Death of a grasshopper

Donderdag 27 juli 2017

Vanmorgen voor het eerst sinds dagen eens de tv aangezet. Het is een trip through memory lane; Gunsmoke en vervolgens the Big Valley!
BudgetMotel serveert een grab-and-go-breakfast in de office. Een oudere mevrouw heeft duidelijk moeite met bewegen want ondanks het gebruik van haar wandelstok lukt het haar bijna niet om vooruit te komen. Ze heeft duidelijk een fikse optater van het een of ander gehad. Ik vraag of ik haar kan helpen en ze neemt mijn aanbod dankbaar aan. Ik leg datgene wat ze graag als ontbijt wil nuttigen op een papieren bordje en wacht geduldig tot ze aan een tafeltje plaats heeft genomen. Ze vertelt dat haar husband een Vietnam veteran is en dat er pas geleden bij hem een braintumor is geconstateerd. Sommige mensen krijgen alle shit over zich heen.  
Ook de woest uitziende bikers grabben-and-go. Het is een zeer gemêleerd gezelschap hier in the office en een ding is zeker; wie je ook bent, hoe je er ook uitziet, wat je achtergrond ook is, iedereen praat hier met elkaar. 
Het regent als we het Budget Motel verlaten. De bikers vertrekken ook en zwaaien.
Voor de "volgers" die via Google met ons meereizen: we rijden over de 86 oost tot afslag 222 waar we de 77 zuid nemen tot Malta. Van daaruit de 42 zuid, de 30 oost (Bye Idaho! Hello Utah!) tot Snowville. Dan via de 84 zuid naar de 83 zuid.
Op de kaart van Utah hebben we bij toeval gezien dat zich "in de buurt" het Golden Spike National Historic Site bevindt. Wikipedia zegt hier het volgende over:

"Golden Spike National Historic Site is a U.S. National Historic Site located at Promontory Summit, north of the Great Salt Lake in Utah. The nearest city is Brigham City, approximately 32 miles (51 km) east-southeast of the site.
It commemorates the completion of the first Transcontinental Railroad where the Central Pacific Railroad and the Union Pacific Railroad met on May 10, 1869. The final joining of the rails spanning the continent was signified by the driving of the ceremonial Golden Spike."

Maar voordat we hier arriveren zien we een bord met een verwijzing naar "Rocket Display".  We hebben al een enorm industrieel complex zien liggen in de verte links van de weg maar kunnen niet opmaken wat het precies is. Er liggen heel veel grote en kleinere gebouwen en ook een soort bunkers. Als we bij het "Rocket Display" arriveren zien we, gewoon langs de weg, een verzameling raketten. We zetten Cherokee op de parkeerplaats voor visitors en kijken onze ogen uit. Er staat een indrukwekkende verzameling opgesteld en bij ieder object een duidelijke omschrijving. Het bedrijf dat hiervoor verantwoordelijk is en dat we hebben zien liggen links van de weg heet Orbital ATK. Even Wikipedia geraadpleegd:

"Orbital ATK is een Amerikaans bedrijf voor ruimtevaart en wapentechniek, dat in 2015 is ontstaan uit een fusie van de bedrijven Orbital Sciences Corporation en Alliant Techsystems (ATK). ATK had eerder in 2007 het raketbouw bedrijf Thiokol, dat de solid rocket boosters van de Space Shuttle bouwde en onderhield, al overgenomen. Orbital ATK activiteiten bestaan onder andere uit:
Bouw en lancering van de draagraketten Antares, Minotaur en Pegasus
Ontwikkeling van een heavy lift raket onder de werknaam Next Generation Launcher
Bevoorrading van het ISS ten behoeve van NASA, met het Cygnus ruimtevrachtschip.
Aanpassing van de overgebleven Space Shuttle Solid Rocket Booster-motoren (SRM) voor gebruik in het Space Launch System van de NASA. 
Bouw van diverse militaire raketten en andere wapens.
Bouw van diverse satellieten voor derden."

