Epiloog

Dinsdag 18 augustus 2015.
Het onvermijdelijke is nu een feit: de dag van vertrek is aangebroken. Dit is echt balen want we hadden met gemak nog een aantal weken hier door kunnen en willen brengen. Maar ja, helaas roept de (werk)plicht voor mij en zullen we huiswaarts moeten keren. Het is niet anders.
Nadat de wekker zich voor de laatste keer heeft gemeld om 07.00 uur gaan we met de flip-flops richting de douche. Het heeft ook vannacht geregend maar het was gelukkig niet zo koud. Eén dekbed was voldoende. Na het douchen probeer ik mijn haren met behulp van de föhn een beetje in model te brengen. Buiten ga ik vervolgens in de weer met de bus haarlak, want ervaringen uit het verleden hebben uitgewezen dat binnen haarsprayen een negatief effect heeft op de in DCV aanwezige rookmelder. De afgelopen vier weken heb ik dus elke dag 's morgens buiten staan de sprayen. Vervolgens wordt het lijstje met afsluitendecampervakantiewerkzaamheden afgewerkt: koffie maken, boterham eten, afwassen, opruimen, laatste kastjes- en ladencheck en dan kan koffer nummer 4 dicht. Lei koppelt voor de laatste keer water en electriciteit af en dan verlaten we onze plek om een eindje verderop bij de centrale dumpplaats ons grey and black water achter te laten. 
Het is 20 minuten rijden vanaf het RV-park naar het camperinleverstation waar we om 10.05 uur arriveren. De koffers en rugzakken worden uitgeladen en we nemen afscheid van het huis waar we gedurende vier weken in hebben geleefd en waarmee we naar de meest mooie en bijzondere plekken zijn gereden. 
We leveren de sleutel in bij de mevrouw die ons vier weken geleden deze ook heeft overhandigd zodat zij de administratieve afwikkeling van het een en ander in orde kan maken. We hebben iets meer km's gereden dan het gereserveerde en vooraf betaalde aantal en aangezien we gisteren al hebben getankt en daarna nog benzine verbruikt hebben worden de teveel gereden km's en de te weinig in de tank zittende benzine verrekend met het deposit dat we bij het afhalen van de camper hebben moeten betalen. Er volgt een globale campercheck en we melden de kleine mankementen die in de loop van de afgelopen vier weken zijn ontstaan. Slotjes die niet (meer) functioneren, koelkast die niet meer overschakelt op gas, kastverlichting die weigert, binnenverlichting in bestuurderscabine die blijft branden. O, no problem! Slotjes worden sowieso allemaal in al hun campers op het einde van het zomerseizoen verwisseld voor nieuwe want deze exemplaren zijn van mindere kwaliteit. De administratie en de financiën zijn geregeld en ondertussen heeft Kim (die we nog kennen van de heenreis) onze bagage al in de auto geladen en kan de trip naar de luchthaven plaatsvinden. We krijgen een afscheidshug van de mevrouw en een stevige hand van de DCV-controleur die zich de door ons achtergelaten flip-flops heeft toegeëigend. We kunnen nog een half uurtje genieten van de omgeving alvorens we voor de terminal van de luchthaven van Edmonton staan en afscheid nemen van Kim. 
Dan begint het (lange) wachten. Onze vlucht staat nl. gepland voor 18.25 uur en het is nu 11.30 uur. We installeren ons in de vertrekhal in de omgeving van de balie waar we - volgens de vriendelijke oudere heer die met grote letters volunteer op zijn hesje heeft staan- om 15.00 uur onze bagage kunnen droppen. Inchecken hebben we gisteren al via internet gedaan en de instapkaarten hebben we meteen uitgeprint bij aankomst op de terminal bij een van de vele incheck- en instapkaartuitprintapparaten die hier staan. 
In de terminal bevindt zich uiteraard een Tim Horton en dat betekent dus koffie en donuts. De tijd die we doorbrengen met mensen kijken gaat gelukkig vrij snel voorbij.
Nadat we eindelijk onze bagage kwijt zijn (22,5 kg - 20,5 kg - 20,5 kg - 12 kg) gaan we aan de wandel om vervolgens de -nu toch echt!- laatste hamburger te nuttigen die we uiteraard wegspoelen met een groot glas Canadian Molson.
De geplande vertrektijd van onze vlucht naar Reykjavik is 18.25 uur maar doordat er a technical problem in the galley in the back of the plane is dat natuurlijk eerst moet worden verholpen gaan we een dik kwartier later de lucht in. 
Edmonton: dinsdag 18.45 uur = Venlo: woensdag 02.45 uur.
De vlucht verloopt gladjes en we brengen de tijd door met films kijken. Ik probeer nog even te slapen, hoewel dat niet gemakkelijk is als er achter je iemand regelmatig tegen het tv-schermpje dat zich in de rugleuning bevindt zit te meppen. 
