De laatste loodjes........

Woensdag, 01 januari 2014.

Vanmorgen loopt de wekker om 08.00 uur af en is het de eerste dag van 2014 en helaas de laatste dag van ons verblijf in NYC. Na het ontbijt pakken we de koffers in en ondanks dat we elk 2 koffers à 23 kg. mogen meenemen van de mensen van Icelandair keren we huiswaarts met ieder slechts 1 koffer. We hebben de extra kleine koffer die we in een van de grotere hebben meegenomen achteraf gezien dus niet nodig. We hebben ons redelijk ingehouden wat betreft het shoppen. Nadat koffer nummer 1 gevuld is zijn we benieuwd naar het gewicht en we hebben goed ingepakt; 22,6 kg. Koffer nummer 2 geeft op de weegschaal zelfs nog ietsje minder aan. Prima! Hierna wordt het verslag van de laatste drie dagen nog bijgewerkt zodat ook dat weer helemaal up to date is en gedeeld kan worden met onze volgers.
Zo rond de klok van 12.30 uur gaan we nog even een rondje wandelen. We lopen richting 7th. Avenue omdat daar veel winkels en restaurants zijn. Voordat we weer terug gaan willen we nog een kop (beker) koffie drinken en eventueel een sandwich eten. Ons oog valt op "La Bagel Delight" en dat lijkt ons wel een puike plek om de vakantie af te sluiten. Zoals gewoonlijk is de keuze enorm en het voltallige personeel staat achter de counter te wachten tot we een besluit hebben genomen. We gaan uiteindelijk voor de "full American sandwich" met een grote beker koffie. Er is echter één probleem; het "gewone" brood is op, wat nu? No problem! Dan nemen we de "full American bagel". Volgende probleem; wat voor bagel willen we dan? We kunnen kiezen uit wel 20 verschillende soorten en omdat we geen idee hebben vragen we de vriendelijke meneer achter de counter om voor ons een keuze te maken aangezien hij weet welke bagel geschikt is voor de "full American". Met een "I wished that everyone would made it so easy" gaat hij aan de slag. Ondertussen vraagt een andere knul of we verder nog iets willen. Dat willen zeker, nl. koffie. We moeten zoals gewoonlijk weer een aantal vragen beantwoorden en uiteindelijk komen we uit op twee grote bekers koffie met melk. De volgende knul vraagt of hij iets voor ons kan doen. No thank you! Hier hoef je geen seconde te lang te wachten want alle tien (!) mannen achter de counter houden de zaak constant in de gaten en zorgen ervoor dat elke klant meteen geholpen wordt. Als uiteindelijk onze full American bagels klaar zijn en de koffie in de bekers zit krijgen we de onvermijdelijke vraag gesteld: "to stay or to go?"  "To stay!"  Blijkbaar wordt dat erg op prijs gesteld want we krijgen als extraatje van de man die onze bestelling in orde heeft gemaakt nog een zoet broodje "for desert". Is dat aardig of niet? We zoeken een plaatsje en verorberen met smaak de bagel, het zoete broodje en de koffie. Het is een bijzonder propere deli met over de hele breedte van de zaak een counter die gevuld is met allerlei soorten vlees en kaas, een saladebar, een afdeling met (zoet) gebak en tegen de wanden achter de counter hangt de heel erg uitgebreide menukaart, voor zowel to stay als to go. Ik vraag of ik een foto mag maken aangezien dit de laatste activiteit is van onze vakantie hier en we straks weer huiswaarts keren. Eerst komt de vraag of we de full American helemaal op hebben gegeten. Omdat dat het geval is mag de foto gemaakt worden. Dan wil men weten waar home is en of we hier family or friends hebben. We vertellen dat we elke vijf jaar naar Brooklyn komen en dat we nu dus helaas vijf jaar moeten wachten tot we weer een bagel kunnen komen eten. Volgens een van de mannen hoeven we echt geen vijf jaar te wachten we kunnen toch gewoon hier komen wonen! Was het maar waar.......... Na de fotoshoot vraagt een van hen of we nog een bagel mee willen nemen voor onderweg. Zijn collega's roepen allemaal "yes, yes, yes!". Wij zijn helemaal overdonderd door deze aardige geste en accepteren het aanbod, in de veronderstelling dat het om 1 à 2 bagels gaat. Een van de mannen (waarschijnlijk de boss) zegt dat zijn collega het een en ander in een zak moet doen. "Make them a nice going home present!" Hij gooit allerlei soorten bagels in een grote witte zak, doet die vervolgens in een plastic draagtas en overhandigt ons deze met een welgemeend "have a safe trip home and thank you very much for your kindness". Wij zijn beduusd van al deze vriendelijkheid en op onze beurt bedanken wij hen allen en met een "see you all in five years!" nemen we afscheid en verlaten de zaak. We maken nog een foto van de gevel van de zaak als aandenken en dan wandelen we weer terug richting 11th. Avenue.
