Wachten, wachten, wachten........

Zondag 24 juli 2016

Na een grondige check: hoofdwaterkraan dicht, stekkers uit de stopcontacten, geen aangebroken etenswaren in de koelkast, prullenbak leeg, (levende) planten op een goed bereikbare plaats, etc. kunnen we constateren dat ons appartement in de vakantiemodus is. En dus trekken we om 08.20 uur de voordeur achter ons dicht en dalen af naar de parkeergarage. De koffers en rugzakken stouwen we in de Splash, TomTom wordt tegen de voorruit geplakt en favoriet (P3 Schiphol) geselecteerd. We hebben gekozen voor de snelste route die ons via Nijmegen, Barneveld, de Bijlmer naar de (nieuwe) parkeergarage van P3 Schiphol brengt waar we om 10.25 uur arriveren. We sorteren voor op de rijbaan waarboven het bord "parkeergarage" hangt en worden verwelkomt door een vriendelijke dame met paperassen onder haar arm die vraagt of we in de parkeergarage moeten zijn!? Ja mevrouw. Mevrouw blij: Oh, dan staat u goed! Rijdt u maar door tot de slagboom dan wijs ik u hoe u de creditcard in de gleuf moet steken. Zien we er zo wereldvreemd uit dan? We rijden door en zij komt met rasse schreden naar de slagboom en wijst ons de gleuf. Nou, die hadden we anders nooit gevonden zeg! Nadat de creditcard in de gleuf is verdwenen en het kastje e.e.a. heeft gecontroleerd komt de kaart weer naar buiten en gaat de slagboom omhoog. Volgens de mevrouw kunnen en mogen we nu doorrijden. Gelukkig!! We rijden de gloednieuwe parkeergarage in, slalommen ons een weg naar de derde verdieping en vinden hier een mooie plekje waar onze Splash gedurende de komende vier weken kan verblijven. Koffers en rugzakken worden uitgeladen en ik maak een foto van het bord, want over vier weken weten we (zonder hulpmiddelen) dus echt niet meer waar Splash staat. We nemen de lift naar beneden en lopen zo naar de op ons wachtende shuttlebus die ons en onze bagage naar de vertrekhal van Schiphol brengt. Het is erg druk op de luchthaven en overal staan lange rijen met wachtende mensen voor de incheckbalies. Wij sluiten achter in de rij voor balie nummer 20 van Icelandair aan en hopen maar dat het niet al te lang zal duren. We hoeven alleen maar onze bagage te droppen want gisteren hebben we thuis al ingecheckt. Wat we wel willen proberen is om een van de ons toegewezen plaatsen te ruilen. Wat is nl. het geval: we hebben deze vlucht al maanden geleden geboekt en ook meteen onze plaatsen uitgezocht. Een paar weken geleden kregen we bericht van een zgn. "flight change" en daaruit bleek dat het vluchtnummer was gewijzigd. Verder is er geen aandacht aan geschonken maar gisteravond bleek dat het een ander type vliegtuig is met een andere stoelindeling en nu zitten we dus niet naast elkaar maar diagonaal achter elkaar. Lei zit op 19A en op 20B. Als we aan de beurt zijn en dit melden bij het meisje achter de incheckbalie krijgen we helaas te horen dat zij er niets aan kan veranderen aangezien de plaatsen naast ons al zijn ingecheckt. Jammer, dan straks zelf maar proberen om te ruilen. Nadat alle formaliteiten zijn afgehandeld wandelen we van vertrekhal 3 naar vertrekhal 2 om van hieruit vervolgens richting gate D te kuieren. Man wat is het druk! Mijn gedachten gaan toch onwillekeurig naar wat er zich een tijdje geleden heeft afgespeeld op Zaventem...... Eventjes maar.