Na een vlucht van zes uur landen we op de luchthaven van Reykjavik.
Edmonton: woensdag 00.45 uur = Reykjavik: 06.45 uur = Venlo: 08.45 uur
We hebben nog een uurtje de tijd om over te stappen en zoals gebruikelijk duurt het eventjes voordat we het vliegtuig kunnen verlaten. Eerst mogen de bobo's uit de eerste klas en dan pas mag het gepeupel. De tv-schermmepper achter me blijkt een Belgisch meisje te zijn dat door moeder wordt opgestookt met de woorden "snel, snel, doorlopen!" M.a.w. voorkruipen!! Niet eerst netjes op je beurt wachten tot de mensen die voor je zitten zich uit hun stoel hebben gehesen. Maar....... dan hebben ze niet gerekend op twee toeristen uit Venlo die hier een stokje voor steken. Want voorkruipen dat doen we niet! Vervolgens moeten we ook nog via de trap naar buiten en met de bus naar de terminal. De klok tikt door.....
Dan krijgen we te maken met een nieuw fenomeen: we moeten door de securitycheck.
Nog nooit meegemaakt dat we, nadat we uit het vliegtuig komen, gescreend worden. Er hang een bord met de mededeling dat dit volgens de Europese regelgeving is. Je wordt gescreend voordat je het toestel in gaat en vervolgens als je het toestel verlaat wordt je weer gescreend. Belachelijk!
We zijn dus niet de enige passagiers die onderworpen worden aan deze ridicule actie van de IJslandse security want er zijn diverse toestellen geland met als gevolg dat er een rij wachtenden staat van heb ik jou daar. Passagiers die hun vlucht moeten halen die over 15 minuten vertrekt worden opgeroepen, mogen de rij verlaten en worden niet gescreend. Wij moeten wachten. Het is een traag verlopende procedure en de klok tikt door........
We schuifelen naar voren en drinken ondertussen een aangebroken flesje water leeg. De twee nog gesloten flesjes die we in het vliegtuig hebben gekregen bewaren we voor het laatste gedeelte van de reis. De beveiligingsmensen stralen absoluut geen vriendelijkheid uit en snauwen "Jacket off! Liquids in a plastic bag!" Ja, ja, ik ben beveiliger, ik draag een uniform en jij moet naar mij luisteren!! Jawohl!
We zijn eindelijk aan de beurt en we leggen tas en rugzakken in de plastic bak. De nog verzegelde flesjes water die we in het Icelandairvliegtuig hebben gekregen leggen we er netjes bij. Nou, die mogen we dus niet meenemen! Dat is verboden! De vervelende machtswellustige kwal aan de andere kant van de band staat ons recht in ons gezicht uit te lachen. Als ik zeg dat we dat notabene in het vliegtuig hebben gekregen tussen twee screenings door krijg ik te horen dat ik het toch niet mee mag nemen. De opmerking dat we nu geen water meer hebben maakt geen enkele indruk. Ik geef het op en loop onder het poortje door. Piep! Aan de andere kant staat een blonde feeks op een verhoging die mij gebied te stoppen! Ik MOET mijn armband en horloge af doen en weer terug onder het poortje door. Armband en horloge gaan in een bak en moeten over de band. Ik MOET weer terug onder het poortje door. Geen piep. Ik wacht tot het bakje met armband en horloge over de band komt rollen en daar staat kwal nummer drie met de bak waarin mijn handtas zich bevindt. Blijkbaar is er iets verdachts geconstateerd. Of hij de tas mag openmaken. Heb ik een keuze? Nee dus! Hij doet maar, er zit toch niks verkeerds in. 
Lei is het volgende slachtoffer. Hij heeft netjes zijn broekriem afgedaan alvorens hij onder het poortje door mag. Piep! Dit geluid wordt meestal veroorzaakt door de aanwezige ritssluitingen van de broekzakken maar hij moet zijn schoenen uit doen en op een kistje gaan staan. De schoenen worden aan een grondige inspectie onderworpen en vervolgens wordt Lei gefouilleerd. Op de vraag waarom dit circus nu weer plaatsvindt aangezien er gescreend is geworden in Edmonton voordat we het vliegtuig in zijn gegaan komt het antwoord dat dit moet want dit is de Europese wet. Bullshit!! 
De tijd tikt onverminderd door........
Volgende fase; paspoortcontrole. We kiezen een hokje en als blijkt dat het bij het andere hokje sneller gaat switchen we. Lei is als eerste aan de beurt en als ik mijn paspoort wil afgeven staat de (ook weer) blonde feeks op en roept: "Closed!" Daar sta ik dan. Ik ben nu hevig geïrriteerd en dat is duidelijk merkbaar want de douanier in het ernaast gelegen hokje vraagt me of er something wrong is. Nou reken maar van yes! I'm very irritated!! Ik vertel hem over de onvriendelijke macht-wellustelingen beneden bij de screening die zich gedragen op een manier van ik-ben-de-baas-en-jij-hebt-te-doen-wat-ik-je-zeg. En dat ze onze still closed waterbottle which we got in the plane hebben geconfiscated. Hij zeg dat ze ons juist het gevoel moeten geven dat we welkom zijn op IJsland. Nou dat gevoel hebben we absoluut niet gekregen. Hij verontschuldigt zich en ik zeg dat ik blij ben dat hij wel aardig is. 