Wat een onverwacht interessante onderbreking van de rit. Nadat we hier een half uurtje hebben rondgekeken en ik het gastenboek heb getekend zoeken we Cherokee op en rijden we vervolgens naar de Golden Spike National Historic Site.
Als eerste stoppen we bij een informatiedisplay. Even de informatie lezen. Twee mannen zijn al eerder gestopt. De ene (jongere) is aan het telefoneren en de ander (oudere) wacht geduldig tot het gesprek is afgelopen. Dat duurt hem blijkbaar wat te lang want plotseling komt hij onze kant uit en roept tegen mij: "Is he behaving himself?" Hij bedoelt Lei. Tja, dat doet men hier in dit land, gewoon op iemand af gaan en beginnen te kletsen. Hij is duidelijk een kwatser want hij ratelt maar door. Hij kent Nederland, is er al eens geweest. Amsterdam, Arnhem, Oosterbeek zijn de plaatsen die hij heeft bezocht. En hij kent de naam Den Haag. Hij had ooit een Jewish neighbour uit Den Haag die, nadat ze de Holocaust als enige van haar familie had overleeft, naar the USA is gekomen en zich heeft gevestigd in Utah. Hij zegt wel tot drie keer toe "now I stop talking" maar gaat dan gewoon weer verder.
Hij is hier met zijn neef uit New Hampshire (de telefoneerder) die even over is gekomen voor een bruiloft in Wyoming en nu zijn ze samen wat aan het sightseeïngen in Utah. But now I stop talking!
De National Historic Site is zeer interessant vanwege het verhaal achter deze plek.
We bekijken eerst de film zodat we wat meer achtergrondinformatie hebben en dan vervolgens de exhibition. Buiten, waar het bloedheet is en waar het een en ander aan steekbeesten rondvliegt, is dan de plek waar indertijd de twee spoorlijnen bij elkaar zijn gekomen. Bijzonder!
Een mijl verderop zijn de replica's van de locomotieven te zien. Een oude vrijwilliger heet ons welkom en vertelt het verhaal achter deze locomotieven aan de hand van twee A4-tjes. Eigenlijk leest hij het gewoon voor. Prima! We mogen in een van de twee locomotieven klimmen. Helemaal top!
Nog even terug bij het visitor center voor de sanitaire stop en als we weer naar de auto gaan horen we iemand heel hard "Bye guys!" roepen en "have a safe trip!" Onze vriend de kwatser.
We rijden weer door een enorm uitgestrekt landschap. Mais, koren, gras, aardappelen. En mijlenlange kaarsrechte wegen. Plotseling denk ik te horen dat er iets door het open raam naar binnen waait/vliegt. Ik zie echter niets. Maar toch...... even later voelt ik iets achter in mijn nek prikken. Snel de auto langs de kant, dat kan hier zonder problemen want er is praktisch geen verkeer, en alle deuren en de achterklep open zetten. Als er iets binnen zit dan kan het er uit. We zien niks, maar dan...... Een grote sprinkhaan kruipt over de rugleuning van mijn stoel. Lei is een held en pakt het gigagrote beest met een tissue en knijpt hem helemaal tot moes. Weer een avontuur: geprikt door een sprinkhaan. Het duur even voordat ik dit verwerkt heb.
Uiteindelijk rijden we toch maar de Interstate op en gaan richting Salt Lake City. We zoeken a place for the night maar er een vinden is een ander verhaal. Tooele, een eindje verderop, lijkt ons wel geschikt, maar helaas, de kamers die nog vrij zijn hebben Hollywoodprijzen. Wat blijkt: er is een festival dus alles is of volgeboekt of datgene wat nog vrij is is superdeluxeduur. Doen we dus niet! Dan maar terug richting de Interstate en een paar keer hoopvol de afslag genomen waar motels worden aangekondigd. Maar het is overal hetzelfde liedje. Om een lang verhaal kort te maken: we zijn uiteindelijk beland in Provo en hebben in de Econolodge de laatste kamer gekregen. Het is ondertussen 20.30 uur.
Aan de overkant ligt een grill-restaurant. Een typische locatie maar het eten moet goed zijn want twee police officers zitten ook aan een van de tafeltjes. We bestellen de dagschotel en het smaakt uitstekend! En dat voor een totaalbedrag van $ 17,22  
Einde van een lange, lange dag. Maar wel weer een mooie! Een dag met een gouden randje.