Het is ondertussen vier uur en we hebben nog een uurtje tijd alvorens de taxi ons naar de luchthaven zal brengen. De bagels worden even opnieuw geordend in de zak en we tellen er in totaal 12 !!! Om kwart voor vijf sluiten we de deur van appartement D6 voor de laatste keer en dalen met onze koffers de vier trappen af. Beneden duwen we de sleutels door de brievenbus van het appartement c.q. the office van Mr.Melzer en wachten we buiten op de taxi die we vanmorgen via internet hebben gereserveerd. Een van de buurvrouwen komt naar buiten en wenst ons een happy new year and a safe journey. Vervolgens komt een buurman naar buiten die een paar handschoenen op het muurtje legt, met de bedoeling dat een eventuele voorbijganger die -als hij of zij ze kan gebruiken- deze mee mag nemen. Dat hebben we de laatste dagen vaker gezien; nog bruikbare spullen in dozen of zakken die voor de huizen staan met soms een bordje erbij waarop "for free" staat.
Stipt om vijf uur is de taxi er en kan de rit naar JFK beginnen. De taxichauffeur vertelt het een en ander over de omgeving waar we doorheen rijden en vraagt ons ook regelmatig hoe we over bepaalde zaken denken. Binnen een half uur zijn we gearriveerd bij de luchthaven en mogen we voor dit ritje $ 35,- betalen, beduidend minder dan wat we hebben betaald voor de rit vanaf JFK op de dag van aankomst. Ach ja, weer een leermoment. We weten in ieder geval zeker dat als we ooit nog eens deze kant op komen we voor de reis vanaf de luchthaven naar het appartement via internet een taxi bestellen bij dit bedrijf. We gaan naar de balie van Icelandair, geven onze bagage af, krijgen onze instapkaarten en kunnen dan vervolgens door de security. Dat verloopt allemaal erg soepel. De schoenen, de jassen, de vloeistoffen in plastic sealzakjes, de tassen, iPad, eReader doen we in de plastic bakken die vervolgens over de transportband door de scanner gaan en wij mogen zelf in de bodyscanner gaan staan. We worden goedgekeurd evenals onze bagage dus dat is mooi meegenomen. Bij Starbucks schaffen we nog twee venti (= heel grote) bekers koffie aan en via de altijd aanwezig winkeltjes lopen we dan richting gate nr.2 waar om 19.30 uur begonnen wordt met het instappen. Wij zitten op rij 16 dus zijn we als laatste aan de beurt om de plane binnen te gaan. Bij binnenkomst krijgen we het traditionele flesje Icelandic water aangeboden en dan kunnen we plaatsnemen. Onze buurvrouw vandaag is een pittige, zelfstandige jongedame van 6 1/2 jaar. Mum, dad en haar zusje zitten aan de andere kant van het gangpad. De geplande vertrektijd is 20.00 uur maar de deur blijft open en er is weinig tot geen activiteit te bespeuren. Na verloop van tijd meld de captain zich en vertelt dat er iets gaande is met de bagage, maar wat precies dat weet hij niet. Ja dag, je bent de captain en je weet het niet? Kom nou! We zien door het raam dat er koffers uit het toestel komen die vervolgens op een bagagekar worden geladen. Dit gaat zo door tot er vijf van die karren vol zijn met koffers. Vervolgens komen er allerlei dozen uit het toestel en worden er weer koffers in het toestel geladen. We hebben ondertussen al anderhalf uur vertraging! Om 21.30 uur taxiet de captain, die waarschijnlijk luistert naar de naam Olaf of Leif, richting de startbaan en om 21.45 uur hangen we dan eindelijk in de lucht. Een uur en drie kwartier te laat. Benieuwd hoe het straks gaat met overstappen...De vlucht verloopt verder gladjes maar er wordt ondertussen met geen woord gerept over hoe straks verder nadat we geland zijn op IJsland. De geplande aankomsttijd nu is nl. dezelfde als de geplande vertrektijd naar Amsterdam. We hopen natuurlijk dat er op ons gewacht zal worden, maar zeker weten doen we het niet.
