El Rancho Boulder Motel, here we are again!

Zondag 30 juli 2017

Als we de gordijnen openen zien we vanmorgen geen zon. Het is bewolkt. Eerst maar eens gaan ontbijten en wie weet schijnt de zon tegen de tijd dat we vertrekken. Het is vrij druk in de ontbijtruimte en bijna alle plaatsen zijn bezet. Geen probleem, dan nemen we toch gewoon de ontbijtspullen mee naar de kamer. We hebben het plan opgevat om vanmorgen als eerste een bezoek te brengen aan Kolob Canyons, een onderdeel van Zion National Park. Zion zelf laten we links liggen. TomTom hebben we dusdanig geprogrammeerd dat we de grote wegen vermijden. We gaan op weg en beginnen aan wat hopelijk een mooie zondag zal worden. We verlaten Cedar City en rijden een heel klein stukje over de Interstate 15 in zuidelijke richting. Dan verlaten we de 15 en rijden verder over de local roads. Dat levert weer mooie plaatjes op. Het gaat goed tot de weg plotseling overgaat in een gravelroad. Dat heeft meneer TomTom ons niet beloofd. Hij zegt dat we gewoon rechtdoor moeten blijven rijden en volgzaam als ik ben (vandaag ben ik Bob) rijd ik dus gewoon rechtdoor. En ach een gravelroad levert ons met deze 4x4 Jeep Cherokee geen enkel probleem op. Dan verandert de structuur van de weg en wordt het een combinatie van zandweg met diepe kuilen en enorm beschadigde gravelweg met diepe kuilen. Rechts van de weg zien we een landschap van zwartgeblakerde bomen. Hier heeft duidelijk nog niet zo heel lang geleden een brand gewoed en waarschijnlijk is door de hitte het wegdek gesmolten en verklaart dat de slechte staat van deze weg. Hoe dan ook, we moeten door en in de verte zien we dat e.e.a. er kwalitatief iets beter bij ligt. Gelukkig. Maar dit geluk is van korte duur want de weg loopt dood. We moeten het hele godsgruwelijke stuk terug rijden. In alle rust navigeer ik zo goed en zo kwaad als het kan tussen de diepe gaten door. Meneer TomTom zegt dat ik rechtsaf moet, maar ik kan helemaal niet rechtsaf want er is geen weg, alleen een doodlopend pad. Hij kan me wat, zodra ik terug ben in de civilisatie rijd ik naar de Interstate en dan gaat het heel smooth naar de ingang van Kolob Canyons. Het bekende ritueel van foto maken van het bord, entree betalen (=jaarpas en ID laten zien) en stempel(s) zetten volgt. Dan kunnen we beginnen aan de 5 mijl lange scenic drive die ons ook vandaag weer prachtige plaatjes oplevert van rood gesteente en groene bomen en struiken. En wat is het hier rustig! Een verademing. Hier kun je zonder problemen stoppen langs de kant van de weg om te genieten van al het moois en uiteraard de nodige plaatjes te schieten. Er staat in ons, heel lang geleden aangeschafte, eerste National Parks Passport een stempel van deze plek maar we hebben geen idee wanneer we hier geweest zijn. Opzoekenproject voor als we weer thuis zijn. 

We ervaren ook nu weer de beleefdheid van de Amerikanen. We hebben onze Cherokee langs de kant gezet om foto's te maken, even later stopt er een auto en een man en vrouw stappen uit, ook om foto's te maken. Als we teruglopen staat zij heel dicht bij onze auto. Zij verontschuldigt zich voor het feit dat ze er zo dichtbij staat, maar anders kan ze geen goede foto maken. Sorry for being so close to your car! Ongelooflijk.Nadat we de 5 mijl heen en ook weer terug hebben gereden maken we een sanitaire stop bij het visitor center en vervolgen dan onze route. We rijden voor de zekerheid nu toch maar over de Interstate 15 en doen dat in zuidelijke richting. Langzamerhand begint de temperatuur aangenaam te worden en is de zon ook weer aan het werk.

Onderweg zien we langs de kant een reclamebord van Cracker Barrel, een van onze favoriete eetgelegenheden. Dat is een topgelegenheid om in ieder geval koffie te gaan drinken maar eenmaal binnen besluiten we gelijk maar te lunchen. Het is niet eenvoudig een keuze te maken uit het enorme aanbod. Na de lunch krijgen we nog elk een beker coffee to go mee en dan houden we het voor gezien.

We verlaten de staat Utah en zeggen hallo tegen Arizona. Het landschap verandert en langzamerhand komen we in de woestijn terecht. Niet alleen het landschap verandert, ook de temperatuur. Was het vanmorgen nog een kleine 76 graden Fahrenheit (=24 graden Celcius), zodra we de grens met Arizona passeren heeft de thermometer de grens van 100 graden Fahrenheit bereikt. Ramen dicht en airco aan.

Het is maar een korte rit door Arizona want we rijden al vrij snel Nevada binnen bij het plaatsje Mesquite. Daar is een welcomecenter. En dat is gesloten. Het is vreselijk heet en de meter geeft 111 (!) graden aan. In onze gradencultuur betekent dat 41,5 (!!) graden. Ja, ja, we zijn in de desert beland. 

We hebben een dezer dagen bij Wal*Mart twee badhanddoeken aangeschaft voor over de leren autostoelen want die "plakken" nogal als het warm is. Om het verschuiven van de handdoeken tegen te gaan heb ik het plan opgevat om wasknijpers of iets dergelijks aan te schaffen. Dus gaan we naar Smith's die tegenover het welcomecenter (dat gesloten is) ligt. Kunnen we tevens afkoelen. I.p.v. wasknijpers zijn het twee grote rode klemmen geworden en ligt er nog wat ander spul in het mandje als we bij de kassa komen. Ik heb een klantenkaart van Smith's en als we af moeten rekenen zegt de kassamevrouw heel blij: "You have saved $ 8,61 today!" Fijn toch, zo'n klantenkaart.

We zijn niet zo ver verwijderd van Las Vegas maar onze reservering in het Luxor is pas vanaf morgen. We zien wel wat we onderweg tegenkomen aan motels. Langzamerhand komt Las Vegas wel heel erg dichtbij en zien we in de verte de contouren van de City of Sinns al opdoemen. Het is ook behoorlijk druk op de weg die ondertussen over vijf banen beschikt. Regelmatig staan er auto's langs de kant van de weg die, zoals er er naar uitziet, hitteproblemen hebben.

We nemen een afslag waar "lodging" wordt aangekondigd en informeren bij een enorm groot hotel annex casino naar een kamer. Die hebben ze, voor $ 99,90 plus tax, plus resortfee. Dat is een dikke $ 150,00 en ook nog een deposit van $ 100,00. No way José! Dat is ver boven our budget. 

We rijden naar Boulder, een stukje verderop. Daar hebben we indertijd ook overnacht tijdens ons meivakantie met Irina, Ron, Bas, Rick, Tilly en Wim. We vertellen TomTom dat we naar het El Rancho Motel willen in Boulder City.  Daar arriveren we een kwartiertje later en gelukkig is er nog plek voor ons. De mevrouw die ons héééél erg welkom heet is een supergezellig type met enorm veel humor. Het inchecken neemt daardoor een hele tijd in beslag, maar wat maakt het uit. Als het maar gezellig is.

Oh ja, ondertussen zijn we in een andere tijdzone beland en hebben we vandaag een uurtje extra te besteden.