Poeh-poeh, de eerste editie!

Maandag 20 juli 2015.Vandaag dan toch maar begonnen met het pakken van de koffers. We hebben 2 tassen op wieltjes omdat we straks in de camper weinig ruimte hebben om grote lege koffers op te bergen. Tassen op wieltjes daarentegen kunnen we altijd wel kwijt. De spullen die we specifiek meenemen voor het verblijf in de camper zitten een kleine koffer die we een tijdje geleden al hebben ingepakt. Wat zit er zoal in de "camperkoffer"? Plastic wegwerphandschoenen die onmisbaar zijn bij het dumpen van het grey and black water. Hand-, thee- en vaatdoeken, dweil, afwasborstel, vliegenmepper (héél belangrijk!), chemische toiletblokken die nog over waren van de vorige camperreis. Voor het creëren van het thuisgevoel: delftsblauwe placemats en pannenlappen en niet te  vergeten de delftsblauwe klompjes die aan de binnenspiegel komen te hangen.Omdat de kwaliteit koffie die Mr.Coffee doorgaans aflevert in onze beleving niet om over naar huis te schrijven is, hebben we voor de zekerheid ook maar wat DE-oploskoffie ingepakt. En natuurlijk de rustgevende rooibosthee (zonder smaakje!).De planten zijn voorzien van water, de ijskast is geplunderd, het glas is in de glasbak en het afval in de betreffende container verdwenen en boven de brievenbus prijkt nu het nee-nee plaatje. De tank van de auto zit tot aan de rand vol met Deutsches Benzin. Wat ons betreft zijn we er klaar voor.Rest nu nog de vakantiemood die er nog steeds niet is. 

Dinsdag 21 juli 2015.Vandaag is het dan eindelijk zover: we gaan overseas!Om 08.35 uur trekken we de deur achter ons in het slot en dalen we af naar de parkeergarage. De koffers en de rugzakken krijgen een plek in onze Suzuki en TomTom programmeren we dusdanig dat deze ons feilloos naar Schiphol kan navigeren.Hit the road!Exact 2 uur later staan we voor de slagboom van P3 en gaan we op zoek naar een vrij plekje. Dat is nog niet zo gemakkelijk aangezien we niet de enige vakantiegangers zijn die hun bolide hier achterlaten. Uiteindelijk vinden we een geschikte plaats voor onze Suzuki. Koffers en rugzakken uitladen, noteren waar ons autootje staat en voor alle zekerheid ook nog even een foto maken van het betreffende bord. Over vier weken is ons geheugen waarschijnlijk dermate geformatteerd dat we zonder deze hulpmiddelen onmogelijk nog onze auto terug zullen vinden. We sjouwen met onze bagage richting de shuttlebusvertrekplaats, stappen in de shuttlebus en worden vervolgens door de shuttlebuschauffeur zonder problemen tot aan vertrekhal 3 gebracht. Om 11.30 uur hebben we onze bagage gedropt bij de balie van Icelandair. Het Icelandairincheckmeisje vertelt ons dat we nu weer helemaal terug mogen wandelen naar vertrekhal 1 om vervolgens bij gate C gescreend te worden door de beveiliging. Zoals gezegd, we zijn niet de enigen die vakantie vieren. Het is druk, druk, druk.Het screenen en scannen van onze bagage en van onszelf was in het verleden vaak een stressvolle aangelegenheid waar je ook nog eens het risico liep om met je vingers klem komen te zitten tussen de rollen die de bakken met je spullen richting het screenapparaat transporteren. Dat is nu verleden tijd want de indeling van het e.e.a. is helemaal gemoderniseerd en up-to-date gemaakt. Het is gewoon een heel relaxte aangelegenheid geworden. Onze handbagage gaat door het handbagagescreenapparaat en wijzelf mogen in het bodyscanapparaat plaatsnemen.Mag ik u fouilleren? Tuurlik mag dat! Is deze rugzak van u? Ja. Mag ik kijken wat er in zit? Tuurlik mag dat! Wat zou er trouwens gebeuren als we geen toestemming zouden geven? Willen we dat weten? Tuurlik niet! De mensen doen hun werk op een uitermate vriendelijke wijze en daarbij levert dit alles een bijdrage aan de veiligheid van onszelf en die van anderen. We worden, evenals onze handbagage, goedgekeurd en mogen onze weg vervolgen richting koffie. Het is ondertussen 12.00 uur.Daarna volgt het onvermijdelijke shoppen op de luchthaven wat in ons geval de vorm heeft van windowshoppen. Om 13.15 uur zijn we bij de gate en om 14.00 uur vliegen we, met captain