Mooie dag met een zwart randje

Zondag 02 augustus 2015
07.00 uur: Rise and shine!!
Uiteraard zijn we niet de eerste vroege vogels. Ervaringen uit het verleden wijzen uit dat Amerikanen en Canadezen over het algemeen heel erg vroeg actief bezig zijn.  Zo ook hier op Dick's RV Park. Er zijn zelfs al gasten die de camping verlaten. Wij voorlopig nog niet want eerst is het flip-flop-time. Vandaag moeten we een stukje over de campground lopen om bij het douchehuisje te komen. Goede ochtendwandeling zullen we maar zeggen.
De Bikers maken zich klaar voor vertrek en verlaten vervolgens ronkend het terrein.
De naaste buren gaan ook op pad. Wij nog niet, want wij gaan eerst ontbijten.
Ochtendrituelen!!!
Als eerste bezoeken we vandaag het visitorcenter van Great Falls waar we hartelijk welkom worden geheten door Betty, zo'n type Blanche van de Golden Girls. Zij vertelt ons enthousiast over the beautiful things you can see a along the Missouri River. En over de beautiful musea die de moeite van het bezoeken waard zijn. Ze is duidelijk heel erg trots op haar hometown. Voor de rest van de informatie verwijst ze ons naar Bob die startklaar met een gele tekstmarker in de hand achter de balie zit. Hij markeert met zijn gele tekstmarker een aantal plaatsen op de kaart die voor hem ligt die we kunnen gaan bezoeken. Een autoroute die langs de Missouri River voert en de weg die we moeten volgen als we the Great Falls willen gaan bekijken. Dat willen we wel natuurlijk.
We schaffen een herinnering voor aan onze vakantiemuur in de gang aan, bedanken Betty & Bob (die ondertussen hun riedeltje alweer aan het opzeggen zijn tegen de volgende groep toeristen die geïnformeerd willen worden), tekenen by the way nog even het gastenboek en gaan dan echt op weg. 
Als eerste rijden we een stukje langs de rivier en omdat dit niet al te spectaculair is besluiten we maar meteen naar the Great Falls te rijden. In eerste instantie nog door de stad maar dan zitten we weer midden tussen het graan. Farmers op grote John Deere Combines zijn bezig met oogsten. Mooi gezicht. De weg slingert zich vervolgens berg op en dan weer bergaf en uiteindelijk zijn we op de plaats van bestemming aangekomen. De Ryan Dam (anno 1915) en de Great Falls. Misschien zijn we verwend, misschien hebben we in de loop der jaren al teveel watervallen en dammen gezien, who knows. Een ding is zeker: deze dam en deze waterval komen niet op ons lijstje te staan van meest spectaculaire en mooiste exemplaren. Wellicht heeft het ook te maken met het feit dat het zomer is en er daardoor niet al te veel water naar beneden komt. Het is wel een mooie gelegenheid om hier even de benen te strekken en het bloed te laten circuleren. 
Na een half uurtje hebben we het wel gezien gaan we weer via dezelfde weg terug richting de stad. Het is zondag, het historical center is uitgestorven en nu niet de moeite van het bezoeken waard. Wat wel een bezoek waard is: Applebees! Lunchtime! Koffie, soep (Lei) en American BLT. De helft van mijn American BLT gaat mee in een box. Lei is weer dapper en verorbert het hele geval. We maken het plan de campgane voor vandaag en besluiten via Helena naar Deer Lodge te gaan.
We zeggen Great Falls vaarwel en rijden vandaag voor de afwisseling eens over de Interstate, nl. de 15 zuid. Een mooie weg die grotendeels parallel loopt aan de Missouri River. We genieten van de mooie omgeving, tot.......
We zien in de verte een paar auto's langs de kant en op de middenberm staan. Rechts beneden van de weg komt een rookpluim omhoog en over de hele breedte van de weg ligt rommel. We zetten de DCV langs de kant van de weg en zien beneden in het gras een totaal vernielde en in brand staande pick-up truck liggen. Boven in de berm staan een aantal mensen tussen de enorme ravage. Lei gaat er naar toe om te kijken of hij hulp kan bieden. Ik blijf achter.
De brand woedt steeds heviger en als dan ook nog de benzinepomp ontploft verspreidt het vuur zich langzaam maar zeker door het droge gras. Van een afstand bekijk ik het drama dat zich hier heeft afgespeeld. Op een gegeven ogenblik beginnen de mensen, waaronder Lei, de spullen die op de weg liggen (heel veel houten speelgoed, pluche beestjes, papiergeld, muntgeld) bij elkaar te rapen en in bakken te doen om de weg zoveel mogelijk vrij te maken zodat het verkeer langzaam verder kan. Onder een grote rode deken ligt de chauffeur. Hij heeft het ongeval niet overleeft. Heel erg heftig allemaal.
Ondertussen arriveert de sheriff en even later de highway patrol. We kunnen niets meer doen en het heeft geen zin om ramptoerist te zijn dus stappen we weer in en rijden weg, onder de indruk van het drama dat zich hier heeft afgespeeld.
In het nieuws verschijnt later op de dag het volgende artikel:

A 65 year old man died today after his vehicle rolled and crashed along I-15 just South of Cascade. The accident happened at about 3:30 p.m. near mile marker 250, which is between Cascade and Tower Rock State Park. 

