Today Tennessee, tomorrow Kentucky

Zondag 07 augustus 2016

Vanmorgen geen bagage ordenen en na het ontbijt in Dodge laden maar lekker rustig opstarten en beginnen aan een nieuwe dag die ons hopelijk weer mooie dingen oplevert.
Vandaag staat een bezoek aan Nashville op het programma en dus gaan we meteen na het ontbijt op weg. De afstand tussen Murfreesboro en Het centrum van Nashville is volgens TomTom af te leggen in ongeveer een half uur. Als eerste gaan we naar het Opryland Hotel. Tijdens onze allereerste reis naar de US, een kleine dertig (!) jaar geleden, hebben we hier gelogeerd en we zijn benieuwd of er veel veranderd is sinds die tijd. Het was toen al een gigantisch hotel met een enorm grote indoor botanische tuin compleet met restaurants en winkels. Als we arriveren bij het complex en we richting parkeerplaats rijden zien we dat het parkeren hier niet bepaald goedkoop is. We kunnen Dodge op de plaats zetten voor $24 . Dat doen we dus niet. Dan houden we het Opryland Hotel maar gewoon in onze gedachten zoals we het indertijd hebben beleefd. We rijden vervolgens richting het muzikale hart van Nashville, the District, waar zich de Country Music Hall of Fame bevindt. Als rechtgeaarde countrymusicliefhebbers is een bezoek natuurlijk een must. We parkeren Dodge voor $10 op een plek die bewaakt wordt door een aardige knul in een golfkarretje en die een blok verwijderd is van de ingang van de Hall of Fame. Het is ondertussen al bloedheet en daarom leggen we het van thuis meegebrachte zonnescherm tegen de voorruit om zo een klein beetje de zon en daarmee de warmte buiten te houden. 
We melden ons bij de ingang van de Country Music Hall of Fame and Museum en schaffen twee toegangskaartjes aan. We krijgen allebei, jazeker ik ook, korting vanwege het senior zijn. Scheelt toch weer $5 die we kunnen besteden aan koffie.
Het is 11.30 uur als we beginnen aan de trip door het museum. We gaan met de lift naar de derde verdieping waar zich het startpunt van de route door het museum bevindt. Via allerlei display's met informatie, videoschermen met filmfragmenten en vitrines met muziekinstrumenten krijgen we een indruk van de onstaansgeschiedenis van de countrymusic. Er komen bekende en minder bekende namen voorbij, maar wat is het een enorm leuke en boeiende muzikale reis. Uiteraard ontbreekt de one and only Elvis Presley niet en er zijn wat attributen tentoongesteld, waaronder "Elvis Presley's Solid Gold Cadillac" en "Elvis Presley's Gold Piano".  De route door het museum brengt ons vervolgens via twee enorm grote wanden met gouden platen naar een aparte sectie waar alle aandacht uitgaat naar Johnny Cash en vervolgens via de tijdelijke exhibitie met het levensverhaal tot nu toe van Blake Shelton naar de kleding van Dolly Parton, de gitaar en het shirt van Toby Keith en de outfit van Trace Atkins. We zien de CMA-awards van de Zac Brown Band, de kleding die Shania Twain droeg in de video "That don't impress me much" en de veiligheidsspeldenjurken van de Dixie Chicks. 
Er is ook een afdeling die aandacht schenkt aan de nieuwe generatie entertainers, we kunnen zelf een countrysong componeren en countrymusickleding ontwerpen. 
Als laatste komen we in een soort Capitool waar plaquettes hangen van alle leden van de Country Music Hall of Fame. Heel indrukwekkend. We maken nog wat laatste foto's, bekijken alle prullaria die er in de onvermijdelijke souvenirwinkel te verkrijgen zijn en gaan dan naar de uitgang. Ondertussen hebben we hier 4 1/2 uur rondgelopen.
Buiten is het rond de 95 graden. We wandelen richting het kloppend hart van de country music in Nashville; The District. Het is een lange straat met aan weerskanten kroegen en winkels waar westernboots verkocht worden. Elke kroeg heeft een podium voor het (open) raam waar bandjes, zangers, zangeressen hun stinkende best doen om "ontdekt" te worden. Wellicht dat een van hen ooit een nieuwe ster aan het countrymusicfirmament zal zijn. Maar nu even niet. 
Het is een verschrikkelijke kakofonie van geluid. LouLou Mae op het podium van kroeg nr. 1 denk dat ze de nieuwe Carrie Underwood is, daarnaast in kroeg nr. 2 zitten de leden van een cowboyband verschrikkelijk hun best te doen om LouLou Mae te overstemmen. Op het podium van kroeg nr. 3 denken de guys van de coverband van Toby Keith dat ze beter zijn dan de cowboyband en LouLou Mae samen. Je wordt hier horendol. We steken de straat over en jawel hoor, ook aan deze kant hetzelfde patroon. We duiken even een winkel met cowboyboots binnen om te kijken of er wellicht iets van onze gading bij is, maar $300 voor een paar puntige cowboyboots "made in China" is niet interessant voor ons. We lopen nog even binnen bij Ernest Tubb Record Shop, maar ook dit is vergane glorie. Eigenlijk hebben we het wel gehad met "The District" en we wandelen op ons gemak (want de hitte dwingt ons tot rustig aan doen) terug naar de Country Music Hall of Fame en van hieruit naar de een blok verder gelegen parkeerplaats. Als we de straat oversteken komt de knul van vanmorgen ons tegemoet en wenst ons een good day. Zijn werkdag zit er op en hij gaat waarschijnlijk naar huis of naar de District om in een van de kroegen op het podium te stappen. Who knows? 
We verlaten Nashville en rijden terug richting Murfreesboro waar we heerlijk gaan eten bij Olive Garden. Altijd een voltreffer en we kiezen de Northern Tour of Italy.
Als afsluiter van de dag brengen we voor de afwisseling nog een bezoek aan de plaatselijke WalMart. Buiten voor de ingang staat een gezin met twee kinderen en als we voorbij komen zegt de man tegen mij: "I like your glasses, they're fantastic!" Zijn vrouw knikt instemmend. Ik bedank hen. 
Binnen is het op de afdeling back to school enorm druk. Het is zondagavond en de ouders zijn met hun kroost aan het shoppen voor schoolspullen. Ze hebben allemaal lijstjes waarop ze datgene kunnen afvinken dat in hun winkelwagen belandt. Er staat een standaard met de lijstjes per klas/grade van de scholen uit de buurt. Hierop staan alle spulletjes vermeld die de kids nodig hebben voor het nieuwe schooljaar. Het is een chaos! Daddy's die zoeken naar de juiste schriften, mommy's die het niet helemaal eens zijn met de keuze van hun kid. We bekijken deze taferelen van een afstand en zelf schaf ik twee schriften aan, gewoon voor de aardigheid en omdat een schrift altijd van pas komt.
We wandelen nog even op ons gemak door dit shoppingwalhalla en we blijven ons verbazen over het assortiment. Van huishoudelijke artikelen tot levensmiddelen, van kleding in alle soorten en maten tot complete woninginrichtingen, van automaterialen tot kampeeruitrustingen, van kano's tot drogisterijartikelen, van electronica tot geweren, etc. etc. etc.
Dan is het welletjes voor vandaag en gaan we naar het motel waar de aardige dame achter de balie (gelukkig voor ons maar jammer voor haar) druk doende is met een nieuwe gast en alleen maar enthousiast  "Hi!" kan roepen.

