Yellow Corvette

Dinsdag 09 augustus 2016

Vandaag staat een bezoek aan het National Corvette Museum op ons programma. We zijn hier drie jaar geleden ook geweest maar een bezoek brengen aan de fabriek was toen niet mogelijk omdat we alleen maar open zomerschoenen bij ons hadden. Er zijn heel veel dingen die NIET mogen als je de fabriek wilt bezoeken en een van die dingen is het dragen van open zomerschoenen. Omdat ik ook nu alleen deze exemplaren bij me heb zijn we gisteravond laat nog even naar de plaatselijke schoenenboer gegaan en heb ik (noodgedwongen) een paar sneakers aangeschaft. 
Na het ontbijt verlaten we de Microtel Inn, programmeren TomTom en gaan we op weg. Na een korte rit van 10 mijl draaien we de grote parkeerplaats op die bij het museum ligt. Het is al verschrikkelijk warm en de luchtvochtigheid is hoog. Snel naar binnen naar de verkoeling van de overal aanwezige en altijd op volle toeren draaiende airco. In de hal staan de spiksplinternieuwe Corvettes opgesteld die een dezer dagen opgehaald worden door de gelukkige eigenaren. Stuk voor stuk juweeltjes! In een van de exemplaren (een mooie rode) zit een trotse eigenaar aandachtig te luisteren naar de uitleg die een Corvette-medewerker geeft over hoe alles werkt. Deze meneer, de nieuwe eigenaar dus, heeft minstens $ 85.000 neergelegd om zich eigenaar te kunnen noemen van dit mooie rode exemplaar. 
We melden ons bij de balie en schaffen de entreekaartjes aan. We worden ingedeeld in de fabriekstour van 11.45 uur maar we moeten om 11.15 uur aanwezig zijn. Omdat we nog even tijd hebben kijken we even rond in het museum en gaan dan om 11.00 uur richting de parkeerplaats om met Dodge naar de fabriek te rijden.  Dat is nog een flink stukje rijden dus wordt het krap wat de tijd betreft. We draaien de, hoe kan het ook anders, grote parkeerplaats op waar we snel een plekje zoeken. Omdat we absoluut geen camera's, mobiele telefoons, tassen e.d. mee naar binnen mogen nemen laten we onze spullen achter in de auto. De tijd tikt door en ondertussen is het 11.15 uur. Maar we zijn er nog niet want in de verte zien we op een enorm groot gebouw "Guided tours" staan dus we gaan met gezwinde spoed op weg. Het is snikheet en de hoge luchtvochtigheid zorgt voor een enorme explosie van transpiratievocht dat door alle poriën naar buiten komt. Als we bij "guided tours" arriveren moeten we nog een flink stuk lopen richting de ingang en om 11.25 uur staan we dan eindelijk bij de guided-tours-registration-mevrouw. Of ze onze tickets mag zien. Dat mag wel maar die liggen dus in de auto. Geen tas, geen tickets. No problem, het feit dat we een polsbandje dragen is al een bewijs van registratie en de naam "Vanderwielen" staat on the list. We mogen aansluiten bij de groep van 11.30 uur. We hebben nog twee minuutjes om gebruik te maken van de facilities en een beetje bij te komen. Een korte instructiefilm laat zien hoe we ons moeten gedragen tijdens de tour. Safety, safety, safety!!!
Tijdens de enorm interessante anderhalf uur durende tour krijgen we veel informatie en uitleg over datgene wat we te zien krijgen. Het bouwen van een Corvette is een samenwerking van mensenhanden en robotarmen. We lopen echt midden door een (heel klein) gedeelte van de assemblagehal die een totale oppervlakte heeft van ruim 20 voetbalvelden. Dit is de enige plek ter wereld waar deze prachtige auto's worden gemaakt en wij lopen hier nu rond! Hoe cool is dat? Vet cool!
Na de tour schaffen we in de giftshop die gerund wordt door "retired" medewerkers een gele Corvette aan om thuis mee te pronken. De opbrengst van deze aanschaf is voor het goede doel. Een hele $3 
We verlaten de fabriek en als we buiten komen beslaan de brillenglazen vanwege de enorm hoge luchtvochtigheid. We wandelen in een vanwege de hitte aangepast tempo terug naar de enorme parkeerplaats en we moeten een tijdje zoeken voordat we Dodge hebben gevonden. 
Terug naar het museum waar we nu op ons gemak rond kunnen lopen. Er is toch het een en ander veranderd sinds de zomer van 2013 en er staan minder "jongere" Corvettes. Er is een aparte ruimte met een Indianapolis Expo waar een aantal racecars staan opgesteld. Wel aardig, maar niet echt "Corvette".
Nieuw onderdeel is de speciale expositie die aandacht schenkt aan de catastrofe die hier in februari 2014 heeft plaatsgevonden. Een sinkhole recht onder het National Corvette Museum heeft toen zeker acht oude Corvettes opgeslokt. De auto's vielen in een bijna tien meter diep gat. Van de acht Corvettes die slachtoffer zijn geworden, waren twee exemplaren uitgeleend door General Motors en zes stuks van het museum zelf. De sinkhole opende zich midden onder de skydome van het museum.
De twee geleende auto's van GM zijn een Corvette ZR-1 Spyder uit 1993 en Corvette ZR1 Blue Devil uit 2009. De Corvettes van het museum zelf die in het gat zijn verdwenen zijn een zwarte 1962 Corvette, een 1984 PPG Pace Car, een 1992 witte 1 Millionth Corvette, een 1993 40th Anniversary Corvette, een 2001 Mallett Hammer Z06 Corvette en een 2009 1.5 Millionth Corvette.
Sinkholes ontstaan door het instorten van holtes in de bodem. Die holtes kunnen onder meer ontstaan door het oplossen van kalksteen in water.
Ondertussen zijn de wrakken naar boven gehaald en een aantal zijn dusdanig beschadigd dat ze absoluut niet meer te restaureren zijn. Het zijn stille getuigen van het "drama" dat zich heeft afgespeeld.
We naderen het eindpunt van de museumroute en we besluiten om van hieruit richting Louisville, Kentucky te gaan. Omdat het ondertussen al tegen het einde van de middag loopt en we ons straks weer in een andere tijdzone zullen bevinden (de klok gaat weer een uur naar voren) rijden we via de Interstate 65 in noordelijke richting naar onze eindbestemming van vandaag. Dat schiet normaal gesproken lekker op. Maar vandaag even niet want tot drie keer toe belanden we ineens in een enorme hoosbui. Er komt gigantisch veel water naar beneden en de vele vrachtwagens zorgen ook nog eens voor veel opspattend water met als gevolg beperkt zicht en ruitenwissers die zelfs op stand supersupersnel het niet bij kunnen houden. Ik zit vandaag behind the wheel, lucky me! 
Zo snel als we de buien inrijden, zo snel zijn we er ook weer uit.
Louisville halen we vandaag niet, maar wel Brooks waar we overnachten in de Baymont Inn. We hebben weer een coupon! 
De Baymont Inn heeft een guest laundrey en dus draai ik een wasje voor $2 en droog het hele spul voor $1,50. Binnen een uurtje is alles weer Kentuckyfresh. 
Eten doen we vandaag niet buitenshuis maar Lei loopt naar de overkant van de highway om bij de lokale Subway twee footlong sandwiches en een chopped salad te halen. Dit alles spoelen we weg met Miller High Life.
Op de tv kijken we naar de Olympische Spelen en volgen we team USA. We zijn fan geworden van Michael Phelps en Katie Ledecki.
Ondertussen hebben we meer dan 2000 mijlen afgelegd in Dodge.