We arriveren bij het onvermijdelijke punt waar wijzelf en onze handbagage gescreend wordt. Tegenwoordig zijn er op Schiphol carrousels die het allemaal toch wat vlotjes laten verlopen. Alleen hebben wij weer het geluk dat voor ons van die goochemerds staan die al hun met vloeistof gevulde flesjes, potjes etc. niet in een plastic zakje hebben gedaan, zoals dat tegenwoordig moet. En dus gaan alle koffers en tassen open en worden de spullen overgeheveld in de door de beveiligingsmensen verstrekte plastic zakjes. Dat doen ze op hun dooie gemak en tussendoor worden er ook nog selfies gemaakt, want ja je vindt jezelf natuurlijk héééélemaal geweldig en dus: selfie!! Simpele zielen.
Na een tijdje mogen wij onze spullen in de bakken doen en gaan deze via de rollerbaan door het screenapparaat. Zelf mogen we plaats nemen in het bodyscanapparaat. Nog even fouilleren en dan krijgen de rugzakken nog een extra inspectie. Alles in orde! De vriendelijke rugzakkeninspecteermeneer wenst ons een goede reis. Koffietijd!
Na deze korte onderbreking schaffen we een nieuw usb-kabeltje aan ter vervanging van het niet meer al te goed functionerende exemplaar van onze TomTom en besluiten we naar gate D83 te wandelen. Het is een fikse wandeling en om 13.00 uur zijn we gearriveerd. De geplande vertrektijd is 14.00 uur maar uiteindelijk hangen we pas om 14.45 uur in de lucht. We zitten naast elkaar want de meneer die in eerste instantie naast Lei zit is zo vriendelijk om met mij van plaats te wisselen. Best fijn als er niemand voor je zit want we hebben regelmatig te maken gehad met passagiers die zonder aankondiging hun rugleuning naar achteren gooien.
We kijken film. Lei naar "Eddie the Eagle" en ik naar "Selma". Halverwege de vlucht komt een van de stewardessen onze van thuis uit bestelde spulletjes brengen. We hebben nl. in de loop der jaren zgn. Sagapoints verzameld bij Icelandair. Maar omdat je enorm veel punten moet hebben om hiermee een vlucht te kunnen boeken/betalen hebben we online een keuze gemaakt uit het assortiment dat je ook aan boord kunt kopen. Hoe decadent is dat!?
Om 17.30 uur Venlo-tijd landen we op IJsland. Hier is het dan 15.30 uur.
Het duurt eventjes voordat we uit het toestel zijn dus gaan we maar meteen richting de gate waar vandaan we vertrekken richting Boston. De verbouwing die vorig jaar oktober nog aan de gang was is nu helemaal afgerond en het ziet er allemaal puik uit. Wat indruk maakt zijn de geweldig mooie toiletten met kranen bij de wasbak waar zowel water uit komt als ook warme lucht om je handen te drogen.
Om 19.30 uur Venlo-tijd (17.30 uur IJsland-tijd) verlaten we Reykjavik. Boston here we come! We zitten nu enorm riant. Stoel 33A en 33B hebben wel 2 meter beenruimte.
We doden de tijd met film kijken, lezen, puzzelen en genieten van de prachtige panorama's die onder ons voorbij glijden. Groenland is indrukwekkend.
Om 00.30 uur Venlo-tijd (maandag) landen we dan eindelijk op Logan International Airport. Hier is het 18.30 uur en nog steeds zondag.
Nu wordt ons geduld danig op de proef gesteld want we moeten wachten, wachten, wachten tot we eindelijk uit het vliegtuig kunnen. We moeten op de vliegtuigtrap wachten op de bus die ons naar de aankomsthal brengt. We moeten in de aankomsthal wachten, wachten, wachten, wachten tot er een douanebeambte vrij is om ons te screenen en de bekende vragen  te stellen. De eerste vingerafdruk geeft al het sein dat we nog in the system zitten dus hoeft er alleen nog maar een foto gemaakt te worden. Welcome to the United States of America!!