Om 07.45 uur IJslandse tijd landen we op de luchthaven van Keflavik. Voor ons gevoel is het nog 02.45 uur NYC-tijd. We hebben een afstand van 4165 km door de lucht afgelegd. Zo snel als maar kan verlaten we het vliegtuig en gaan richting douane. Onderweg krijgen we het advies naar de servicebalie te gaan waar we te horen krijgen hoe onze reis verder zal verlopen, want een ding is zeker; het vliegtuig richting Amsterdam is vertrokken zonder ons. Bij de servicebalie krijgen we te horen dat we eerst naar Frankfurt zullen vliegen en van daaruit met Lufthansa naar Amsterdam. Balen! Onze "oude" instapkaarten worden ingenomen en we krijgen nieuwe voor de komende twee vluchten. We hebben een half uurtje de tijd alvorens we kunnen boarden voor de vlucht naar Frankfurt. Tijdens het wachten zien we dat we plaatsen hebben op rij 3 in de business-class. Dat verzacht in ieder geval de pijn een beetje.
We mogen om 08.30 uur IJslandtijd (03.30 uur NYC-tijd) aan boord en het moet gezegd worden, je kunt wennen aan business-class. We hebben 1 meter beenruimte, tussen onze royale zetels een bijzettafeltje met daarop 2 flesjes water en de jassen worden aangenomen en opgehangen in de garderobekast. We hoeven alleen maar te gaan zitten. De kussens zijn groot en zacht en de dekens fluffy en lekker schoon. Zodra we zitten krijgen we een cassette met daarin een super-de-luxe hoofdtelefoon. Jammer dat de vlucht maar 3 1/2 uur duurt. Vrij kort nadat we zijn opgestegen krijgen we de menukaart voor het ontbijt dat ons wordt aangeboden. We kunnen kiezen uit omelette met kaas, paprika's, groene asperges en gebakken aardappelblokjes of roerei met spek, rode ui, appel en cherry tomaatjes. Daarbij gerookte zalm op roggebrood en ook nog heerlijke yoghurt met bessencompote en honinggeroosterde muesli. De jus d'orange zit in een glas en de koffie (zoveel als we willen) in een kopje. Dit alles wordt geserveerd op een dienblad met een kraakhelderwit damasten placemat en dito servet. Vervolgens krijgen we nog een warm croissantje met roomboter en jam. Zoals gezegd; je kunt heel snel wennen aan business-class. Na het ontbijt is het movietime maar aangezien de vermoeidheid begint toe te slaan vallen de oogkleppen dicht. Lekker een uurtje slapen is ook niet verkeerd, zeker als je de ruimte hebt. We landen om 13.05 uur Venlose-tijd (= 07.05 uur NYC-tijd) op de luchthaven van Frankfurt en hebben weer 2402 km. door de lucht afgelegd.
