Grizzly Adams

Zondag 09 augustus 2015.
We worden wakker door de regen die klettert op het dak. Snel maar het dakraampje dicht doen want de druppels vallen naar binnen. En koud dat het is!
De buren rechts in het vouwgeval zijn al ontwaakt en voeren luidruchtige gesprekken. De jongens zijn al weer aan het klieren. Hij, de man, loopt rond zijn domein en als Lei terugkomt van het douchen zegt hij warempel iets. Hij kan praten! "Who expected this kind of weather?" Ach ja, het weer zorgt altijd voor gesprekstof. Hij gaat het vouwgeval opvouwen en zij, de vrouw, zit tandeloos op een boomstronk en heeft alleen maar aandacht voor haar mobieltje. Als we wegrijden en hij, de man, nog steeds bezig is met het opvouwen van het vouwgeval en zij, de vrouw, nog steeds op haar boomstronk zit, is pas duidelijk te zien hoe verschrikkelijk lelijk het  mens is. Type Eucalypta, en dan ook nog zonder tanden.
De ochtendrituelen hebben we achter de rug en we kunnen van start gaan. Vanaf onze pleisterplaats moeten we heel even over een local road rijden om de draad weer te kunnen oppakken en onze route over de International Selkirk Loop te vervolgen. We rijden nu daadwerkelijk richting Canada over de 20 noord langs bossen, meren, over hoge bergen en door diepe dalen. We passeren plaatsjes met namen als Cusick, Tiger en Ione. Omdat op het bordje dat Ione aankondigt een bezinepompje staat afgebeeld en onze tank nog half vol is houden we halt in deze wereldplaats. Rechts van de weg bij binnenkomst staan inderdaad twee benzinepompen, maar die gebruikt men hier als richtingaanwijzer voor de locale bezienswaardigheden. Aan de andere kant van de weg ligt een grocerystore. We hebben melk en fruit nodig dus gaan we hier maar de boodschappen doen. Buiten zit een jongeman te tokkelen op zijn gitaar en is er blijkbaar zelf hevig van overtuigd dat hij talent heeft. We laten hem maar in die waan. 
Het is vrij druk in de winkel en het publiek is van een hoog "Waltons-gehalte". John Boy, Jim Bob, Ella Mae, ze zijn er allemaal. Pa en Ma ook. We staan wat te treuzelen bij de melk en een oudere dame staat geduldig te wachten. We verontschuldigen ons voor het getreuzel maar zij heeft er geen moeite mee, ze heeft de tijd en maakt even een praatje met ons. Als we onze melk en de bananen (en de koekjes!) in het wagentje hebben gaan we richting de kassa. We zijn niet de enige want er staat een lange rij heel geduldig wachtende mensen. Ella Mae staat achter ons en heeft alleen een fles limonade, we laten haar voor gaan. Zij is verbaasd en vraagt: "Are you sure?" Ja, wij zijn sure.
Achter kassa 1 (de enige die open is) staat een Hillbilly zonder tanden. Kassa 2 wordt nu ook bemand maar men blijft hier geduldig in de rij staan wachten en zodra er een kassa vrij is gaat men daar naar toe. Bij ons zou men zich massaal op de nieuw geopende kassa storten. Ella Mae heeft haar limonade betaald en bedankt ons nogmaals voor het voor laten gaan. Kassa 1 is nu vrij en wij zijn aan de beurt. We rekenen af bij de Hillbilly zonder tanden,  Lei brengt de boodschappen naar huis en ik maak nog gebruik van het aanwezige schone toilet.
We rijden even links af het centrum van Ione in maar na nog geen tweehonderd meter zijn we het centrum al weer uit. Draaien dan maar en weer verder de Loop vervolgen. We passeren Metalline en Metalline Falls en al vrij snel staat er dan langs de kant van de weg een bord met de tekst "Border Inspections Ahead". Canada is in zicht.
Langzaam rijden we richting het gebouwtje waar de Canadese grenspolitie eenieder die het land binnen wil aan een inspectie onderwerpt. Zo ook de mensen in de auto met Amerikaans kenteken voor ons. Zij moeten de auto een paar meter naar voren rijden en uitstappen. Ook het kind dat achterin zit moet er uit. De deuren en de kofferbakklep staan allemaal open. De douanebeambte bekijkt het een en ander en stelt wat vragen. Het oogt allemaal vrij vriendelijk, maar toch. Ondertussen staan wij nog geduldig te wachten want we mogen pas doorrijden als het licht op groen springt. En het licht is rood, dus dan mag je NIET doorrijden. De mensen voor ons in de auto met Amerikaans kenteken mogen weer instappen en verder rijden. 