We moeten nu als een speer richting de gate voor onze vlucht naar Amsterdam en zijn nog net op tijd. Om 07.50 uur zitten we zonder water op onze plek.
Het duurt nog een tijdje voordat we de lucht in kunnen omdat er nog een fikse lading IJslandse zalm in grote witte tempex dozen door een IJslandse Eskimo via de transportband het vrachtruim in moet worden geladen
Om 08.15 uur Reykjavik-tijd is het dan eindelijk zo ver en beginnen we aan de 2 uur en 35 minuten durende vlucht over 2040 km afstand naar Amsterdam waar we uiteindelijk om 12.50 uur landen op de luchthaven van Schiphol.
Nadat we het toestel hebben verlaten staat ons een fikse wandeling te wachten richting de bagageband. In onze beleving bedraagt de afstand zeker 2 kilometer.
Op de monitor staan alfabetisch de vertrekluchthavens vermeld zodat gemakkelijk te zien is op welke band de bagage aankomt: Reykjavik: band nummer 6. Mooi! We posteren ons bij band nummer 6 en wachten op de dingen die komen gaan. Na verloop van tijd komt er van alles, maar niet onze bagage. Geduld is een schone zaak maar op een gegeven moment raakt die op. We zijn niet de enigen die bagageloos staan toe te kijken. Ik ga ondertussen al op zoek naar het kantoortje waar we ons eventueel kunnen vervoegen voor het geval onze koffers niet arriveren. Lei blijft geduldig wachten en als ik terug kom is er nog geen verandering in de situatie. We besluiten dan toch maar samen naar het kantoor te gaan en als we binnenkomen vraagt men of we wachten op bagage uit IJsland. Dat doen we. Nou dan moeten we nog even geduld hebben want meneer heeft zojuist gebeld met handling beneden en heeft te horen gekregen dat er nog bagage uit IJsland gelost gaat worden. Er staat nog een voorraad. Op mijn vraag waarom er dan op de monitor staat dat alle bagage gelost is krijg ik als antwoord dat dat een melding is die automatisch na een bepaalde tijd verschijnt. Hij denkt zeker dat ik blond ben en dit geloof, echt niet! Hang toch geen .......verhalen op en vertel gewoon hoe het is! Maar goed, we lopen weer terug. Ondertussen werp ik een blik op de monitor en zie dat er nu 2x Reykjavik vermeld staat. 1x band nummer 6 en 1x band nummer 4 ??? We gaan maar eens kijken bij band nummer vier en jawel hoor, daar komen ze, onze drie koffers en een tas.
Wat is -volgens ons- het geval? Na onze vlucht is er nog een vlucht uit Reykjavik geland en waarschijnlijk is onze bagage door de bagageverzamelaars op de IJslandse luchthaven in dat toestel geladen en is er niet naar het vluchtnummer gekeken maar alleen naar de eindbestemming (Amsterdam). Hoe dan ook we laden de spullen op een bagagekar en verlaten via nothing to declare de aankomsthal. Op naar de bushalte voor het vervoer naar P3 waar onze Suzuki geparkeerd staat.
Ook op P3 staat ons nog een fikse wandeling met zware bepakking te wachten aangezien het vier weken geleden enorm druk was en we met moeite een vrij plekje hebben kunnen vinden. 
Dan begint het allerlaatste traject van deze lange reisdag nl. de twee uur durende rit naar huis. Deze verloopt soepel en om 17.00 uur rijden we de parkeergarage van Crescendo in. We zijn weer thuis!
Een onvergetelijke reis zit er op. We hebben tijdens deze vier weken 4686 km afgelegd in onze kaboutercamper, bijzonder mooie natuur gezien, enorm vriendelijke mensen ontmoet, op telkens weer verassende overnachtingsplekken onze DCV gestald, meer dan 2000 foto's gemaakt, behalve Canada ook ons geliefde USA bezocht, geen enkele beer gezien maar wel heel veel vreemde vogels, m.a.w. het was gewoon SUPER!
Dank aan al onze volgers voor het volgen en dank voor de reacties die we hebben gekregen op onze verhalen. We hebben ze allemaal gelezen en ze worden verwerkt in het totaalverslag. Excuses voor het feit als we misschien wat al te enthousiast verslag hebben gedaan van onze belevenissen maar ja, als je enthousiast bent dan is dat moeilijk te "verbloemen".
Wellicht tot de volgende reis!!!