Maandag 08 augustus 2016

We verlaten na het ontbijt zo rond 09.30 uur de Microtel Inn van Murfreesboro en gaan op weg naar Franklin, Tennessee. Het plaatsje dat ons is aanbevolen door de aardige waitress van eergisteren die voor ons heeft geprayed. De temperatuur is nu al  hoog en de zon doet goed haar best. A sunny and hot day in Tennessee it is!
Onderweg zien we links en rechts van de weg prachtige huizen liggen die omzoomd zijn met een groot, heel groot grasveld dat omheind is met een voor deze omgeving zo typisch wit hekwerk. 
Franklin, Tennessee is een leuk historisch plaatsje waar we wandelen over Mainstreet en de oude gebouwen bewonderen. De winkeltjes hebben een interessant aanbod en in tegenstelling tot gisteren in Nashville is hier geen kitsch te vinden maar mooie spulletjes. Omdat het zo warm is vinden we dat we een ijsje wel hebben verdiend en dus duiken we de winkel van de plaatselijke fudge- en ijsmaker in. Uiteraard worden we heel hartelijk welkom geheten en meteen krijgen we fudge aangeboden om te proeven. Getver, dat is lekker. Maar we zijn sterk en laten de fudge voor wat het is maar bestellen wel een ijs bij een aardige knul achter de ijscounter. Omdat ik niet kan kiezen vraag ik hem om advies en volg dit dan ook op. Caramel and Seasalt it is! En lekker!! Lei gaat voor strawberrychunks. En lekker!!
Na deze traktatie wandelen we nog wat rond en dan is het weer tijd om Dodge uit de ruststand te halen, TomTom te programmeren en op weg te gaan naar de volgende bestemming: de staat Kentucky.
Onderweg komen we weer die geweldig mooie grote huizen tegen links en rechts van de weg. Grote landerijen. En kerken, heel veel, maar dan ook heel erg veel, kerken. Baptist in allerlei soorten, Grieks Orthodox, Methodist, Church of Christ, Jehova's Kingdom Hall, etc.  Af en toe is het zelfs om de paar meter. Men is gelovig hier in het zuiden, dat is een ding wat zeker is.
Zodra we de grens tussen Tennessee en Kentucky over zijn komen we bij het Kentucky Welcome Center waar we uiteraard naar binnen gaan om informatie in te winnen over wat er allemaal te doen is. We krijgen heel veel nuttige info van de Welcome Center Manager en natuurlijk heel veel foldermateriaal. Hij is erg enthousiast en behulpzaam. We bedanken voor deze tips en kijken de spullen even door op de wat hoger gelegen picknickplaats met uitzicht en met rondvliegende steekbeesten. 
We besluiten te overnachten in Bowling Green en omdat we ook weer couponfolders hebben kijken we wat het aanbod is, knippen een coupon uit van de Microtel Inn die qua overnachtingsprijs gunstig is en aangezien we tevreden zijn tot nu toe over deze keten gaan we hier als eerste naar toe. Het is weer een goede keuze en we installeren ons in kamer 117. Omdat we geen zin hebben om weer in de auto te stappen en op zoek te gaan naar een restaurant lopen we naar de buren, naar Cracker Barrel. Ze hebben hier zo'n uitgebreide kaart dat het geen enkel probleem is om hier weer te gaan eten. Zoals al eens eerder vermeld hebben de Amerikanen een vreemde manier van eten maar blijkbaar is mijn manier van eten voor Amerikanen ook heel vreemd.......
Ik heb nl. een Reuben sandwich besteld en omdat ik niet wil dat -als ik dit met de handen naar binnen werk- er allerlei beleg tussenuit valt eet ik mijn sandwich met mes en vork. Helemaal fout natuurlijk, maar dat kan me niks schelen. Ik ga dus echt niet "doedelen" met de boterham. Laat ze maar kijken, de buren naast me.
De dag gaat ten einde, een heel erg warme dag met heel erg warme ontmoetingen.
Ze zijn en blijven aardig die Amerikanen.