Koffers van de band plukken, formulier afgeven en snel naar buiten waar de bus staat te wachten die ons naar de Rental Car Arena brengt. Een geweldig groot spiksplinternieuw gebouw waar zich de balies van alle autoverhuurbedrijven bij elkaar bevinden in een gigagrote aankomsthal. We melden ons bij Alamo en in no time (na nog geen 5 minuten) is alles geregeld en gaan we via een grote roltrap naar boven waar de auto's staan. 
Een aardige meneer controleert het formulier en wijst naar een net binnengereden en schoongemaakte grote zilvergrijze DODGE JOURNEY. This is your car!! Enjoy!
Het is me toch een bolide, daar kan onze Splash met gemak twee keer in. Hij heeft geen contactslot maar een startknop en de teller staat op 28.700 mijl. De bagage kan er met het grootste gemak in en we controleren of er geen beschadigingen zijn. Nog even kijken hoe een en ander werkt, TomTom (met nieuw usb-kabeltje) op de voorruit plakken en dan kunnen we op weg richting ons overnachtingsadres. Ondertussen is het 21.00 uur en vier uur geleden dat we geland zijn. Ja, ja, time flies when you're having fun.
Het is even wennen aan de auto, aan het verkeer en aan het rijden op de highway. Het is ondertussen donker en de vermoeidheid begint nu toch wel toe te slaan. 
Om 22.00 uur arriveren we bij America's Best Value Inn in Foxborough MA en komt er een einde aan een lange, lange reisdag.

Maandag 25 juli 2016

Om 05.00 uur (!!!) schrikken we wakker van een hels lawaai. Ergens wordt muziek gedraaid met de volumeknop van de geluidsinstallatie op volle sterkte. Tegenover onze kamer is de ingang van een bar en daar komt dit kabaal vandaan. Lei gaat op onderzoek uit maar er is niemand te vinden, niet in de bar maar ook niet bij de receptie. Bellen naar de receptie heeft ook geen zin want er zit totaal geen leven in de telefoon die op het nachtkastje staat. Schiet lekker op. Er zit niks anders op dan proberen door het lawaai heen te slapen, maar dat lukt voor geen meter. Na ruim een half uur horen we de deur van de bar dichtslaan en wordt het weer stil. Ogen dicht en verder slapen. Tot.......... 06.00 uur. Weer een hels lawaai. Weer klaarwakker. Na 5 minuten slaat de deur van de bar dicht en is het weer stil. Nog een uurtje slapen tot de wekker ons roept om aan de nieuwe dag te beginnen.
Het ontbijt stelt niet veel voor; koffie en bagels met creamcheese. De ontbijtruimte bevindt zich tegenover de receptie en we zijn niet alleen. Een stel irritante Chinese jongeren die geen enkele vorm van fatsoen in hun lijf hebben is aan het klooien met de toaster. Een bagel weigert uit het apparaat te komen en dus: burned bagel. In plaats van de hulp in te roepen van de knul achter de receptiebalie staan ze kinderachtig te lachen en staan ze ons chronisch in de weg. We nemen onze spullen mee naar de kamer. 
Bij het uitchecken maak ik melding van het gedeuns van afgelopen nacht. De uitcheckregelknul excuseert zich voor het ongemak. Ik opper dat hier wellicht een vergoeding tegenover kan staan in de vorm van een discount op de rekening. Hij is van mening dat dat wellicht geen enkel probleem zal zijn maar dat hij dat eerst moet vragen aan de manager. Als deze hiermee akkoord gaat dan zal er een restitutie plaatsvinden die vervolgens teruggestort wordt op onze creditcard. We zijn benieuwd. Bagage inladen, TomTom programmeren en installeren, startknop indrukken en rijden maar. Dag twee van onze Roadtrip kan beginnen!
