Mormonen en Indianen

Vrijdag 28 juli 2017

Als we vanmorgen de deur van onze motelkamer openen zitten de buren (zij very oversized en hij van het type "normaal") van schuin tegenover buiten op het bankje. Ze zijn al aan de zuip en roken een pafke.
We roepen "Hi, good morning!" en het antwoord is een enthousiast "Well hello! Good morning!"  Op mijn "It's a beautiful morning" komt een instemmend "yes it is!" 
De ontbijtruimte in de Econolodge beschikt over één tafeltje en dat wordt bezet door een ouder echtpaar. Achter de desk hangt een Indiër die nou niet bepaalt de indruk wekt dat hij er zin in heeft. Duidelijk een geval van geen arbeidsvreugde hebben.
Lei vult twee bekers met koffie en ondertussen toast ik de twee laatste sneetjes brood. Bij gebrek aan wat anders toast ik in het andere apparaat een biscuit. Omdat er geen plek is nemen we de spullen mee naar onze kamer. Zit niks anders op en eigenlijk is het ook niet zo'n probleem want dat het nou een gezellige boel is hier, absoluut niet. Met moeite hijst de Indiër zich uit zijn stoel want hij moet aan de bak omdat de koffiepot leeg is. 
We besluiten het vandaag rustig aan te doen na de enerverende en toch wel vermoeiende dag van gisteren en omdat er nog wat spulletjes op het boodschappenlijstje staan zoeken we de dichtstbijzijnde Wal*Mart op en struinen we hier een paar uurtjes rond. Uiteraard belanden er meer dingen dan gepland in de boodschappenkar, maar dat is allemaal ingecalculeerd. 
We verlaten Provo en rijden zuidwaarts over de 89. In eerste instantie is het niet zo'n geweldig spectaculaire weg, maar na een uurtje verandert het landschap en worden we weer getrakteerd op mooie plaatjes en leuke plaatsjes. 
In Fairview is het tijd om de benen te strekken en bezoeken we de plaatselijke en enige eetgelegenheid. We bestellen een salade to share en 4 halve met kaas en baconbits gevulde aardappelen uit de oven, ook to share. Het is zo'n typische roadmovie eettent met een evenzo typische waitress. Maar het eten smaakt prima.
Time to hit the road again!
We vervolgen de 89 zuid, houden nog een pitstop in Ephraim om te wandelen over Mainstreet en bij de plaatselijke benzineboer 2 bekers à 1/2 liter koffie mee te nemen for the road. Even nadat we Ephraim hebben verlaten zien we in de verte op een heuvel een gigantische Mormonentempel opdoemen. Het is een mooi gebouw dat dateert uit 1888 maar het geeft ons een gevoel van "pas op!" Het komt tamelijk dreigend, overheersend, imponerend over. Geen fijn gevoel. Hier in Manti is de National Mormon Pioneer Heritage Area. Dus: Stay in the car! We hebben ooit in het verleden de "fout" gemaakt, toen we hier in Utah een Mormonenmuseum bezochten, interesse te tonen in hun geschiedenis. Met veel moeite konden we ons losweken van een tweetal zeer gelovige exemplaren die ons constant volgden en duidelijk van plan waren ons in te lijven. Het resulteerde zelfs in het ons daadwerkelijk benaderen toen we al weer een tijdje thuis waren. Griezelig allemaal. Mormonenextremisme.
Daarom gaan we dus ook niet naar Salt Lake City. Hoewel de tempel van the Church of Jesus Christ of latter-day Saints (de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen) prachtig is en ook de omgeving ervan, het Temple Square, is indrukwekkend. Maar tijdens ons verblijf hier werden we indertijd regelmatig aangesproken door gelovigen op een manier die we niet prettig vinden.
We rijden door tot onze eindbestemming van vandaag Salina en vinden a place to stay in, jawel, Super8 motel.
We zijn lekker op tijd en omdat de wasmand weer tamelijk vol begint te raken en de laundryroom schuin tegenover onze kamer ligt ga ik een wasje draaien. Deze keer kost het wassen $1,25 en het drogen $1,50 en na anderhalf uur is de was weer schoon. De foto's worden geordend en tevens worden de niet zo mooie exemplaren meteen verwijderd. Weg ermee! Het verslag wordt bijgewerkt en dan is het mooi geweest voor vandaag.
Tijd om onder de wol te gaan.