De douanebeambte in kogelvrij vest en aidshandschoenen aan komt weer teruggelopen en gaat terug in zijn hok. De deur van het hok opent hij met een cijfercode, de aidshandschoenen gaan uit en het licht gaat op groen. Wij mogen!
Ik rijd rustig richting het hok en stop voor het loket. Ik zeg niets tot hij iets zegt. Ik kijk wel uit! "Hello!" zegt de douanebeambte in kogelvrij vest. "Hello sir!" Ik overhandig hem onze paspoorten. Hij bladert ze door en vraagt waar home is. Domme vraag natuurlijk want dat ziet hij toch aan onze paspoorten. The Netherlands. Hoe lang zijn we in the USA geweest? Wanneer zijn we the USA geënterd? Wanneer zijn we van waaruit gekomen? Hebben we alcohol en tabak bij ons? (Ja blikjes bier en een fles wijn.) Hebben we voor meer dan CAD 10.000 bij ons? (Echt niet!) Hebben we fire arms bij ons? (No way!) Zo, dat was het officiële gedeelte. Willen we het formulier dat de Amerikaanse douanebeambte in kogelvrij vest destijds in onze paspoorten heeft geniet en waar we pp $ 6 voor hebben betaald in ons paspoort laten zitten? Het is geldig tot eind oktober van dit jaar en als we voor die tijd nog eens de USA binnen willen gaan hoeven we niet opnieuw te betalen. We laten het maar zitten want in oktober gaan we naar Toronto en wellicht dat -als we Niagara Falls bezoeken- we nog even de oversteek wagen. Dan komt er -met een big smile op zijn gezicht- de vraag waarom we in hemelsnaam vanuit Edmonton zijn gestart. Niemand start vanuit Edmonton. Nou gewoon, omdat we daar deze kaboutercamper konden huren. Hebben we family in Edmonton? Nee, was dat maar waar. Why? Nou dan konden we vaker naar Canada komen. Zijn wife is net terug van een visit to Germany en ze heeft ook Amsterdam bezocht. Ze wilde daar een coffeeshop bezoeken omdat ze dacht dat er koffie geschonken werd maar gelukkig had haar cousin haar op tijd verteld dat dit niet het geval is. Nee, voor koffie moet je in Nederland niet in een coffeeshop zijn. 
We krijgen onze paspoorten terug en dan roept hij nog iets naar zijn collega die verderop in het kantoor zit. Hij vertelt ons dat zijn collega Dutch roots heeft en dat deze tijdens voetbalwedstrijden altijd voor het Nederlands elftal juicht. Hij wenst ons nog een pleasant journey toe en dan mogen we Canada enteren.  
Bye bye USA! We'll be back!! Hello Canada, here we are again!
We komen het land binnen bij Nelway en gaan weer verder over de International Selkirk Loop. 15 km Verderop ligt Salmo en omdat we nog steeds niet hebben getankt doen we dat hier. Maar eerst even lunchen bij de plaatselijke horeca genaamd "Pend d'Oreille, restaurant steak and pastries". Het is een gebouw dat helemaal gemaakt is van dikke boomstammen en waar buiten nog de kerstverlichting aan de dakrand hangt. Binnen is het zeer gedateerd wat betreft de inrichting maar het hoort hier allemaal wel heel erg thuis. We zijn niet de enige gasten. Aan een tafeltje zitten vier woeste bikers en aan een ander tafeltje zitten twee hippie achtige figuren; zij in een fladderjurk en een groot geval dat door moet gaan voor een bloem in het haar en hij geheel in het zwart en een raar kapsel. Er is hier in de buurt ver weg gestopt in de bossen een Shambala-festival aan de gang en dat is duidelijk te merken want er lopen en hangen overal van dit soort wazige figuren rond. 
We bestellen koffie en we krijgen gewoon een grote kan op tafel (voor CAD 1,91 pp!). Bob, in een wat eens een blauwe overall was maar nu helemaal onder de olievlekken zit, komt binnen. Bob heeft zijn truck naast DCV geplaatst en daarop staat vermeld: "Scrap King - Auto Wrecking & Towing Ltd."; de plaatselijke koning van het auto slopen en het auto afslepen. Hij heeft even niks te slepen en te slopen en dus tijd om een hapje te eten en een praatje te maken met de waitress. Bob lijkt een beetje op de oude man uit de Dukes of Hazzard. 
De waitress komt onze bestelling opnemen en Lei gaat voor een Closed Denver omdat hij niet weet wat dat is en ik bestel een Burger. De Closed Denver bestaat uit twee dikke plakken bruin brood met daartussen een dikke met paprika, tomaat en ui gevulde omelet. Daarom natuurlijk closed, maar waarom Denver? En de Burger is gewoon een Burger. Het is zoals verwacht teveel, zeker gezien het feit dat Lei er een berg frietjes bij heeft en ik een kom soep (chicken and rice). En dus komt er automatisch de vraag of we een box willen. Yes please!