Vandaag is een dag van acclimatiseren en boodschappen doen. Als eerste gaan we, zoals altijd, op zoek naar een tempex cooler. We hebben TomTom zodanig geprogrammeerd dat deze ons via de 140 oost naar een WalMart navigeert. Maar eerst bezoeken we Market Basket die zich naast WalMart bevindt en schaffen daar een cooler à raison van $ 2,29 aan. Verder gaan er nog 2 gallon water en vers fruit in het winkelwagentje. Onderweg komen we een grote pot baconsalt tegen en aangezien we die vorig jaar zomer hebben gezocht en niet gevonden gaat deze ook meteen in de kar.
Bij WalMart, het Shoppingwalhalla, worden de eerste jeans aangeschaft en ook een "bestelde" Eos-lipbalm. We zien af van de aanschaf van een pre-paid simkaartje aangezien het aanbod zo groot is dat we absoluut geen idee hebben wat, hoe, welk, etc. Na het shoppen zoeken we Dodge weer op en gaat de reis weer verder tot de "intersection" met de 16 zuid die ons naar Webster brengt. Van daaruit gaat het zuidwaarts over de 197 en verlaten we de staat Massachusetts en rijden we de staat Connecticut binnen. We passeren Woodstock en dan gaat het richting de Interstate 84. We hebben als eindbestemming voor vandaag Hartford gekozen. Bij het Connecticut Welcome Center houden we een korte pauze en bekijken we het verzamelde foldermateriaal. We hebben ook een folder genaamd "HotelCoupons" en daar staat een motel in dat zich in Hartford bevindt. Knippen maar!
Het is bloedheet vandaag en de thermometer geeft op sommige plaatsen aan dat het ruim boven de 95 graden (Fahrenheit) is. Niet zeuren, het is tenslotte zomer.
Zo rond de klok van half vijf arriveren we bij de EconoLodge in Hartford Connecticut. De eerste coupon van deze vakantie wordt ingeleverd. Dodge parkeren we pal voor de deur dus geen gesjouw met bagage. Ideaal.
Omdat er in de directe omgeving, dat wil zeggen op loopafstand, geen eetgelegenheid is moet Dodge weer uit de slaapstand gehaald worden. We rijden wat rond en uiteindelijk komen we bij TripleA Diner. Een typisch etablissement met een typische inrichting. Op het aquarium zit een grote pluche Mickey Mouse en een dito Minnie Mouse. Het personeelsbestand is van het type heel erg gemêleerd. We worden welkom geheten door een kleine man van Griekse afkomst (hij praat exact zoals de vaderfiguur in "My big fat Greek wedding") die ons naar een tafeltje brengt en de menukaarten overhandigt. Een hevig getatoeëerde local lady staat achter de bar. Een Mexicaan met paardenstaart brengt ons het altijd aanwezige glas water en vraagt wat we willen drinken. Koffie please. Hij loopt weg en roept dan "dos café's".  Een oudere dame met een ondefinieerbaar accent brengt ons de koffie en neemt de bestelling van het eten op. Uit de keuken komt een woest uitziende zuid-Amerikaan die tegen de Griek Spaans begint te spreken. Vervolgens komt er een reusachtige man met grijs haar en een blauwe zakdoek om zijn hoofd gebonden uit de keuken. Ondertussen is de Mexicaan de Griek iets aan het demonstreren bij de koffiemachine. Je ziet af en toe op t.v. van die series waarvan je denkt dat kan alleen maar in de US. Inderdaad, we hebben het vandaag met eigen ogen gezien. 
Het eten is prima en de koffiekop wordt tot vier keer toe gevuld. Ook dit is hier de normaalste zaak van de wereld. Een keer bestellen en bijgevuld krijgen tot het moment dat je zegt dat het genoeg is. De derde keer dat we koffie bijgevuld krijgen door de dame met het ondefinieerbare accent loopt ze weg en roept luidkeels naar de gasten die helemaal aan de andere kant van het restaurant zitten: anyone some more coffee?!
Na het eten betalen we de rekening en als we buiten komen valt er warme regen.
Terug in EconoLodge is het tijd om het verslag te maken en de foto's op de iPad te zetten.
Dag twee; een dag van acclimatiseren. Morgen begint het echte werk!