Frankfurt Airport is megagroot en we moeten eerst een flink stuk lopen richting de skytrain die ons vervolgens bij terminal A aflevert. Daar aangekomen moeten we weer eens door de security en worden onze flesjes water in beslag genomen. Verboden!  Balen! Maar gelukkig is de mevrouw van de security zo aardig en maakt twee flesjes leeg die we vervolgens weer terugkrijgen zodat we ze in ieder geval weer kunnen vullen. Dan is het nog een fikse wandeling naar gate nummer 21 waar -als het goed is- onze vlucht met Lufthansa om 16.30 uur vertrekt richting Schiphol. Het is ondertussen in NYC 10.30 uur en zijn we sinds 01 januari 17.00 uur aan het reizen; 17 1/2 uur !!!!  En voorlopig nog niet thuis. Pünktlich vertrekt das Flugzeug vanuit Frankfurt voor een korte vlucht naar Amsterdam. We zitten iets minder comfortabel dan we ondertussen gewend zijn maar dat hindert niet want over een uurtje mogen we er weer uit. Kapitän Helmut zet met een soepele beweging het toestel om 17.30 uur am Boden en na een ritje van 15 (!) minuten over de landingsbanen staan we dan eindelijk aan de gate en zetten we weer voet op Nederlandse bodem.
We gaan richting de bagageband waar al vrij snel koffer nummer 1 aan komt rollen. We wachten geduldig op koffer nummer 2, maar die komt niet. Dat kan er ook nog wel bij. Op dus naar het kantoortje van Aviapartner waar meer mensen zich melden die bagage kwijt zijn. Hier worden alle noodzakelijke gegevens genoteerd, krijgen we een excuusbrief van Lufthansa en een "property irregularity report" en de belofte dat, zodra koffer nummer 2 boven water is, er kontakt met ons zal worden opgenomen om een afspraak te maken over het tijdstip van afleveren. Volgens het meisje dat onze zaak behartigt zal e.e.a. binnen 24 uur geregeld zijn. Dat hopen we dan maar. We lopen via "nothing to declare" naar de uitgang en zien geen Joris Linssen staan om ons te interviewen. Dan maar naar de trein voor ons laatste reistraject.
We kunnen met de trein van 18.47 uur mee richting Eindhoven en nemen plaats in de eerste klas coupé. Als ik de vliegmodus op de iPhone uitschakel zie ik dat ik een paar oproepen heb gemist. Ik bel het nummer en krijg het meisje van Aviapartner aan de lijn dat ons vertelt dat koffer nr.2 boven water is en dat deze morgen tussen 08.00 uur en 13.00 uur thuis bezorgd wordt. Ik bedank haar voor deze snelle service en ben helemaal happy. Bij Utrecht slaat het noodlot toe en krijgen we te horen dat de trein niet verder kan vanwege een blokkade verderop en moeten we eruit om vervolgens vanaf een ander perron de trein van 20.08 uur richting Eindhoven te nemen. In Den Bosch komen er massa's mensen de trein in en zit de coupé ineens mudvol. Dit alles ten gevolge van de blokkade die ervoor heeft gezorgd dat er een aantal treinen zijn uitgevallen. Later horen we dat iemand geen zin meer had om verder te gaan met leven in 2014. We stappen over in Eindhoven voor het laatste gedeelte van de rit naar Venlo waar we vanaf het station nog 10 minuutjes moeten lopen en dan steken we de sleutel in het slot van onze voordeur.
We zijn na een reisdag van in totaal 24 uur weer thuis!

We hebben een geweldige tijd gehad in New York City. We hebben heel veel nieuwe mooie indrukwekkende dingen gezien; geweldige mensen ontmoet; verschillende weersomstandigheden meegemaakt (21 graden, -2 graden, regen, sneeuw, wind); heel veel kilometers te voet afgelegd; heel veel kilometers met de subway afgelegd; veel foto's gemaakt; maar veel zaken op ons to-do-lijstje niet kunnen doen omdat de tijd gewoonweg te kort was. De 5-jaarlijkse traditie wordt daarom in ere gehouden!!! 

Dank aan al onze volgers en dank voor de reacties. We vonden het fijn om onze belevenissen met jullie te delen. Tot de volgende reis!!

Leo & Sonja