Bye Canada, hello USA!

Vrijdag 31 juli 2015.
Vandaag is Mieke jarig dus straks even bellen om haar te feliciteren.
De gezonde berglucht en de stilte van de omgeving zorgen voor een goede nachtrust. Niet alleen bij ons maar ook bij de rest van de campingbewoners want het duurt zeker tot 09.00 uur alvorens er enige activiteit buiten te bespeuren valt. Langzaam maar zeker ontwaakt de Crooked Creek Campground.
De werking van het internet is op plaats nr. 21 van beduidend mindere kwaliteit dan op plaats nr. 48 dus neemt het publiceren van het relaas van gisteren iets meer tijd in beslag dan de bedoeling is. Het zij zo. 
De ochtendrituelen beginnen nu echt een routine te worden en we hebben elk zo onze eigen taken zodat we elkaar zo min mogelijk letterlijk tegen het lijf lopen. 
Dit weekend is in Canada vanwege Heritageday een lang weekend en dat betekent dat het overal druk zal zijn, zeker op de campings. We lopen zelfs het risico dat we nergens een plek zullen krijgen omdat de meeste campings dit weekend fully booked zijn.
En daarom gaan we vandaag de grens over naar de USA! We zijn tenslotte maar een kleine 40 km verwijderd van de grensovergang, Port of Chief Mountain.
Maar eerst even DCV startklaar maken voor vertrek. Dus gaat Lei water bijvullen en elektriciteit afkoppelen. De naaste buurman is ook buiten bezig en uiteraard volgt er een geanimeerd gesprek. Hij verontschuldigt zich voor het feit dat hij nog niet in de gelegenheid is geweest eerder met ons een praatje te maken. Aardige man. 
Als we aanstalten maken om te vertrekken komt de overbuurman naar ons toe met een kistje in z'n handen. Hij maakt het open en biedt ons een cadeautje aan. In de kist zitten kleine zelfgemaakte houten ouderwetse telefoontjes en we mogen er een uitzoeken om mee naar huis te nemen. Hij is apetrots en zegt dat hij elke aardige "buitenlander" die hij op de camping ontmoet een telefoontje meegeeft om thuis tegen de fridge te plakken (er zit zelfs een magneetje aan de achterkant). Tot in Australië toe hangen zijn werkstukjes. Ik vind het heel erg aandoenlijk en besluit een tegencadeautje te geven. Meteen denk ik aan de "delftsblauwe" placemats met van die typisch Nederlandse plaatjes (boertje & boerinnetje, klompjes, molentje) die we van thuis hebben meegenomen. Ik pak ze uit de kast en geef ze aan hem als aandenken. Hij is er superblij mee en gaat ze meteen aan z'n wife laten zien. Mooi toch! Wij blij met het telefoontje voor op de fridge en hij blij met de typical Dutch placemats. We nemen afscheid van elkaar en gaan richting het dumpstation om, juist ja, te gaan dumpen.
We moeten even wachten want onze naaste buurman is ook zijn black and grey water aan het lozen. Ondertussen bel ik Mieke om haar te feliciteren met haar verjaardag en om gelijk even bij te kletsen. Altijd fijn om een vertrouwde stem aan de andere kant van de lijn èn aan de andere kant van de wereld te horen.
Na het dumpen en het telefoneren zijn we dan toch vertrekklaar en verlaten we de Crooked Creek Campground. USA here we come!
We verlaten Canada via de grensovergang met de mooie naam Port of Chief Mountain. Fase 1. Haal het niet in je hoofd om door te rijden alvorens je toestemming krijgt! We krijgen in eerste instantie van de douanebeambte die ons toestaat door te rijden tot de streep de nodige standaardvragen gesteld. Waar gaan we naar toe, hebben we vuurwapens bij ons (we zeggen nee maar we hebben natuurlijk wel een gasaansteker bij ons), hebben we alcoholische drank bij ons (ja, blikjes bier), hebben we vers citrusfruit bij ons (hebben we niet alleen nectarines), zijn we van plan iets achter te laten in de US, hebben we de Esta-formaliteiten thuis in orde gemaakt. Is dit de eerste keer dit jaar dat we de US binnen willen. 
Fase 2. We moeten DCV aan de kant zetten en ons vervolgens melden in het kantoortje waar de verdere formaliteiten zullen worden afgehandeld. In het kantoortje zitten twee US douanebeambten in kogelvrije vesten en er staat een observerende Canadese douanebeambte zonder kogelvrij vest. Hello!
Fase 3. Standaardvragen beantwoorden. Waar gaan we naar toe? Hoe lang blijven we in de US. Wat gaan we doen? Standaardhandelingen; vingerafdrukken nemen, irissen scannen,  stempel in paspoort krijgen en formulier erin nieten. Formulier moet er weer uit als we de US verlaten. We mogen nu tot 28 oktober van dit jaar in de US blijven. We wish, we wish.......