Zaterdag 29 juli 2017

Als we vanmorgen de gordijnen openen schijnt de zon al uitbundig. Dat belooft veel goeds. Alvorens we een plan de campagne opstellen voor vandaag gaan we eerst ontbijten. Dit keer kan dat in een mooie ontbijtruimte waar momenteel voldoende tafeltjes vrij zijn. Komt wellicht dat we een beetje aan de late kant zijn. Buiten ons zit er aan een tafeltje een mevrouw waarvan we het idee krijgen dat ze niet helemaal in orde is gezien haar manier van converseren. Beetje type waus. Ze gaat met veel lawaai wafels bakken. En aan een andere tafel zit een Chinees gezin, vader, moeder, tienerzoon en tienerdochter. De jongste zoon van een jaar of tien rent regelmatig naar binnen en grijpt dan weer een muffin, dan weer een beker drinken. Vervelend joch. Tienerdochter vult schaamteloos haar eigen drinkbeker van een halve liter met jus d'orange en tienerzoon doet een graai in de bak met bekertjes youghurt. Moeder legt een voorraad bananen aan en vader doet datzelfde met de muffins. Zo, de voorraad voor onderweg is ook weer geregeld.
Sorry Corrie en Huub: ook deze Chinezen dragen er niet toe bij dat mijn mening verandert. Ik blijf ze vervelend vinden. 
Na het ontbijt gaan we terug naar de kamer om de route van vandaag te bekijken. We besluiten richting Las Vegas te gaan en omdat we geen gedeuns willen zoeken we nu al naar gunstig geprijsde overnachtingsmogelijkheden op de Strip. De keuze valt op het Luxor en we boeken een verblijf van maandag t/m woensdag. Jippie!!! De dag kan nu al niet meer stuk.
We verlaten Salina en rijden verder zuidwaarts over de 89. Voor de afwisseling weer een mooie weg. Het wordt eentonig.....
We komen in Indianengebied, het reservaat van de Piute. 
In Panguitch houden we een picknick pauze en rijden daarna over de 143 richting Cedar Breaks National Monument. Nee, we gaan niet naar Bryce Canyon. Daar zijn we al herhaalde malen geweest. Cedar Breaks is kleinschaliger maar daarom niet minder mooi, het is er prachtig! We genieten van de superindrukwekkende rotsformaties in verschillende tinten rood. Een ouder echtpaar installeert zich bij een viewpoint. Ze halen hun klapstoeltjes uit de pick-up en getooid met schort halen ze de lunch tevoorschijn. Ze gaan op de stoeltjes zitten met zicht op de canyon en genieten van het uitzicht en van hun lunch. Wat een benijdenswaardig stel! Dat zouden wij ook wel willen: zonder het gevoel van "over een paar weken is het helaas weer voorbij voor deze zomer" gewoon met je pick-up of je camper rondreizen door dit geweldige land. Helaas zit dit er voor ons (nog) niet in. Dream on!
Bij het visitor information center wordt er uiteraard gestempeld en kunnen we buiten wederom genieten van een schitterend overzicht over de canyon. We zijn hier ooit eens geweest en wat ons o.a. is bijgebleven is dat we toen enorm slecht weer hadden. Dan hebben we vandaag enorm mazzel.
Na dit grote genieten gaat de trip van vandaag verder en houden we halt in Cedar City waar we overnachten in, jawel hoor, Super8 Motel. 
Een goed onderkomen en als we onze spullen in de kamer hebben begint het te regenen en te onweren. Net op tijd binnen.
Wat een supergeweldige dag! Het gaat maar door.