Be great: do great things

Woensdag 10 augustus 2016

Vanmorgen moeten we "vroeg" ontbijten, nl. vóór 09.00 uur. Voor ons is dat vroeg maar voor de gemiddelde Amerikaanse motelgast is dit héél erg laat. Amerikanen zijn, zoals we dat al vaker hebben meegemaakt, vroege vogels en absoluut geen gezellig-samen-rustig-ontbijten-mensen. Wij daarentegen doen het elke morgen rustig aan, we hebben tenslotte vakantie. Don't hurry, don't worry!
We gaan op weg naar Louisville, Kentucky en hebben gisteren het plan opgevat om een bezoek te brengen aan het Muhammad Ali Center. 
Dodge parkeren we in een van de Public Parkings en wandelen vervolgens over Mainstreet. Louisville is de stad van Muhammad Ali en het is duidelijk merkbaar dat de stad trots op hem is. Er is de Muhammad Ali Boulevard en op de straathoeken staan displays met zijn portret.
We melden ons bij de balie van het Center en betalen de entree; $9 voor mij en Lei mag voor $8 naar binnen. Ja, ja, senior zijn heeft zo af en toe zijn financiële voordelen. We gaan met de roltrap naar boven, naar de vijfde verdieping, en bekijken als eerste in het theater een film. Dan volgen we de route via allerlei displays met informatie en veel foto's, diverse videoschermen met filmpjes en interviews en beroemdheden die iets over hem te vertellen hebben. Het volgen van deze route laat ons als het ware zijn levensverhaal zien. Het feit dat zijn Schwinn-fiets gestolen werd is uiteindelijk de aanleiding geweest dat hij is gaan boksen.
Het is een tentoonstelling waar op een enorm respectvolle wijze een eerbetoon wordt gegeven aan de mens en de bokser Muhammad Ali. We hebben een heel andere kijk gekregen op deze mooie mens. Hij is helaas kortgeleden overleden aan de ziekte Parkinson en men is druk doende om een nieuw gedeelte aan de expositie toe te voegen: zijn dood en het afscheid dat hierop volgde.
We gaan de hitte van buiten weer opzoeken en wat belangrijker is: koffie!
Dit gedeelte van Mainstreet is het businesscenter en helemaal niet leuk om te bewandelen. De thermometer geeft 32 graden Celcius aan. Koffie is moeilijk te krijgen. Er is een Starbucksvestiging waar we in eerste instantie aan voorbij lopen maar omdat er verder wat koffie betreft niks te vinden is gaan we uiteindelijk dan toch naar Subway's en bestellen: "Frappucino". 
Hierna gaan we Dodge ophalen, betalen $7 aan de parkeerautomaat en rijden dan verder oostwaarts naar Lexington. In ons couponboekje vinden we een Microtel coupon en omdat we heel tevreden zijn over deze keten, knippen we het bunke uit om dit vervolgens in te leveren bij het inchecken aan de overenthousiaste dame achter de balie. We brengen onze spullen naar de kamer en gaan op zoek naar een eetgelegenheid op loopafstand. Dat is ijdele hoop want in de directe omgeving van het motel zijn alleen maar fastfoodketens vertegenwoordigd en dat is niet echt ons ding. Dan rest ons uiteindelijk maar een optie: Cracker Barrel........
Gelukkig is de menukaart van het type enorm, maar dan ook enorm uitgebreid zodat we niet hoeven te vrezen dat we telkens hetzelfde op ons bord krijgen en mochten we geen keuze kunnen maken dan is er altijd nog de ontbijtmenukaart want zoals op zoveel plaatsen is het hier "breakfast served all day".
We melden ons bij het wait-to-be-seated gestoelte waar twee jonge meiden druk aan het kletsen zijn. Zo druk zelfs dat we moeten wachten. Hoort niet! Ik wil net vragen of ze wellicht even tijd hebben maar dan zegt een van twee "Hi, table for two?" Ja wat dacht je, voor zes? Ondertussen gaat het gekwats tussen die twee gewoon door terwijl het mensen-naar-de-tafel-brengen-meisje de menukaarten verzamelt. "Follow me." Terwijl ze tergend langzaam richting het voor ons bestemde tafeltje loopt zeg ik tegen Lei dat dit niet bepaalt klantvriendelijk gedrag is en wellicht heeft ze uit de toon ons ongenoegen opgemerkt want ze vraagt of this table o.k. is en als we dat beamen zegt ze verder "Sorry about that."  Had je eerder aan moeten denken juffie.
De gasten in de restaurants zijn altijd van heel verschillend pluimage.
Er komt een stel binnen van het type trailertrash: hij is 2 meter lang  en 250 kilo zwaar en lijkt qua uiterlijk op een dikke versie van ZZTOP; lange haren, lange baard. Hij draagt een baseballcap in camouflagekleuren met bovenop twee kleine ijzeren duiveltjeshorentjes. Zij is oud en is een wannabe Dolly Parton met dikke opgespoten rode lippen, een blonde Dollypruik, enorme oorbellen en een bril met donkergetinte glazen. Een apart stel.
Naast ons zit een gezelschap van 10; 4 volwassenen en 6 kinderen die -als ze vertrekken- een gigantische chaos achterlaten. De opruimknul komt met een grote bak en ruimt de achtergelaten troep op. Ik bekijk het tafereel en zeg dat het looks like a battlefield. Hij beaamt dat en zegt dat sommige mensen geen tafelmanieren hebben maar wat hij nog erger vindt is dat ze niet eens een tip hebben achtergelaten. Alleen maar rotzooi. 
Schuin achter ons zit een mevrouw met voor haar op tafel een groot glas water, een groot glas ijsthee (zonder ijsblokjes) en een groot glas ijsblokjes. Ze heeft een eigen beker bij zich en daar doet ze de thee en de ijsblokjes in maar ook een paar zakjes suiker. Even shaken en dan is de sweet icetea to take home klaar. Alles kan, niks is gek. Wij lopen later met een box naar buiten want het was too much. Ook dit is hier heel gewoon. Teveel eten? Gewoon meenemen!
Tegenover onze motelkamer wordt achter de heg een nieuwe vestiging van Wendy's gebouwd. Helemaal van hout. De werklui gaan door tot ver in de avond, maar dit levert absoluut geen overlast op. 
Het was weer een mooie, erg warme dag die ons een hernieuwde kennismaking heeft opgeleverd met wat een mooi mens is geweest: Muhammad Ali
Zijn motto's : "Be great, do great things" en "Float like a butterfly, sting like a bee".