de USA 🇺🇸douane. Ondertussen tig keer het kaartje laten zien dat we goedgekeurd zijn. Uiteindelijk is alles oké en kunnen we naar de volgende hal. Daar moeten we gaan zitten en wachten. Want er is  ook nu weer malheur! Iets stagneert het inschepen dus jammer, maar helaas. Nou ja, de mensen kunnen er ook niks aan doen en we hebben vakantie dus, relax. Niet iedereen heeft deze instelling want er zijn van die näölers die absoluut geen begrip en geen geduld hebben, zogenaamde happy people. 

Na een half uurtje kunnen we aan boord gaan. De planning was 11.00 uur en ondertussen is het 12.30 uur. “Hi! Welcome on baord!” De hut is nog niet klaar maar we kunnen meteen naar het Lido restaurant op Deck 11 om de lunch te gebruiken. We hebben ondertussen wel trek gekregen en vooral zin in koffie.

Na een uurtje zoeken we onze hut op die gelegen is op Deck 4. Buiten in de “brievenbus” zit een envelop met daarin de pasjes waarmee we o.a. toegang tot de hut hebben.

De hut is iets kleiner dan die we vorig jaar hadden op de MS Rotterdam. We moeten even onze weg vinden wat betreft de indeling van de kasten en lades maar uiteindelijk krijgt alles zijn plekje voor de komende twee weken. We krijgen bezoek van Restu. Zij is onze cabinsteward en komt zich even voorstellen. Ze is ontzettend aardig, maar dat zijn alle mensen die hier werken. 

Om 16.00 uur staat de sail away party 🎉 gepland bij de Lido Pool op het achterdek. Er is wel een party maar we sailen pas om 17.30 uur away omdat er enorme vertraging is opgelopen vanwege alle problemen die zich hebben voorgedaan.

Er zijn nog veel bagagecontainers aan de wal die in het schip geladen moeten worden. Zijn wij even blij dat we zelf onze koffers hebben meegenomen. Er komt een officier voorbij die vraagt of we a good time hebben. Yes we have. Nederlanders? Jazeker. Hij ook. En wat wil het toeval; zijn moeder is in Venlo opgegroeid en woonde aan de Burg. van Rijnsingel. Zijn opa was directeur van de ABN-bank. Hoe klein is de wereld dan.De zon schijnt uitbundig als we Vancouver verlaten en richting de Inside Passage varen. 

Het diner gebruiken we in de Main Dining Room en is er weer een om in te lijsten. Ongelooflijk lekker eten.

Na het eten verkennen we nog even de omgeving en sluiten de dag af in het Crowsnest op het Navigation Deck met een Irish Coffee.

Als we terug zijn in de hut ligt er een cadeautje op bed, een HAL-tas. Altijd leuk, cadeautjes.