Fase 4. Per persoon $ 6 betalen. Dus swipen we de Visa-card en zijn we $ 12 lichter. Welcome to the Unites States of America and have a safe trip!
Yes! We zijn weer in the land of the free and the home of the brave.
We rijden Montana binnen en moeten meteen TomTom herprogrammeren. Geen kilometers hier, maar miles. Even wennen, zeker ook omdat de kilometerteller van DCV een kilometerteller is. We rijden door Indianengebied, het Blackfeet Indian Reservation.
In eerste instantie over de 17 oost door een geweldig mooi groen bebost gebied waar we zo nu en dan moeten stoppen voor de koeien die over de weg lopen. Watch for cattle on the road! We zien in de verte dikke rookwolken boven de bergen van het Glacier National Park. Er woedt al een aantal dagen een grote bosbrand en we ruiken heel duidelijk een brandlucht terwijl we toch nog kilometers ver verwijderd zijn van de brandhaard. Na verloop van tijd gaat de weg over in de 89 zuid en langzamerhand verandert het landschap. We rijden nu weer door gigantische grote graanvelden. Het is en blijft nog steeds onvoorstelbaar hoe uitgestrekt deze velden zijn. Tot aan de horizon alleen maar graan, graan en nog eens graan. 
Er wordt gewaarschuwd voor fire activity op US 89 en daarom vervolgen we bij Babb onze route over 464 richting Browning. We zijn niet bang maar we zoeken het gevaar niet op en zijn geen ramptoeristen. 
Rijden door Indianengebied is vaak een deprimerende aangelegenheid. Het is meestal een gebied waar de over het algemeen verwaarloosde huizen her en der verspreid liggen en waar rondom de huizen meestal enorm veel rommel ligt. De auto's zien er oud en smerig uit. Mocht je dan arm zijn (als dat al het geval is) dan hoef je er toch geen zooi van te maken. Je kunt je omgeving toch netjes houden. Maar blijkbaar vinden ze het wel goed zo en ondernemen vrij weinig om hun leefomgeving wat ordelijker te maken. 
Bij Browning gooien we de tank maar weer eens vol met wat gallons benzine. Geen liters hier, maar gallons. Ook dit tankstation is van een deprimerende treurnis. We moeten even noodgedwongen achterom rijden omdat we in eerste instantie voor een pomp staan die out of order is en we passeren geparkeerd staande pick-ups met in de laadbak een aantal Indianen die heel duidelijk zwaar onder invloed van alcohol en praktisch van de wereld zijn. Drankmisbruik is onder deze bevolkingsgroep een groot probleem. We staan voor de pomp waar we even moeten wachten tot de oude dikke Vietnam Veteran (in korte broek tot over de knieën die dusdanig laag hangt dat zijn dikke bilspleet prominent zichtbaar is) zijn tank heeft volgegooid. Zijn Indiaanse vrouw komt aanlopen en roept: "I bought you some goodies!" Ze heeft snoep voor hem gekocht.
Na Browning is het nog 29 mijl rijden en dan verlaten we het Blackfeet Indian Reservation. Nog geen 500 meter nadat we uit het reservaat zijn is de omgeving netjes, geordend en wordt het land weer bebouwd.
TomTom is geprogrammeerd om ons tot Choteau te brengen waar -ook volgens TomTom- zich een KOA campground bevindt. We volgen braaf de instructies op en rijden Choteau binnen. Een aardig plaatsje. Vervolgens zou de KOA zich een dikke 5 mijl buiten het stadje bevinden. Nou mooi niet dus. "Na 400 yards bestemming bereikt aan de rechterkant." We staan midden tussen de graanvelden en er is in geen (graan)velden of wegen een camping te zien. Terug maar weer richting het stadje en dan maar eens gaan kijken bij de camping die we eerder zijn gepasseerd maar die we een beetje zozo vinden. Het is een verkeerde inschatting van ons geweest want de camping is netjes en de beheerder is uitermate vriendelijk en behulpzaam. Zo zie je maar weer dat je niet altijd moet afgaan op de eerste indruk. Leermoment! 
De huidige beheerders hebben deze camping in februari van dit jaar overgenomen en zijn nog volop bezig met het opnieuw opbouwen van het complex. De vorige eigenaar heeft het verwaarloosd achtergelaten en veel leidingen moedwillig stuk gemaakt. Deze mensen hebben al veel werk verzet maar zijn voorlopig nog wel bezig met het e.e.a. 
We krijgen plaats nummer 18 toegewezen en we staan lekker rustig.
Het is vandaag een behoorlijk warme dag geweest (95 graden F) dus is het meteen flip-flop time. De douches zien er spic & span uit.
Daarna heerlijk rustig aan doen, lekker eten en de planning voor morgen maken.
Zo lang de zon niet onder is blijft het vrij warm, maar zodra ze achter de bergen is verdwenen koelt het lekker af. 
Weer een bijzondere dag vandaag. Voor even afscheid genomen van Canada en na ruim anderhalf jaar weer voet gezet op Amerikaanse bodem. Een beetje thuiskomen!