According to Montana Highway Patrol Trooper Dana Cockrell, the man was traveling Northbound when he failed to negotiate a right hand curve and over corrected off the road. He then returned to the road, but over corrected again crossing over the median into the Southbound lane. This caused his vehicle to roll several times.

The driver, who wasn't wearing a seat belt, was ejected from the pick up truck and pronounced dead at the scene. Trooper Cockrell said the pick up was engulfed in flames resulting in a small grass fire, which crews were able to knock out.  Cockrell said at this time it's unknown if speed or alcohol were factors in the accident. The driver's name has not yet been released, and he was the only person in the vehicle.

UPDATE later vandaag: Cascade County Sheriff's office have identified the 66-year-old man that died in Sunday's rollover on I-15 as Fritz Roos of Helena. According to their report, Roos was headed northbound when his vehicle crossed over the median and began to roll.

He was ejected from the car and pronounced dead at the scene. Montana Highway Patrol is still investigating this accident. 

We vervolgen onze weg. 
Het is een prachtige route met mooie uitzichten op de zich beneden ons slingerende Missouri River waar heel veel mensen al dobberend in bootjes of zittend langs de waterkant genieten van deze mooie zondag. Langs de oevers van de rivier staan hier en daar tussen de bomen schitterende houten huizen (log cabins). 
We nemen bij Helena de afslag naar de 12 west en stoppen meteen maar weer om te tanken. Dat doen we telkens als de tank ongeveer half leeg (of half vol) is om te voorkomen dat we in de problemen geraken mochten we lange tijd geen tankstation tegenkomen onderweg. Lei gooit de tank vol en poetst de ramen, ik ga binnen twee bekers koffie halen. Hier betaal je één prijs voor de verschillende soorten koffie (cappuccino, latte met een smaakje, gewone koffie, enz.) en die is afhankelijk van de grootte van de beker. Normaal, large, extra large. Ik neem een large (1/2 ltr) mokka latte en een large (1/2 ltr) vanille latte mee en mag hiervoor $ 1,50 per stuk voor betalen. Dat zijn nog eens prijzen. 
De 12 west brengt ons via plaatsjes als Fort Harrison (waar een bord langs de kant van de weg aangeeft dat het 102 graden) is en Unionville naar de MacDonald Pass en vervolgens rijden we parallel aan de Little Blackfoot River tot aan Garrison. We hebben voor alle zekerheid TomTom voorzien van twee campgrounds in de buurt van Deer Lodge, maar zover komen we niet want we zien rechts van de weg een bord met "Riverfront RV Park" en besluiten meteen maar eens te kijken of er plek is.
We rijden richting the office maar nog voordat we onze DCV hebben geparkeerd staat er ineens een heftig enthousiaste meneer met rode bretels in een golfkarretje naast ons en roept: "Well hi you guys! How are you?" Nou, wij zijn good. Hij ook. We informeren of er plek voor ons is voor twee nachten. "Sure! Follow me!" Nog voor we iets hebben kunnen zeggen scheurt hij in zijn karretje weg en wij er achter aan. Hij heeft een nice spot voor ons under the trees met eveningshadow en morningshadow. Hij navigeert ons wel even backwards de spot op. Hij blijft enthousiast en op de vraag of we ons eerst niet moeten registreren in the office zegt hij dat dat niet nodig is, dat doen we hier wel even. Zijn golfkarretje is the office en aan het stuur zit een klembord bevestigd met de plattegrond van de campground en als registratie heeft hij een notitieboek waarin hij met potlood noteert Leo Vanderwielen 2 nights #7. Zo, de officewerkzaamheden zijn voltooid en nu mogen we nog cash betalen, want met de creditcard kan niet omdat de boss in het ziekenhuis ligt. Logisch toch? 
Dan volgen nog wat huishoudelijke mededelingen zoals douchen met koud water is gratis maar met warm water kost het $1 en de douches alsook de laundryroom zijn bereikbaar via de office die altijd open is. Niks geen toegangscode, gewoon een open deur. Moet kunnen en hier kan het.
We zijn wel op een heel speciale plaats beland want op het RV-park-informatieblaadje staat voorop de tekst: "Jesus is Lord in this Valley!" Op de achterkant staat informatie over de Chapel at Riverfront Park. "Bernie and Sharon fully believe that this little park was God's gift to them - not for their own personal use, but to share with others." 
Nou fijn dat wij mee mogen sharen. Als we dat willen kunnen we ook nog elk moment van de dag naar de kapel, die ze hier hebben neergezet en die altijd geopend is.
Op dit park zijn maar twee regels: 1) geen matten op het gras ; 2) Fifi moet aangelijnd zijn en wat Fifi neerlegt moet worden opgeruimd. Voor de rest geen regels.
Dit kan hier gewoon; geef je vertrouwen dan krijg je vertrouwen.
Flip-flop-time en daarna diner! De andere helft van de American BLT smaakt nog prima. We horen een bekende in de verte zich aankondigen: de Union Pacific Railroad waarschuwt luidruchtig dat iedereen aan de kant moet. Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats! Na deze waarschuwing horen we zeker gedurende vijf minuten lang de wagons over de rails rijden. Vierpaardjes? Peanuts vergeleken met hier!
Het was een mooie dag met echter een heel erg zwart randje. Een dag die mooi begon maar wreed werd onderbroken door het tragische ongeval. Vervolgens de knop omgezet en toch maar weer genoten van al het moois dat we tegenkwamen en tenslotte de warmte ondervonden van het onvoorwaardelijke vertrouwen dat mensen kunnen geven. Halleluja!