August aan de stuurknuppel, de lucht in en gaat het richting Reykjavik. We brengen de tijd door met film kijken. We hebben de keuze uit 52 films en wij kiezen allebei voor "American Sniper", een *****-film. Clint Eastwood heeft als regisseur weer een parel afgeleverd. Enorm spannend, indrukwekkend en aangrijpend. Om 16.55 uur Venlose tijd zet captain August de Boeing 757 veilig neer op IJslandse bodem. Hier is het 14.55 uur en het zonnetje schijnt. We hebben even de tijd om de benen te strekken en een kop koffie te drinken. We hebben nog wat IJslandse Kronen over van een vorige vakantie en dus mogen we 980 van deze dingen neertellen voor 2 bekers koffie die ook nog eens goed smaakt. Het is druk op de luchthaven en nog steeds is men bezig met verbouwen en uitbreiden. Omdat we geen zitplaats kunnen bemachtigen lopen we maar wat rond. Bewegen is altijd goed, nietwaar? Zo rond de klok van 16.15 uur mogen we naar de plane wandelen. Een beetje ouderwets maar wel leuk om gewoon de trap naar boven te nemen. De ontvangst is allerhartelijkst en we krijgen een flesje IJslands water aangeboden. We installeren ons op plaats 13E en 13F en om precies 16.45 uur geeft captain Stenmark het sein "ready for take off". Even later hangen we met z'n allen in de lucht en gaat het richting Edmonton. Meteen maar het douaneformulier invullen dan hebben we dat tenminste gehad. Het is uitermate rustig in de plane m.u.v. een baby die een beetje uit z'n doen is en het af en toe op een blèren zet. Het blèren gaat vervolgens over in krijsen.Ook nu is het filmaanbod weer groot maar ik kan de aandacht niet opbrengen. Lei wel, die kijkt naar een onvervalste western, "Yuma 3:10", met Russell Crowe in de hoofdrol. Ik breng de tijd door met voornamelijk naar buiten kijken en foto's maken. De route gaat via IJsland, Groenland, Arctische Oceaan, noord-oost Canada tot Edmonton, Alberta en levert af en toe dramatisch mooie plaatjes op.We landen uiteindelijk veilig op Canadese bodem om 17.15 Canadese tijd. In IJsland is het 23.15 uur en in Venlo is het woensdagmorgen 01.15 uur. We hebben al een lange reisdag achter de rug en we zijn er nog niet.Nadat we de plane hebben verlaten gaat het richting douane waar 2 van de 15 hokjes bemand zijn. In tegenstelling tot de douaneformaliteiten in de USA gaat het hier iets gemoedelijker. Wel achter de lijn wachten tot je geroepen wordt, dat spreekt vanzelf. De douanemevrouw stelt de gebruikelijke vragen: wat komen we doen, hoelang blijven we, waar gaan we naar toe, hoe gaan we van A naar B, hebben we "link spul" bij ons? We antwoorden naar eer en geweten. De Egyptische stempel in ons paspoort zorgt ervoor dat we de vraag krijgen: "Wat did you do in Egypt?" Nou, gewoon, we hebben een cruise over de Nijl gemaakt. "How was that?" Nou gewoon, awesome!De douanemevrouw stempelt onze paspoorten en het formulier dat we van tevoren hebben ingevuld en dan zijn we "welcome in Canada!". Hello! Bonjour! Op naar de bagageband waar al vrij snel onze koffers arriveren en wij en onze bagage nog even bekeken en besnuffeld worden door een snuffelhond. De laatste halte is een douanemeneer waar we het door ons ingevulde en door de douanemevrouw gestempelde formulier mogen inleveren. En dat is me toch een arrogante kwal! Getverdemmie wat het dragen van een uniform al niet kan aanrichten bij sommige lieden. Hij staat hier met een air van ik draag een uniform en jullie moeten mij het formulier overhandigen. De kwal is hooguit een jaar of 25 en heeft totaal geen sense of humor. Wij wel en wij overhandigen hem heel overdreven vriendelijk het papiertje. Op naar buiten en kijken of er een shuttlebus staat van het Holiday Inn Express hotel. Nee dus. Dan maar even bellen en vragen of ze kunnen zorgen dat we opgehaald worden. Tuurlik! Wachten bij deur 9 en dan komt het busje zo. En inderdaad na een kleine 10 minuten komt het busje en worden we binnen 5 minuten afgeleverd bij het hotel. Inchecken, koffers naar de kamer en aan de overkant een hapje eten. We zijn nu helemaal van slag wat de tijd betreft, maar dat is een luxeprobleem.

