Connecticut, New York, Pennsylvania

Dinsdag 26 juli 2016

Om 07.00 uur is het: reveille! Vannacht hebben we gelukkig geen last gehad van op hol slaande geluidsinstallaties. 
De EconoLodge heeft "econo" hoog in het vaandel staan. Zo is er bijvoorbeeld geen badmatje, geen föhn, geen koelkast, i.p.v. het in motels/hotels altijd aanwezige schrijfblokje ligt er een schrijfpapiertje. Maar wat veel erger is is het feit dat er uit de kraan van de douche geen warm water komt. Ik draai de kraan alle kanten uit maar niks hoor, het water is koud en het blijft koud. Ach ja, heeft ook zo zijn voordeel; je bent meteen klaarwakker.
De verwachting is dat we vandaag zonder ontbijt op pad moeten want er wordt met geen woord gerept over een eventueel "breakfast". 
Na de ochtendrituelen gaat de bagage weer in de kofferbak van Dodge en plannen we de route van vandaag. We hebben besloten dat het een lange-afstand-overbruggen-dag zal zijn en dat betekent dat we voornamelijk over de Interstate 84 West gaan cruisen. 
Lei gaat naar de office om de ijsblokjesbak te vullen met....... ijsblokjes. We hebben een grote plastic pot met schroefdeksel die we, nadat deze gevuld is met ijsblokjes, in het midden van de tempex cooler zetten. Dan blijven de etenswaren voor onderweg (fruit, kaas, koekjes etc.) goed gekoeld. Als extra beveiliging doen we een kofferriem om de cooler zodat het deksel er onderweg niet af kan gaan. De cooler gaat op de achterbank en wordt vastgezet met de veiligheidsgordel. 
Tot onze vreugde is er toch een ontbijt. Nou ja ontbijt, een mierzoete donut, een droge variant van wat ze hier croissant noemen, toast van witbrood en geen beleg. Maar wel koffie en waterige jus d'orange. Al met al beter dan niets en we gaan er maar vanuit dat het allemaal goed bedoeld is.
Na deze culinaire uitspatting is het tijd geworden om te vertrekken en vandaag is het mijn beurt om achter het stuur van Dodge plaats te nemen. Lei gaat naar de office om uit te checken en ik kijk even hoe alles werkt. Weinig nieuwe dingen, maar toch goed om eerst even te controleren alvorens op pad te gaan.
De route van vandaag gaat zoals gezegd westwaarts. We verlaten Hartford en rijden over de Interstate 84 richting de grens tussen Connecticut en New York. Na ongeveer anderhalf uur hebben we de grens bereikt en rijden we de derde staat van deze reis binnen: New York. Een bord langs de weg geeft aan dat zich over 28 mijl, bij exit 13, een locatie van CrackerBarrel bevindt en aangezien dat dit een van onze favoriete eetgelegenheden is waar je ook nog eens leuk kunt shoppen besluiten we om hier te gaan lunchen. We melden ons bij de balie (wait to be seated is hier de normaalste zaak van de wereld) en Daniel brengt ons naar een tafeltje. Enjoy your meal!
De inrichting van elke Cracker Barrel, waar ook in de USA, is overal exact hetzelfde. Dit geldt ook voor het menu, dat zo enorm uitgebreid is dat de waitress (Hello I'm Cindy and I'm your waitress) een beetje ongeduldig wordt als we, nadat ze tot twee keer toe heeft gevraagd of we het al weten, moeten zeggen dat we meer tijd nodig hebben. Het is een niet al te aardige waitress. Ze doet wel alsof maar het ligt er heel dik bovenop dat ze het niet meent. Dat heeft ongetwijfeld gevolgen voor de tip.....
Uiteindelijk zijn we eruit en geven we de bestelling door. We drinken koffie en om de haverklap gooit Cindy een plons koffie in de nog niet lege mok. De rekening heeft ze ondertussen ook al op tafel gelegd. Take your time, whenever you're ready.
Na het eten blijven we nog even rustig zitten om onze koffie op te drinken. Natafelen is iets dat men hier over het algemeen niet doet. Het is zitten, bestellen, eten en weg.
Het valt ons op dat er een sterrencultuur heerst bij CrackerBarrel. De mensen van de bediening dragen allemaal een schort waarop hun naam is geborduurd. Boven de naam prijken sterren. Er zijn er met 1 ster en sommigen hebben er 2, 3 en een paar hebben 4 sterren boven hun naam. En Daniel, de knul die ons naar het tafeltje bracht, draagt een schort met daarop vermeld: rising star.
In de winkel scoren we de nieuwe cd van Vince Gill. Uit de geluidsinstallatie klinkt country, heel toepasselijk hier. Ik vraag aan de meisjes achter de balie wie de zanger is die via de geluidsinstallatie ons toezingt. Ze weten het niet, maar meteen haalt een van hen haar mobieltje tevoorschijn en probeert via Shazam er achter te komen. Het lukt haar niet en dus wordt de manager ingeschakeld. Deze op haar beurt haalt haar mobieltje, gaat midden in de winkel onder de geluidsinstallatie staan en warempel na een paar tellen weten we het: George Strait!! Wat een service.
We zoeken Dodge weer op en vervolgen onze rit over de Interstate. Na ruim een uur arriveren we bij de volgende grens, verlaten we de staat New York en rijden we de vierde staat van deze reis binnen: Pennsylvania.
Meteen nadat we de grens hebben gepasseerd komen we bij Matamoras het Welcomecenter tegen en uiteraard gaan we hier een kijkje nemen. Als we weer naar buiten komen hebben we een plastic tas vol met informatiemateriaal.
We vinden dat we genoeg Interstate hebben gezien voor vandaag en dus zakken we via de 209 af naar het zuiden. Het is een mooie weg met veel groen en via de Delaware Watergap National Recreation Area arriveren we in Stroudsburg onze eindbestemming voor vandaag.
Ook nu hebben we weer een coupon die we inleveren bij de Quality Inn. Een goede keuze. Hier is wel een badmatje, wel een koelkast, wel een föhn en er is zelfs een kluisje èn een Mr.Coffee.
Eten doen we vanavond bij Perkins aan de overkant. We bestellen een salade omdat we niet al te veel willen eten. Maar zoals we hadden kunnen weten krijgen we een enorm groot bord voorgeschoteld. Met geen mogelijkheid krijgen we dit alles naar binnen gewerkt en dus lopen we na het eten naar buiten met een tempex box gevuld met het restant van de salade en twee bakjes dressing.
Morgenmiddag staat er een picknick op de agenda.
De dag gaat ten einde, een mooie dag met veel zon, veel afgelegde mijlen, veel informatiemateriaal en de eerste tankbeurt van deze roadtrip.