Uiteindelijk gaan we naar buiten met twee boxen; een met een halve Burger en een met een halve Closed Denver. Hebben we vanavond nog wat. Nog even DCV bijtanken en dan weer verder richting Nelson waar zich twee campings bevinden en we eventueel willen overnachten. Het is een mooie slingerweg door de bergen die hier heel erg hoog zijn en waartegen allemaal verschillende soorten naaldbomen geplakt lijken te staan. De bomen zien er een beetje uit als die boompjes van de Märklin-modelspoorbanen. Aangekomen in Nelson is al gauw duidelijk dat we hier dus niet overnachten aangezien de campings niet erg uitnodigend ogen en we ook Nelson niet echt aantrekkelijk vinden. Daarbij komt dat hier het hippie gehalte heel erg hoog is en er overal waar je kijkt van die wazige types rondlopen. Niet ons soort publiek. 
We verlaten daarom de Selkirk Loop en rijden via de 3A west die overgaat in de 6 noord tot Winlaw waar we uiteindelijk belanden op de Karibu Park Cottages & Campground Cedar Creek Winlaw. Een hele mond vol. We rijden tot de office maar er hangt een briefje op de deur waarop staat "be back soon". Ja daar heb je wat aan, wanneer is soon? En nu? Een mevrouw komt uit een huisje en gooit een emmer water leeg. Lei vraagt of er hier behalve huisjes ook een campground is. Die is er, achter de huisjes en wat de beheerder betreft, die is gaan zwemmen. Maar volgens haar kunnen we gewoon op een plek gaan staan en dan straks de administratie in orde maken. Dat zegt ook haar man die arriveert in zijn pick-up. Look for a nice spot and come back later.
En dus gaan we looken for a nice spot. Dat is niet zo heel erg moeilijk want er zijn niet zo heel veel spots bewoond en die dat wel zijn hebben een briefje op de paal hangen.
Plek nummer 7 vinden we een puike en dus zet ik DCV op de plek. Zo, we zijn er.
Na een uurtje gaat Lei richting the office om de financiën te regelen zodat we hier niet illegaal staan. Zittend op de bank zie ik hem terugkomen en hij passeert een heel erg sjofele grote camper waar een motor voor staat. De bewoner van de camper is ook de eigenaar van de motor en die wil wel een praatje maken. De man ziet er uit als een oudere versie van Grizzly Adams. Lange grijze haren, lange grijze baard, vrij dikke buik, sjofel shirt en sjofele broek. Ik bekijk het tafereel vanaf de bank. Het gesprek tussen die twee duurt zeker 15 minuten en ik maak er ondertussen foto's van.
Grizzly vraagt of Lei geïnteresseerd is in motors aangezien hij met bewondering naar de Harley kijkt in het voorbijgaan. Dat is altijd een mooie aanleiding om een gesprek te beginnen. Meteen daarna vraagt hij of Lei uit Nederland afkomstig is want dat hoort hij aan het accent. Yes. Waar in Nederland? "I live in the south." Grizzly: "Do you live aan the Maas?" !!!!  Lei: "Yes, in Venlo." Grizzly: "O, the Venlo Incident, just before the War!"
Hij is heel erg geïnteresseerd in alles wat met de Eerste en Tweede Wereldoorlog te maken heeft en dan met name de politieke achtergronden. Hij heeft er zelfs een essay over geschreven. Het is duidelijk dat dit absoluut geen domme man is. Alleen hij ziet er verschrikkelijk onverzorgd uit en in zijn camper ligt torenhoog de rotzooi opgestapeld.
Dan is het weer eens dinnertime, komen de boxen tevoorschijn en gaat vervolgens de rest van de rijstschotel van gisteren in de magnetron. Campgrounddinner!
Na het eten bekijken we de kaarten en plannen we de route voor morgen.
Het verslag wordt gemaakt en klaargezet, de foto's worden geordend en dan gaat lanzgamerhand de dag weer ten einde. Om 21.00 uur is het hier hartstikke donker en lijkt het net alsof je helemaal alleen tussen de hoge dennenbomen in het bos staat.
Wifi is er niet op plek nummer 7 maar wel in de caboose (een soort partytent van dun gaas waar geen insect doorheen kan met daarin een picknicktafel) een eindje verderop. Alleen..... deze bevindt zich direct naast de camper van Grizzly en dat vindt ik nou niet echt een plek waar ik op m'n gemak ga zitten met m'n iPad.
Morgen maar eens kijken of we ergens contact kunnen maken met het world-wide-web. En zo niet, nou dan niet.