Woensdag 22 juli 2015.Na een goede nachtrust die heel af en toe verstoord werd door de Canadian Pacific Railroad die met enorm veel lawaai al van verre aankondigt in aantocht te zijn, (maak plaats!) is het om 07.00 uur reveille. Gisteren hebben we -na aankomst in het hotel- een poging gewaagd telefonisch contact te krijgen met de camperverhuurder. We moeten de transfer van het hotel naar de camperverhuurlocatie nog even regelen. Het kantoor was al gesloten dus moeten we vandaag na 08.00 uur even bellen.  Na een aantal pogingen krijgen we een vriendelijke mevrouw aan de telefoon die -na het checken van de gegevens- ons vertelt dat we zo rond 12.00 uur worden opgehaald. Dat is een mooie tijd. Op naar de ontbijtruimte. Het ontbijt is erg uitgebreid en alles ziet er piekfijn uit. We zorgen dat we een goede bodem in de maag krijgen want het zal vandaag wel een latertje worden wat betreft het avondeten. Omdat we om 11.00 uur de kamer moeten verlaten gaan we na het ontbijt nog even terug en ga ik mijn verslag, dat ik gisteren praktisch helemaal af had maar dat door een of andere verkeerde handeling mijnerzijds plotseling in het niets was verdwenen, weer opnieuw maken. Kun je moeilijk over doen, maar daar schiet je niks mee op, dus schrijven maar! De rest van de wachttijd brengen we door in de lobby van het hotel. Het wordt 12.00 uur, 12.30 uur, 12.45 uur. Geen rode auto te bespeuren. Toch maar even bellen. "He's on his way! He'll be there soon!" Nou dat hopen we dan maar. En jawel, om 13.15 uur staat hij voor de deur en gaan we op weg. Er was een ongeluk gebeurd op de highway, vandaar de vertraging. We nemen nu de landelijke route. De meneer, hij heet Kim, denkt dat we het koud hebben want de verwarming draait op volle toeren. Na verloop van tijd heeft hij toch wel in de gaten dat dit een beetje teveel van het goede is en vraagt hij of de temperatuur oké is. Wij vinden het vrij warm, hij ook. Hup de airco aan. De vriendelijke dame die ik eerder die dag aan de telefoon heb gehad verwelkomt ons en handelt de administratieve zaken af. We moeten formulieren ondertekenen en verklaren dat we allerlei dingen niet of juist wel zullen doen en we mogen natuurlijk onze creditcard laten zien vanwege de borg. Dit neemt al met al toch wel de nodige tijd in beslag en als dan alle paperassen in orde zijn gaan we naar ons huis voor de komende 28 dagen. We krijgen van Kim een tour rond en in de campervan met uitleg hoe alles werkt en waar het allemaal voor dient. Dan wenst hij ons een great trip en hij hoopt to see us in four weeks want dan brengt hij ons weer terug naar de luchthaven. Thank you Kim! We gaan onze spullen opbergen in de kastjes. Althans dat gaan we proberen. Eerst maar eens de potten en pannen, het serviesgoed, het bestek, de handdoeken en alle andere spullen die bij de inventaris horen, een andere plek geven. De anti-slipmatjes komen nu al goed van pas. Onze koffer met camperspullen maken we als eerste leeg en omdat deze het geweld van de bagageafhandelaars niet heeft overleefd gaat hij de afvalcontainer in. Weg ermee. De tassen op wieltjes worden leeg gemaakt en kunnen worden opgeborgen achter in de camper. De vermoeidheid en het onwennige van de kleine ruimte begint op te spelen en we besluiten om de kleren een tijdelijke plek te geven en dan op weg te gaan om bij WalMart boodschappen te gaan doen. Mijn vakantiemood is ineens aanwezig als we bij WalMart binnenlopen. De boodschappenkar laden we vol met water, melk, eieren, brood, groente, fruit, cereals, wc-papier en één van de dingen die we vergeten zijn; batterijen voor mijn tandenborstel. Als alle spullen in de ijskast liggen programmeren we TomTom en rijden we naar Glowing Embers RV Park, gelegen aan 26309 Hwy 16A, Acheson (Alberta) en recht tegenover het camperverhuurstation. We zetten onze DCV-campervan op plek nr. 548 en pluggen alles in wat er in te pluggen valt. Het is enorm rustig ondanks dat er heel veel campers staan. We gaan verder met installeren, inrichten, inruimen etc. Het vergt wel enige organisatie van ons omdat de ruimte die we hebben betrekkelijk klein is en we niet met z'n tweeën tegelijkertijd b.v. aan het aanrecht kunnen staan of op de badkamer. Het is dus schuiven, switchen, passen en meten. Beetje onwennig allemaal, maar dat zal morgen wel minder zijn. Hopelijk..........Het bed moet worden gemaakt en ook dat is even een gedeuns. Het hoeslaken past niet, morgen maar even een ander laken regelen. Dan maar i.p.v. het hoeslaken een van de twee dekbedden als onder"laken" gebruiken. Om 22.00 uur vinden we het welletjes en gaat het licht uit. Welterusten! Ook nu laat de Canadian Pacific Railroad veelvuldig van zich horen. Het is behoorlijk frisjes.